Lesbók Morgunblaðsins - 15.09.1935, Blaðsíða 6

294
LESB^K MORGUNPLAÐSINS
?
•*«
Hún sagði ósatt.
Smásaga.
í
•:.*X":"X-X~:"X"X":~X~!"X"X":-
Charles Simmon King varð altaf
mælskur þegar talið barst að
frelsi, jafnrjetti og bræðralagi.
Hann máti ekki lxeyra það nefnt
að dæma menn eftir ætt eða kyn-
flokki. Það kallaði hann úreltar
kenningar.
Það einasta sem aðgreinir menn,
sagði hann er, hve mismunandi
dugur er í þeim. Duglegur maður
er jafngildur hvort sem hann er
hvítur, svartur eða gulur. Þar
kemur hvorki kynflokkur eða ætt-
aruppruni til greina.
Hann talaði oft um afturför
hins hvíta kynflokks. Hann leit
svo á að blöndun kynflokka yrði
best- Ef saman blandaðist menn-
ing Evrópu og óbrotinn lífsþrótt-
ur. Suður- og Austurlandaþjóða,
taldi hann að framtíð álfunnar
yrði best borgið.
Faðir hans var ekki á sama
máli. Og móðir hans var áhyggju-
full út af því hvernig þessi sonur
hennar „rann út í“ sambönd lægri
manna, eins og hún komst að orði.
Faðir hans ætlaðist til þess að
hann yrði verslunarmaður, og tæki
við forstöðu verksmiðjunnar er
stundir liðu. En móðir hans vildi
að hann helgaði líf sitt málaralist-
inni. Hann hafði erft listahæfileika
sína úr móðurættinjai. Móðurafi
hans var frægur málari.
Og kennari Charlesar, er hafði
kent honum í tvö ár fullyrti að
hann hefði óvenjulega hæfileika.
Hann vildi að Charles vrði í París
eitt ár, til þess að fullkomna sig
í list sinni.
Móðir hans vildi láta þetta eft-
ir honum. Og um álit gamla
mannsins var ekki spurt.
— Charles, sagði móðir hans,
þegar hún kvaddi hann á járn-
brautarstöðinni, þú veist að þú
ert mjer alt í þessu lífi — og
París er hættuleg borg. Þú mátt
aldrei gleyma því, að þú ert af
góðu bergi brotinn.
í Montparnasse varð Charles
ástfanginn í fyrsta sinn. Þar lærði
hann livernig það er að unna
liugástum. Yvonne var bjarthærð
með dökkar augabrýr, brún tindr-
andi augu. Charles liafði aldrei
fyrr sjeð ljóshærða stúlku með
dökk augu.
Hún hafði ofan af fyrir sjer
með því að vera „model“ fyrir
málara. í þeim erindum kom hvin
á vinnustofu Charlesar. Og kenn-
ari hans hældi honum fyrir þær
mjmdir, sem hann málaði af henni.
Yvonne var gift negra er spil-
aði á saxofon í danshöll. Negrinn
maður hennar var hinn A'iðkunnan
legasti. Hann kom altaf að sækja
Yvonne. Charles fanst hann hvum
leiður. Það er eðlilegt að mönnum
geðjist ekki að þeim, sem eru
þrándur í götu manna á vegum
ástarinnar.
Einn góðan veðurdag er þau
Charles og hún snæddu hádegis-
verð, faðmaði hann hana að sjer.
Og þegar hann kysti hana, fann
hann að hún elskaði hann.
Hvemig gat þjer dottið í hug
að giftast negra, sagði hann við
hana.
— Fína fólkið segir víst, að jeg
hafi gert það til þess að hann sæi
fyrir mjer. Hann er efnaður, en
jeg er ekki annað en „model“-
stúlka. Hann hefir altaf reynst
mjer vel.
— Já, en hann er þó negri.
— Hjer á Montpamasse er ekki
farið eftir ætt eða lit. Hann er
listamaður. Og meðal listamanna,
er aldrei um það spurt, hvort
menn sjeu hvítir, gulir eða svart-
ir. Þeir eru metnir eftir hæfileik-
um og ekki öðru.
Er stundir liðu tók það á taugar
Charlesar að horfa á Yvonne tím-
unum saman og vera með henni,
en þurfa svo að sýna allskonar
leikaraskap er maðurmn hennar
kom.
Ef hún hefði verið frjáls, þá
hefðu þau gift sig.
Montparnasse komst í uppnám
er negrinn strauk með dansmær
einni. Og ennþá meira varð um
talið er liann nokkrum vikum síð-
ar skaut hana til bana í afbrýðis-
æði og sjálfan sig á eftir. Þetta
var matur fyrir blöðin. Og mynd
af Yvonne kom á frjettasíðum
þeirra, hinni fögru konu, með
brúnu augun. Hún var alveg
draumur.
En Charles var í hjarta sínu
himinlifandi. Nú var Yvonne frí
og frjáls. Nú gátu þau gift sig-
En babb kom í bátinn, er hann
hugsaði til gömlu hjónanna, for-
eldra sinna. Ast hans var ekki í
samræmi við erfðavenjur ættarinn-
ar. Hann varð að halda því leyndu
hver hún var. Fortíð hennar átti
að vera öllum liulin.
Næsta dag fór hann heim til
hennar.
— Jeg elska þig, Yvonne, sagði
hann. Nú giftum við okkur og
föriun á burtu hjeðan, gleymum
fortíðinni, gleymum öllu, nema ást .
okkar.
— Það er ekki hægt Charles,
sagði hún.
— Alt er hægt fyrir okkur,,
rnjer þykir svo vænt um þig,
Yvonne.
— Jeg veit, sagði Yvonne. En
þú ert af gamalli enskri höfðingja
ætt. Hvernig getur þú hugsað þjer
að giftast konu, sem hefir verið
gift negra ? Og sem hefir verið
„model“ fyrir marga málara á
undan þjer.
— Enginn þarf um það að vita.
Og þú veist hve lítið jeg kæri
mig um ættir og stjettir.
— Ættum og stjettum, tók hún
eftir honum, geta menn ekki
gleymt, áhrif þeirra verða ekki
ekki þurkuð út. Ættemið er sterk
ara en hugmyndir og skoðanir.
Og fortíð mín mun verða að múr
á milli okkar.
Hún stóð grafkyr, og horfði á
hann. Alt í einu fleygði hún sjer
í faðm hans. Kystu mig sagði hún
— jeg elska þig-
En svo losaði hún sig úr faðmi
hans. Og þá var hún alvörugefin
mjög.
— Jeg er kona ekki einsömul,