Lesbók Morgunblaðsins - 16.03.1930, Blaðsíða 3

' - pjj o ra 11 ■. s rtí
öllu sínu fje ou allri orku
sintíi til pess að leiða þetta mál
til lykta. Ef Kiug hafði ekki uraf-
ið leifar Havwards. þá hlutu þær
að vera á einhverjum tjarnarbotn-
inum. Og þá var sennilegt að
King hefði fleygt þeiin í það
tjarnardapið er na-st var.
Anderson varði því öllu fje
sínú til þess að borga Indíánunum
fyrir að ræsa fram tjarnardapið.
Þáð var síðasta teningskast hans.
Hann leit sjálfur eftir verkinu.
Og þegar svo var komið að alt
vatn var í burtu og botnleðjan ein
eftir, fór hann sjálfur ofan í og
fór að gramsa í leirnum.
Indíánarnir, sem grafið höfðn
fram tjarnardapið horfðu á stein-
hissa. Þeir vissu að hestliðinn
fekk enga aukaþóknun fyrir }>etta
ógeðfelda starf. Samt hefði hinn
æðisgengnasti gullgiafari ekki get-
ao leitað með meiri ákafa og þrá-
lvndi eftir ímynduðum fjársjóð
en þessi yfirliðþjálfi í hinu kana-
diska lögregluhestliði, er stóð
þarna, i mitti í andstyggilegri aur-
leðjunni og pældi með fingrunum í
gegn um hvert einasta teningsfet.
Eftir tveggja daga hvíldarlaust
rót í leðjunni hætti AndCrson. —
Indíánarnir urðu enn meira hissa,
er þeir sáu þá ánægjuró, er var
vfir andliti hans, þótt að vísu
væri liann úttaugaður af þreytu.
Þeir fengu ekki skilið þessa him-
intifandi ánægju hestliðans yfir
tveimur jakkahnöppum, vasahníf
og fáeinum beinum, því nær
ókennilegu drasli svona upp úr
tjarnleðjunni.
En þessa fáránlegu dýrgripi batt
Anderson vandlega í knýti, fór að
vörmu spori til þorpsins; tók King
úr haldinu og fór með alt saman
til Edmonton.
/Þar var rannsóknarrjettur settur
yfir King.
Og nú kom að góðu haldi nær-
vera bróður Edwards Hayward.
Hann hafði komið frá Englandi
meðan Anderson var í leitinni að
sönnunargögnunum. Og hann hafði
kynlega sögu að segja. Áður en
fjölskyldan hevrði nokkuð frá lög-
rtgluhestliðinu, hafði systur þeirra
bræðra á Englandi dreymt að Ed-
ward bróðir hennar var skotinn
í bakið,' lík hafis brenf á báii og
g;; lÆC'Át.TfiVJJÐaOM. TLÖÍlWA- (
Lesbók morgunblaðsins
/ mrí w'iSsfí " J':'-
brinaleifunum kastað í tjaraárdap
C’tt. - i ■ í - , öt ■
iOg. fyrir rflnnsóknarrjettinum
bar bróðir Edwards það vitni er
’ yngra varð á metunúm en nokkur
i vunuir. Hann kannaðist við vasa
hnífinn, er Anderson hafði fundið
; tjarnarleðjunni; hafði sjálfurgef-
ð bróður sínum hann í afmælis-
' ’öf. Og hnapparnir sem Anderson
hafði fundið. vóru merktir nafni
klæðskera eins í þeirri borg á
Euglandi, þar sem Haywards fólk-
ið var búsett.
Og beinin, sem Anderson hafði
æ
__—------------------------------
tekið með sjer voru- mannabein,
!>artaf af hryggjarliðum og i ein-
nm þeirra Sat byssukúla. Sjerfróð-
ur máður um skotvopn bar saman
hiauprispurnar á nökkrum kúlum,
er hann skaut úr skammbyssu
Kings, og fann að þeim bar ná-
kæmlega saman. — Þá var útsjeð
um King.
Hann var hengdur. Og lögreglu-
hcstliðið endurgreiddi Anderson
yfirliðþjálfa hundrað dalina, aleig-
una, er hann hafði lagt í sölurnaf
fyrir trú sína á rjettan málstað.
Hkr.
f\ Qoðalandi.
Eftir Svcin Jónsson,
Þegar jeg las um slysið á Al-
menningaafrjettum núna um síð-
ustu fjallgöngur, þá flugu i huga
minn mínar fjallgöngur, og þá sjer-
staklega ein á Goðalandi; þá var
jeg 16 eða 17 ára gamall.
Nokkrir bæir undir Austur-Eyja-
fjöllum ráku á og smöluðu Goða-
land, leigðu það, því sjálfir áttu
þeir bæir enga afrjett.
Einn af þessum bæjum voru
Steinar, og eins og jeg hefi áður
ritað um, átti jeg ]>ar hfima 5
í* ár. frá 12 til 21 árs aldurs; en
til smaiamensku á Goðaiandi fór
jeg ekki fyr en jeg var 14 ára.
Maður þóttist ekki Htill maður
yð fara í þessar ferðir, hvort það
var nú að reka á Goðaland eða
að smala það.
Það var æfinlega leitast við að
rrka fjeð á jökli, bæði var veg-
uirnn meir en helmingi styttri, og
svo var yfir miklu færri ár að
fara. En það v"ar nú samt ekki
búið að bíta úr nálinni, því þó
jökullinn væri góður yfirferðar
í góðu veðri (jeg á við heiðskíru
og þokulausu), þá gat hann fljótt
orðið ófær, ef veðrinu hallaði til
h;ns verra, og var þá talin mjög
mikil hætta á að villast.
En útsjónin var svo fögur þar
uppi í góðu veðri, að jeg ghymi
henni ajdrei, Til dæmis man jeg
eþt sinn, þegar við vorum að reka
lömbin inn á Goðaland, höfðum við
á jöklinum bæði sólarlag og sól-
a’ uppkomu og sáum þó altaf sól-
ina; þessu man jeg mjög vel eftir,
og þó var hugurinn mjög um það
eitt, að villast ekki, því þó veðrið
sje í alla staði gott, þá er þó altaf
villuhættan, þar sem jökulbreið-
urnar eru að sjá óendanlegar og
hvergi dökkur díll. Og finnist ekki
Þrívörðusker, þá er hætta á ferð-
um. Þessi aðferð var vanale'ga höfð
vfir jökulinn : Tveir eða þrír góðir
menn úr hópnum tóku fremsfu
kindurnar, sem voru vehjulegá
veturgamlar, og ráku þær í hóp á
undan og littt hvorki til hægri
nje vínstri, en tóktt stefnnna af
Fimrnvörðnskeri í átfina á Þrí-
vörðusker; í góðri færð vorum við
þrjá klukkutíma af skeri á sker.
Þessum skerjum, sr'm svo voru
kölluð. var þannig í sveit komið.
að annað var sveitarmegin. en hitt
va.r afrjettarmegin. Á skerinu
sveitarmegin voru fimm stórar,
hlaðnar vörður. en þrjár á hinU.
■ - n vorn því kölluð Fimmvörðu og
Þrívörðusker. Mjer finst það hljóti
að liggja á bak við vörðutöluna
(þetta með þrjár og fimm vðrður),
að ef villa kæini á hóþinn, og ef
hann svo eftir langa mæðu fvndi
skerin og teldi vörðurnar, þá vissp