Lesbók Morgunblaðsins - 20.06.1926, Blaðsíða 8

8
LE8BÓK M0BQUNBLAJÐ8INS
20. júuí '26.
Efnalang Reykjavíknr
Laugaveg 32 B. — Slmi 1300. — Símnefni: Efnalaug.
Hreinsar me5 nýtísku áhöldum og aðferðum allan óhreiuan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt, og breytir um lit eftir óskum.
lyirur þægindi! Sparar fje!
Vigffis Gnðbrandsson
klaeðskerl. A&alstraetl 8’
- í
ivalt byrgnr af fata. og frakkaefnum.AItaf ný efni me8 hrerri f*rf
AV> Saumastofunnl sr lokaB kl. 4 o. m. alla laugardaga.
THORDUR S. FLYGENRING,
Callo Estaolón no. 5, Bllba .
Umboðssala á fiski og hrognum.— Símnefni: »THORING« — BILBAO
Símlyklar: A. B. C. 5th, Bentley’s, Pescadores, Universal Trade
Code & Privat.
Ráð við þvb
og var ]>að bert, að hann vildi
ná tali af okkur. En vindstaða
Ihindraði liann frá því, svo liami
sneri við og hjelt inn í aðrar
ev.iar, og sást ekki meir l>ami
daginn. En fróun var að því að
vita um það, að fólk vissi af
okkur þarna í nauðura stadda.
Loks á mánudaginn ura há-
degi kennir bátur innan úr eyj-
um. Er á honnm Þorlákur hafn-
sögumaður úr Rúffevjum. Var
hnnn húinn að gera tilraun deg-
inum áður að bjarga okkur, en
gat ekki, og hafði nú fengið
sjer lánaðan stærri bát og fleiri
merai inn í Rauðseyjum. Var nú
hjálpin Ikomin.
Þegar farið var að athuga
keðjurnar á flakinu, kom það í
ljós, að bæði akkerin voru farin.
Munu þan bæði íhafa farið þegar
skipið fór vfir Stagleyjarboðann.
En enginn okkar skildi, hvernig
skipið hafði logið við akkers-
lausar festar. Var það jafnfurðu-
'legt og björgunin yfir boðann.
Oklkur legaðist 3 daga í eyjun-
um, komumst ekki til Stj'kkis-
liólms fyr en á föstudaginn langa
nm kvöldið, hálfum mánuði eftir
:»ð við lögðum á stað þaðan.
Heit okkar til Olafsvíkur-
kirkju efndum við, þó síðar værí.
Er sagt fiá því hjer að framan,
hvern hlut við gáfum kirikjunni,
og liver gerði hann. Hangir nú
altaristaflan í Ólafsvíkurkirkju,
sem lítilshjúttar þakklætisvottur
frá okkur tii þess, sem ræður
yfir okkur öllum, fyrir dásam-
lega [handleiðslu hans í blind-
skerjum og boðum.
Alexfinder Valentínusson.
yfLokadagup<c«
Skáldsaga
Theódórs Priðrikssonar.
Ef lagður væri strangur mæli-
kvarðí góðrar skáldsagnalistar á
þessa bók, mundi hún tæpast
standast það mat. En engu að
siður er bókin mehkileg að ýmsu
leyti. Hún bregður upp furðu
skýrri og sjálfsagt sannri mynd
af vr.riíðarlífinu í Vestmannaeyj-
um, og er því einskonar menn-
ingarfarsmynd. Hún er allþung
ádeiln á f.-amferðiog lifnaðarhætti
sjómannanna, svall þeirra og sukk
í landi. Og hún er talsmaður
þeirre.” lífsskoðunar, að móti
svallflaumnum, skemtanaflóðinu
þurfi að leggjast annar þungur
og hollur straumur, er yfirgnæfi
hinn og veiti sjómönnunum önn-
ur ánægjuefni og löngun til ann-
r”a nautna en þeirra, sem þeir
stekjast nú mest eftir.
Vegna þessa er bókin ekki gild-
islaus. Eu sem skáldrit er hún
ekki mikils virði. Höfundurinn
hefir afsökun og hana mikla. —
Bókin er ígriþaverk þreytts
manns, sem oæðið hefir að slá
vef sögunnar meðan hann barð-
ist við brim og storm. Hann er
sjómaður. Ef liann hefði fengið
betra næði til þess að móta skýr-
ar persónur sínar, fága betvw mál
og stíl og gera samtöl eðlilegri,
þá er ekki að efast um það, að
„Lokadagm’“ hefði orðið sæmileg
skáldsaga.
J. B.
Smælki.
Ráðvendni.
— Pabbi, í gær fundum við
Siggi buddu, með 4 krónum í.
— Jeg vona, að þið hafið farið
ráðvandlega með þtar?
— Já, við skiftum þeim alveg
jafut á milii okkar.
Hún (snöktandi): — I>ú lteí'ir
svikið loforðið, sem þú gafst
mjer!
Hann: — Það skaltu ek(’?i taka
Jtjer nferri. .Je<>; skal gefa þjer
annað!
Ef að vanda lætur.
— Hugsaðu ])jer! Nú e.v hann
Sigmnndur farinn til Ameríku
með al!n fjölskyldnna, alla nema
elsta soninn.
— En hanu er bankagjaldkcri,
svo þess verður* varla langt að
bíða, að Iiann komi á eftir.
Nægilegur greiði.
Nokkrir farþegár sátu í reyk-
ingaSalnum á „Gullfossi“ og voru
að tala um minnisleysi.
— .Já, sagði einn þeirra, sem
hingað til hafði þagað, jeg kann-
ast svo vel við það frá sjálfum
mj(v*. Það vill svo oft til, að jeg
finn nöfn og símanúmer skrifuð
í vasabókina mína, án þess að
jeg geti með nokíkru móti munað,
hverjir það sjeu. Einu sinni fann
jeg þar nafn og heimilisfang
manns, og af )>ví mjer gramdist,
að mjer var ómögulegt að muna,
hvaðan jeg þekti liann, þá skíif-
aði jeg honum og spurði, hvort
jeg gæti gert lionum nokkurn
greiða. Það var maðurinn, sem
hafði skilið við konuna mína.