Lesbók Morgunblaðsins - 16.03.1930, Blaðsíða 5

-i-
inan, að Utasta-Skála, Núpi og
Hvam’mi og drukkum auðvitaú
kaffi m. m- á hverjum bffi. en eins
og gefur að skilja í sláttarWk,- var
I '
iítið til i staupinu. En eiús og áður
er sagt, vofu Utfjallamenn að
koma úr Éyjum, svo líklegt var,
að þar vœri eitthvað að fá. Nú
voru góð ráð dýr. Tveir úr hópn-
um, Eina.r og Jón hjetu þeir, vildn
friðlaust fara niður í Sand, og
endirinn varð sá, að þeir, og einn
eða tveir til, fóru i Sandinn. Um-
talað var, að hinir, sem ekki færu
í Sandinn, færu inn að Stórumörk
og biðu þar eftir þeim. Loks komu
þeir affur, og um þá E. og J. mátti
segja, seint og illa; hálf-fullir,
með háif uppgefna hesta, og eftir
var ófarinn helmingur leiðarinnar,
lcomið kvöld og eftir að komast
yfir öll vötnin. Mjer leist ekk' vel
á blikuna, en það var mikil bót i
máli, að Pjallkóngurinn var með,
'Og jeg þóttisf viss um að hann
yrði ekki fullur.
Eftir að lagt var á stað inn í
Langanes, gekk bærilega. Þó var
það nokkuð sem tafði okkur. Þess-
ir tveir, E. og J. þurftu oft að
fara af baki, og drógu þá úr poka
sínum brennivínskút, supu á hon-
um og vildu að við gerðum það
einnig. En við, og þá sjerstak-
lega Pjallkóngurinn, hugsuðum
fremur um að komast áfram, en
að súpa á kútnum, svo að þessir
tveir, sem kútinn áttu, fóru að
ríða smá spretti á undan okkur,
og fepgu þannig tíma til að fara
at’ baki og hressa sig á kútnum.
Við lentum í myrkri. og í eitt
sinn týndum við þessum tveimur.
Þár höfðu þeir farið út úr krók,
en með köllum komu þe'ir aftur
í leitirnar, en þá var nú heldur
farið að kárna gamanið. Annar
þeirra hafði týnt öllu nestinu
sínu. Svo fóru allir að leita, ekkert
sást fyrir myrkri, og þeir svo á
sig komnir að þeir vissu ekkert
hvar þeir höfðu farið, en eftir
langa leit fanst þó nestispokinn
með öllu í.
Eftir þetta leyfði Fjallkóngur-
inn þeim aldrei að fara frá sjer,
enda gekk ferðin slysalaust úr því.
Þó mátti ekki tæpar standa, að
þeir E. og J. gætu setið á hestun-
uro, en inn á'GoðaJand komumst við
LESBÓK MOBGUNBLAÐSINS
samt um miðja nótt, og þegar jeg
var lagstur til svefns og las bænir
mínar, þá þakkaði jeg Guði fyrir
að vera kominn lieilu höldnu
þangað. Og jeg hjet því þá, að
jeg skyldi vara mig betur hjer eft-
ir á svona fjelögum eins og þeim
E. og J., eins og þeir reyndust þá.
Annars 'voru þeir bestu drengir
vínlausir, en liefði Fjallkóngurhm
i þetta sinn ekki verið með, þá er
jeg sannfærður um, að við hefðum
ekki komist alla leið þá nótt. En
hvort við hefðum lent undir ein-
hverju moldarbarðinu eða í ein-
hverri ánni, er ekki gott að segja.
Man jeg vel, þó 53 ár sjeu liðin
síðan, að jeg kveið fyrir að eiga
ófarið vfir allar árnar í mvrkri.
Jeg fór yfir þessi vötn — eða ár
— tvisvar og þrisvar á ári eftir
þetta í 7 ár og mjer fanst þau á-
valt þannig, að birta, útsjón og
vit væri alveg nauðsynlegt til þess
að komast klaklaust yfir þau.
