Lesbók Morgunblaðsins - 16.03.1930, Blaðsíða 4

84
j eir, livort þeir væm komnir yfir
'íúcuiinn eða hefðu vilst til sama
. skersins og þeir lögðu upp frá.
Fráfærudagurinn var tekirin
snemma, og strax farið að smala.
Laust fvri-r háde'gi var svo lagt
af stað, og við. sem vorum frá
Steinum, lögðum fyrst ef stað, og
þannig myndaðist smátt og smátt
manna- og fjárhópurinn, þar til alt
var komið, og var þá rekið austur
með Austurfjöllunum, því Steina-
bærinn er vestasti bærinn, þá yfir
2 eða 3 smáár og svo upp Hrúta-
fellsheiði, alt upp að Fimmvörðu-
skeri, því þangað var héiðin, og
þar hvildu menn sig. Svo tekur
jökullinn við, sem enginn á, og
er þá rekið yfir hann að Þrívörðu-
skeri, svo ofan í <loðaland. A milli
Þrívörðuskers og Goðalands, e'r
afar stórt gil, sem hvergi er fært
yfir, nema þarna niðnr af Þrí-
vörðuskeri. Þar yfir gilið er afar-
mikill sandhryggur, sem kallaður
er Heljarkambur. Þar er sagt að
fnndist hafi hestsskeifa og hún
sett i samband við ferð Flosa Þórð-
arsonar, sbr. Njálu. Jeg er ekki
jarðfræðingur, og get ekki sagt um
hvfrnig þessi sandhrvggur er til-
orðinn, en fyrst þegar jeg sá hann,
fanst mjer hann hafi vel getað
myndast þannig, að ákaflega stór
tröllkarl hafi farið þangað upp
með sínar feikna stóru fötur, eða
poka, fulla af sandi, og helt í
gilið, og rdeð því búið til manna-
veg.
LESBÓK MORGUNBLAÐ8INS
Að lokum var haldið ofan á
-Goðaland og skilið við lömbin nið-
ur í Hvannárgili, móðurlaus og
uppgefin, ,bæði af göngunni, og
svo líka af jarminum, sem hafði
þrengt sjer svo inn í'meðvitund
okkar, að við, þegar heim kom,
gátum varla sofnað fyrir lamba-
jarmi og hundgá, serti ómaði í eyr-
um okkar.
Jeg held að í langflestum tilfell-
um hafi verið rekið á jökli þegar
reka átti inn á Goðaland. Fráfær-
urnar voru æfinlega settar í sam-
band við gott veður, jökulveður.
En öðru máli var að ge’gna> með
haustsmölunina, hún varð að vera
á vissum tíma, hvernig sem viðr-
aði. Það var smalað í tvo daga og
þriðja daginn rekið frain, fyrir
vestan, sem kallað var, annars á
jökli. í birtingu var ákveðið hvern
veginn skyldi fara; fór það oftast
vel, en fyrir kom, að það fór öðru
vísi en ætlað var, og eitt tilfelli
sem jeg komst í, gerði það að verk-
um, að jeg skrifaði þessar línur.
Fyrsta ferð mín inn á Goðland.
Jeg hlakkaði mikið til nþnnar
fyrstu ferðar á Goðaland, bæði var
nú það, að fara inn á' Goðland og
þá elcki síður að vera með fullorðn-
úm mönnum, jeg þá 14 ára, og svo
að geta etið kjöt, ost og brauð,
eins og mig lySti.
Haustsmölun þessi tók þetta 4
til 5 daga, 5 daga, þegar reka
varð fvrir vestan, en 4 daga þegar
rekið var á jökli; við þurftum því
að hafa nesti og nýja skó. Það var
því ávalt skorin ein ær, fjallaær
var hún kölluð, og soðið af henni
eins og þurfa þótti, eða að minsta
kosti læri, bógar og síða. Var það
látið í nestisþokann hjá hverjum,
og svo stórt pottbrauð og stór
ostur. ásamt smjöri í öskjum. einn-
ig kaffi, sykur ,og rjómi. Maður
leit þennan nestispoka álíka hýru
auga og Salvör gamla gerði í
Mannamun; nesti þetta reiddi mað-
ur alt í poka fyrir aftan sig, og
oft var það, að ofan á þessum
nestispoka sat, eða rjettara sagt
lá, smalahundurinn. Honum var
hlift við að hlaupa með á innleið-
inni, því hann fekk vanalega nóg
að hlaupa við smolunina, og við
að reka fjeð fram.
Það var ágætis veður þennan
morgun, sem við lögðum af stað,
svo gott veður, að Útfjallamenn
voru að koma úr Eyjum, — Vest-
mannaeyjum. Ekki man jeg gjörla
livað við vorum margir, líklega
um tuttugu. Jeg var bæði lang-
minstur og yngstur. Einn af sam-
ferðamönnunum var því sjerstak-
lega beðinn fyrir mig. Svo lagði
allur hópurinn af stað, snemma
morguns, >og voru allir í einum hóp
út fyrir Hólsniip, en þegar þangað
var komið, vildu sumir fara me'ð
bæjum, sem kallað var, en sumir
vildu komast sem fyrst inn á Goða-
land, og þeir sem það vildu, komu
þar um fjögurleytið, og gátu því
búið vel um sig og viðað að í
heysóflinn, eins og það var nefnt,
n.f.l., við máttum kvista trje þar
og reiða heim; það var haft í
sófla til að sópa heygarðinn með
og flengja krakkana.
f þetta skifti varð það hlutskifti
mitt að vera með þeim hópnum,
sem með bæjum fór, vegna þess,
af> sá, sem beðinn var fyrir mig,
var í þeim hóp; en til allrar ham-
ingju var Fjallkóngurinn Einar
Einarsson í Vesturbænum í Stein-
um, með okkar hóp; hann átti Hka
bróður á einum bænum. Aðaler-
indið, að minsta kosti hjá tveimur
af þessum síðari hóp, var að fá
sjer í staupinu, sem flestum í þá
daga þótti sjálfsagt, og þá ekki
síst í slíkum ferðum.
Við komum, eftir Jiví sem jeg