Lesbók Morgunblaðsins - 02.12.1934, Blaðsíða 2
386
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
garði Tjarnarkirkju á Vatnsnesi.
Vegna þeirrar óraleiðar, sem er
frá Vatnsdalshólum til Tjarnar-
kirkju og þar sem höfuð þeirra
Agnesar og Friðriks, voru grafin
í Þmgeyrarkirkjugarði, sem er
skamt frá hólunum, þótti mjer
æskilegra að beinin yrði jarð-
sungin, ef þau fyndust, að Þingeyr
um. Bað jeg því miðilinn í dag, er
mjer var falin norðurförin, að
leita leyfis Agnesar og Friðriks
fyrir þeirri breytingu. Tók mið-
illinn því vel og bauð mjer að
vera viðstaddan skrift sína í
kvöld. Það gat jeg því miður ekki
vegna anna, en kom hinsvegar til
viðtals við hann, að skriftinni
lokinni. Fekk jeg þá að vita að
þau Agnes og Friðrik heldu fast
við þá ósk sína að jarðsyngingin
færi fram að Tjörn og að síra Sig-
urður Jóhannesson frá Hindisvík
gerði prestsverkin. Þau höfðu sagt
það vera rangt að höfuð þeirra
hefðu verið flutt í Þingeyrar-
kirkjugarð: „Gæðakonan góða“
— Þingeyrarprestkonan — hafði
að vísu falið vinnumanni sínum að
gera svo, nóttina eftir aftökuna,
en hann svikist um það, án þess
þó nokkurn tíma yrði uppvíst, og
hefði hann tekið það leyndarmál
með sjer í gröfina. Vinnumaður-
inn hefði farið til aftökustaðar-
ins þá um nóttina, eins og til stóð
tekið höfuðin niður, en í stað þess
að fara með þau til Þingeyra og
grafa þau þar á laun, eins og
hann hafði lofað prestkonunni að
gera, gróf hann þau: „sem svar-
ar feti norðan við dysina, þar er
malarbornara“. Fyrir nokkru síð-
an hafði Agnes vísað all nákvæm-
lega á dysina og meðal annars með
þessum orðum: „Það er í hásum-
ars-sólsetursátt, sjeð frá aftöku-
pallinvtm bg skamt frá honum“.
í sögu Nathans Ketilssonar og
Skáld-Rósu, eftir Brynjólf Jóns-
son frá Minna-Núpi, er jeg hefi
pú fyrir framan mig, segir svo á
sem og um nákvæmni stjórnanda
hans, sem knýtt hefir margþætta
sannana-keðju utan um þetta mál-
efni þeirra, Agnesar og Friðriks.
Sannanakeðju er jeg, þrátt fyrir
efunargirni, verð að beygja mig
fvrir. En frásögnin í gærkvöldi,
um Þingeyrar-vinnumanmnn og
liöfuðin, liefir skotið mjer skelk
í bringu. Sagnirnar um flutning
höfðanna í Þingeyrakirkju eru
svo einróma, að jeg óttast að hið
örugga miðilssamband, er jeg
hugði vera, fari hjer með vitleysu,
og hinsvegar er tilvísunin til:
„Magnúsar gamla“ á Sveinsstöð-
um svo óljós, að jeg efa að liann
sje til, hvað þá svo fundvís sem
Agnes vill vera láta. Það er að
vísu margt sem------ Nú eru föru-
nautar mínir komnir. — —
Það er komið að miðnætti; jeg
er kominn að Sveinsstöðum í
Austur-Húnavatnssýslu og búinn
að neyta þar góðs beina: „Magnús
gamli“ er til og er hreppstjóri
sveitar sinnar, greindur maður og
gætinn, að því er mjer virðist.
Hann er að vísu ekki, eftir útliti
að dæma, nema liðlega fertugur
að aldri, þótt Agnes titli hann
gamlan.
Jeg hefi sagt honum frá er-
indi mínu og frá ósk Agnesar um
aðstoð hans við leitina. Aðstoð-
ina mun hann með ánægju í tje
láta, en jeg efa að hann leggi
trúnað á afskifti Agnesar af þessu
máli. Jeg hefi einnig sagt honum
frá fullyrðingum hennar um höf-
uðin og malarborna jarðveginn
sem þau eiga að liggja í, svo og
frá spýtubrotinu í höfði Agnesar.
Magnús kveðst aldrei hafa
heyrt annars getið, en að höfuðin
væru í Þingeyrakirkjugarði og að
þau hefðu verið flutt þangað að
tilhlutun fólksins þar. Sagði jeg
Þrístapi._ A
miðhólnum fór
aftakan fram.r
Hólar þessir'
standa sjer, norð-
vestan við Vatns-
dalshólaþyrping -
una.
blaðsíðu 123, eftir að aftökunni
hefir verið lýst: „Líkin voru
lögð í kistur og grafin þar skamt
frá, en höfuðin sett á stengur,
því svo var ákveðið í dómnum“.
Aðrar upplýsingar um afstöðu
dysjarinnar, er ekki þar að hafa
og verð jeg því að hlíta leiðsögn
Agnesar, þegar til leitarinnar
kemur.
Agnes hafði látið þess getið í
kvöld, í sambandi við frásögnina
um höfuðin, að vinnumaðurinn
hefði ekki tekið sitt höfuð upp af
stönginni, heldur brotið hana,
skilið brotið eftir í höfðinu, og
að þar sje það enn. Þá hafði hún
og gefið mjer þetta *áð, meðal
ýmsra annara, viðvíkjandi norður-
förinni: „Guðmundur á að fá að-
stoð Magnúsar gamla á Sveins-
stöðum, því hann mun reynast
góður leitarmaður“. Hver þessi
Magnús er, eða hvort hann er til,
veit jeg ekki.
14. júní 1934,
Klukkan er 8 að morgni. Jeg
er ferðbúinn til norðurfarar-
innar og býð óstundvísra föru-
nauta, er ætla til Akureyrar.
Það eru andvöku-hugleiðingar
næturinnar er nú ryðja sjer til
rúms á pappírinn. Ókvíðinn um
erindislokin tókst jeg á hendur í
gær þetta fyrirhugaða ferðalag,
því jeg hafði fengið að kynnast
starfshætti miðilsins og því er
ritast hefir hjá honum, þessu máli
viðvíkjandi, og sannfærst um
veruleik ósjálfræðisins í skriftinni,
Hjer sjest hleðsl-
an, sem varundlr
höggstokknum.
Hún stendur að
miklu leyti ó-
högguð.