Ekki man jeg öll nöfnin á þess-
um ám, eða vötnum, mig minnir
þó að insta áin á Langanesi hjeti
Jökulsá, önnur smá á þar næst
Stakkholtsá, hún aðskilur Stakk-
holts og Steinholtsafrjett, og er
mjög leið yfirferðar, vegna þess
að botninn er svo stóigrýttur, og
svo er hún harla mikil. Þriðja áin
heitir Krossá; ekki er hægt að
kalla hana stórgrýtta í botninn, en
hún er nú samt versta og stærsta
áin á þessari leið, og fjórum sinn-
um varð að fara yfir hana oft-
ast, en vanalega tvisvar. — Þó
gat það komið fyrir, að hún var
aiveg þur, og þá þurfti enginn
Goðalandsmaður' að fara yfir hana.
Annars var hún og er versti dutl-
ungaskítur, lítið betri en Steina-
lækur, þó hvergi sje þess getið,
að hún hafi neytt bændiir af óðöl-
um sínum, eins og Steinalækur
gerði fyrir nokkrum árum. Senni-
legt er þó, að Krossá hafi ekki hvað
minst stuðla^ð að því, að gömlu
Merkurbæirnir fluttust af Þórs-
mörk og þangað sem þeir eru nú.
Síðasta áin hjet Steinsholtsá, smá
á, þá gat það bomið fyrir, að þá
væri eftir að fara tvisvar yfir
Krossá, því á sínum farvegi, sem
var fjögurra til fimm kílómetra
breiður, var henni ekkert mark-
aður bás.
ð5
Smalamenska og heimilisbragur.
Ei;;s og jeg hefi áður sagt. fóru
i malamenskuna 4 og stundum 5
d-gaj. Samt kom það rinu sinni
fyrii'. að vi.ð vorum sjö daga. Við
fórum tvt i;i dögum fvr en vant
yar vegna þess að ]>að hafði verið
ákveðið að færr. fjárrjettina á ann-
an- hentugri stað. Jeg man, að
.mihsta kosti aunan daginn sem
við vorum að hlaða rjettina, rigndi
afskapleg: mikið, en samt urðum
við að halcla áfram að hlaða, því
að annars liefðum við orðið of
seinir. Allir urðu gegndrepa, og
eins þeir se;n í skinnstakki voru;
oinna best stóð sig bclgbura, sem
,'cg var i, sem jeg lmfði prjónað
sjálfiog þæft; var hún sæmilega
vatnshcld. r var hún mikið um-
töluo um kvöldið, ];; gar sest var
; ð. k.völdverði og allir voru komn-
ir úr KÍnvjn hlífðarfötum.
Pjárrjettin, sem við vorum að
ii'aða. var rjett við Bólið, skútann
sem við bjuggum í. Það var því
liægt um hönd að fá sjer heitt
kaffi við hleðsluna, enda var það
g?rt svikalaust, náttúrle'ga ketil-
lcaffi.
Það er varla hægt að hugsa sjer
15—20 manna hóp á svona ferða-
lagi, að ekki sjeu fleiri eða færri
gamansamir og kátir menn,' enda
vorum við það í fylsta máta. —
Þetta rigningardagskvöld var, eins
og vant var, kveikt á kertum, þó
í.tundum v;eri ilt að láta þau loga,
af því ];að vildi vera dragsúgur,
]>ví ekki var hlaðið upp í skútar
opið nema til hálfs og dyrnar
hurðarlausar. Mjer fanst því á
í iinum fyrstu árum, |>egar hund-
arnir spangóluðu sem me’st á næt-
urnar og sagt var, þegar þeir
Ijetu svona, þá sæi þeir drauga,
að þá mundu draugarnir hafa
greiðan aðgang að okkur, og sjer-
staklega að þeim sem ekki signdu
sig og læsu engar bænir. En þó jeg
gerði hviorutveggja, var jeg samt
hálfhræddúr.
Þennan umgetna dag hurfu tveir
fjelagaruir nokkru áður Cn vinna
hætt.i; það skildi enginn í því,
]jeir voru ekki latir, og ekki áttu
þcir neitt í staupinu, en hvað voru
þeir að gera heima í Bólinu?
Auðvitað voru þetta mestu ær-
ingjar, svo búast mátti við, að