Lesbók Morgunblaðsins - 15.09.1935, Blaðsíða 2

290
LESBÓK MORGTJNBLAÐSIN9
og angaði af „jasmin“-ilm. Frá
Stuttgart lögðum við leið okkar
til Urach og yfir Schwábische
Alb, og komum niður að Donau
hjá Ehingen. Þaðan hjeldum við
loks til Míinchen um Ulm og
Augsburg. Yar þá kominn 17.
júlí, og við búin að hjóla rúma
800 km-
VEGUBINN OG VEÐRIÐ.
Lengsta dagleið okkar var 120
km. Var það á norðanverðri Rín-
arsljettunni. Þýsku þjóðvegirnir
eru yfirleitt mjög vandaðir. Allir
fjölfarnari vegir annaðhvort mal-
bikaðir eða steinlagðir. Aftur á
móti eru steinsteyptir vegir sjald-
gæfir, og malarbornir vegir eins
og vegirnir okkar eru helst ekki
nema á fáfamari leiðum. Mjög
víða var unnið að vegabótum af
miklu kappi. Var verið að breikka
vegina, hækka þá, taka af þeim
bugður og malbika þá að nýju.
Unnu við þetta margir menn.
flestir naktir niður að mitti, og
því duglega útiteknir. Umferðin á
þjóðvegunum er víðast hvar geysi-
mikil, og er því ráðlegra að fylgja
settum umferðarreglum. Auðvitað
urðum við að læra að víkja til
hægri handar, eins og siður er
þar í landi.
AHan Hðlangan daginn bruna
bílar og bifhjól eftir vegunum og
látlaus straumur hjólreiðarmanna.
En innan um öll þessi hraðskreið-
ari farartæki velta háfermdir héy-
eða kornvagnar bændanna, sila-
lega áfram, dregnir af uxum,
mjólkurkúm eða hestum. Verst var
okkur við stóru flutningsbifreið-
arnar, sem hafa einn eða tvo
vagna í eftirdragi, og þar næst
við mótorhjólin.
Aðeins tvisvar, meðan við vor-
um á þessari ferð, kom skúr úr
lofti, annars var altaf heiðskírt
og hitasólskin. Oft var hitinn yfir
30 stig.
FRÁ MÚNCHEN TIL
HAMBORGAR.
28. júlí lögðum við svo aftur af
stað frá Munchen, og var nú ferð
inni heitið norður á bóginn, áleiðis
til Hamborgar. Við fórum yfir
Donau hjá Ingolstadt og hjeldum
þaðan yfir Eichstádt til Nurnberg,
síðan um Bamberg til Koburg og
inn í Thúringerwald, þarnæst til
Saalfeld og ofan Saaledal til Jena.
Fórum við síðan um Weimar, Er-
furt og Gotha, til Eisenach og
sáum hina frægu Wartburg. Fór-
um við þaðan yfir Múhlhausen og
Nordhausen norður í Harz, og
gengum á Blocksberg. Þaðan fór-
um við til Goslar og Hildesheim
og til Wirringen í Hannover, og
loks yfir Lúneborgarheiði til
Hamborgar. Þangað komum við
15. ágúst, og höfðum þá hjólað
álíka langt og í fyrri ferðinni, svo
báðar ferðirnar samanlagðar eru
eitthvað rúmir 1600 km. Eru þó
ótaldir ýmsir útúrkrókar, sem
við vitum enga mælingu á. Á þess-
ari leið var veður mjög ólíkt því
sem verið hafði á fyrri ferðinni.
Var oft þykt loft og stormur, en
ekki rigndi þó neitt að ráði, nema
einn daginn. Kvaðst fólk ekki
muna svo kalda tíð um þetta
leyti árs.
FRÓÐLEGT FERÐA-
LAG
Við erum mjög ánægð með
árangur ferðalagsins. Það er
furðu mikill fróðleikur, sem hægt
er að hafa upp úr svona ferð,
þótt ekki sje nema á tæpum mán-
uði. Fyrir kenslustarf mitt mun
líka margt af því, sem jeg sá á
þessiun ferðum geta haft beina
og óbeina þýðingu. Við Islending-
ar getum tæplega gert okkur hug-
myndir um, hvernig til hagar í
akuryrkju- og iðnaðarlöndum,
nema við fáum að sjá það með
eigin augum, svo ólíkt er þar
flest því, er við eigum að venjast
hjer heima.
Með því að gefa sjer tíma til
að rabba við fólkið, sem er að
vinna á ökrunum, meðfram veg-
unum, og mefe því að gefa sig á
tal við hina og þessa, sem á vegi
manns verða, á þjóðvegunum, í
skógunum, í sveitaþorpunum og
smáum iðnaðarborgum, verður
maður furðu margs vísari um lífs-
kjör og lifnaðarháttu alþýðu.
AUstaðar hittum við alúðlegt og
greiðvikið fólk. Víðast hvar voru
menn skrafhreyfnir, enikum þó á
Suður-Þýskalandi, og virtust hafa
ánægju af að fræða okkur um
smátt og stórt, sem við spurðum
um. Mjer er líka ekki grunlaust
um, að sumt sveitafólkið sje fljót-
teknara td kynningar, þegar í hlut
á fólk, sem ferðast á reiðhjólum
og er klætt í samræmi við slíkt
ferðalag, heldur en það er við
prúðbúið og uppstrokið ferðafélk,
sem kemur í bíl eða járnbrautar-
vagni.
Við völdum okkur einkum gisti-
stáði í þorpum og smærri borgum.
Bæði var það ódýrara en í stór-
borgunum, og þar var nærri altaf
tækifæri til að kynnast heima-
fólkinu og fræðast af því um það,
sem okkur ljek forvitni á að vita
í l>að og það skiftið.
TALIÐ BERST AÐ
ÍSLANDI.
Þegar það barst í tal, að við
værum íslendingar, settu sumir
upp stór augu, því þeir höfðu
haldið, að ísland væri bygt ein-
tómum Eskimóum. Aðrir fóru
að spyrja okkur um lifnaðar-
hætti ísbjarnarins, og urðu þeir
fyrir vonbrigðum, er við gerðum
þeim þá játningu, að fyrsti ís-
björninn, sem við hefðum sjeð á
æfinni, væri í dýragarðinum í
Múnchen. Aðrir slógu okkur gull-
hamra með því að segja að á ís-
landi væru hreinustu Germanir í
heimi. En auðvitað hittum við líka
öðru hvoru fólk, sem vissi tölu-
verð deili á íslandi.
Sumir spurðu líka um það,
hvort ekki væri talað illa um
Þ.jóðverja á íslandi. Við svöruðum
því, að við værum lítil og hlutlaus
þjóð, sem hefði enga ástæðu til
annars en tala vel um Þjóðverja.
AUÐRATAÐ VÍÐAST
HVAR.
— Yfirleitt er vandalaust að
rata. Við höfðum með okkur kort
yfir landshkxta þá, sem við fór-
um um, og einnig stutta leiðarvísa
fyrir ferðamenn. En meðfram öll-
um vegum éru með stuttu millibili
áletranir, annað hvort á spjöldum