Lesbók Morgunblaðsins - 24.01.1937, Síða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
21
er skrítin.
Jeg hefi nú svo sem ekkert sjer-
stakt að gleðjast yfir, sagði hann
og draup höfði svipþungur.
Á, ekki, ósköp ertu tíkó, sjerðu
ekki blessað vorið og fína veðrið,
— eigum við að ganga svolítið á
eftir?
Æ, nei. — Vorið segirðu. Það
er nú ekkert annað en alment
náttúrufyrirbrigði. — Heyrðu
Berit, jeg þarf að tala við þig um
alvarlegt máJefni.
Já, lof mjer bara að borða fyrst.
Hún helti úr skaftpottinum á
disk, og settist með hann á rúmið
hjá honum.
Jeg skrfi?aði pabba um daginn,
sagði Viktor. Svarið kom í dag.
— Rödd hans var döpur og
drungaleg. — Jeg sagði honum
altsaman skilurðu. Hann segir að
jeg megi gifta mig, ef jeg vilji
koma heim og taka við verslun-
inni. — Nú, hvað segirðu við
þessu ?
— Berit litla varð hugsi. Það
gæti svo sem verið nógu gaman
að gifta sig núna í hvelli, verða
kaupmannsfrú, fá góðan mat, fal-
leg föt, og mega sofa til hádegis
á hverjum degi. — Hún þorði ekki
að líta á hann, en starði fast á
pressujárnið, eins og hún vænti
sjer einhverrar hjálpar þaðan.
Þetta var ákaflega freistandi.
Viktor var laglegur strákur grey-
ið, og það var ekki að vita nema
hún væri eitthvað skotin í honum.
— En það var líka viðarhlutamik-
ið að lofast einum manni og vera
svo bundin honum alla æfi —
hún fjekk ákafan hjartslátt, þeg-
ar hún hugsaði til þess!
Er fallegt þarna, sem þú átt
heima?, spurði hún utan við sig.
Já, það er fallegt. Það er fjall
fyrir ofan húsið, þar hefi jeg oft
gengið einsamall um nætur og
horft á stjörnurnar. Jeg var svo
einmana þarna fyrir vestan. Fólk
skildi mig ekki. Gaman verður að
ganga þar saman Berit, jeg skal
segja þjer hvað stjórnurnar heita,
jeg skal sýna þjer endalausan him
ininn, sem er fullur af heimum,
sem enginn þekkir. Hugsaðu þjer
það Berit, jörðin okkar er bara
eins og duftkorn í alheiminum,
örlítill fífuhnoðri í vetrarbraut-
inni. Það eru óteljandi veraldir
til, og sumar eru svo langt í burtu
að ljósið frá þeim er þúsund ár á
leiðinni til okkar. Og sumar stjörn
urnar, sem við sjáum í dag, eru
ekki lengur til.
Ha! sagði lnin hálfsmeik, hvern-
ig getum við sjeð þær þá, ef þær
eru ekki til?
Það eru undur og stórmerki lífs-
ins Berit. — Það eru margir heim-
ar í geimnum, og allir eru þeir
fegri en okkar jörð. Kannske eig-
um við eftir að ganga þar saman
einhverntíma, Berit.
Hu, á vetrarbrautinni, sagði
hún viðutan. — Hún var að hugsa
um hverju hún ætti að svara hon-
um, þegar þar að kæmi.
Berit, — hann tók diskinn frá
henni og setti hann á gólfið. —
Berit, hvíslaði hann hásum rómi,
elskarðu mig?
Jæja, þá varð hún víst að á-
kveða sig. — hún horfði þrotráð
á andlit hans, — hann hafði Ijóm-
andi fallegan munn.
Heyrðu Viktor, sagði hún lágt,
ef þú vilt, þá máttu kyssa mig
einu sinni.
Hann horfði á hana dálitla
stund, án þess að svara. Augu
hans voru dimm og gljáandi og
hann var rjóður í framan.
Það var nú ekki það sem jeg
spurði um, !Berit. Auðvitað kyssi
jeg þig einhverntíma. — En veistu
hvað það er, að kyssast? Þetta er
gamall og barbarískur vani, sóða-
legur og heilsuspillandi; maður
fær á sig miljónir af bakteríum
við hvern koss. — Svaraðu mjer
nú, Berit, elskarðu mig eða ekki?
Hvað segirðu drengur, greip
hún framí. Þix heldur þó ekki að
jeg sje veik og hafi bakteríur í
munninum!
Góða besta, það hafa allir. —
Það eru á þessu augnabliki fleiri
hundruð þúsund andstyggileg
kvikindi að skríða á vörunum á
þjer; það myndi líða yfir þig, ef
þú sæir þau. Sum eru eins og
slepjaðir jötunuxar, önnur eins og
maðkar en sum eins og flær.
Þegiðu, dóninn þinn, hrópaði
hún uppyfir sig. — Aldrei á minni
lifsfæddri æfi hefi jeg heyrt ann-
að eins! — Hún þagði drykklanga
stund og starði á hann. Hún var
enginn sálfræðingur, en kveneðli
hennar sagði henni að þetta myndi
ekki vera neitt mannscfni handa
henni. — Hugsa sjer að vilja ekki
kyssa mann, og segja bara að
maður hafi munninn fullan af
kvikindum! Og þessu gægsni hafði
hún verið að hugsa nm að trú-
lofast!
Þegar hún hugsaði til þess varð
hún reið fyrir alvöru. Hún sneri
sjer að honum og gaf honum væn-
an kinnhest. — Þú ert laglegur
róni, sagði hún hálfgrátandi, þú
skalt syeimjer fá að eiga allar
þínar bakteríur fyrir mjer! Og
stjörnurnar líka ög alt saman!
— Sýna mjer stjörnur hah! Mjer
er bara andskotans sama um þig
og- alla vetrarbrautina! — Jeg'
ætla mjer að giftast karlmanni, en
ekki svona — svona — jötunuxa!
Æ, hvað gengur að þjer, Berit,
láttu ekki svona manneskja, sagði
hann óttasleginn.
En Berit átti ekkert vantalað
við hann lengur. Hún greip káp-
una sína og snaraðist út. — Bara
að Hann'es væri nú heima. Hún
ætlaði til hans beina leið. Hún
ætlaði að flejrgja sjer um hálsinn
á honum, og trúlofast honum í
hvelli!
Nokkrum inínútum síðar bank-
aði lítil kjökrandi stúlka á dyrn-
ar á herbergi einu á Skálholts-
stígnum. Róleg og karlmannleg
rödd svaraði: Kom inn.
Hannes var ekki lieima. Það sat
stór og myndarlegur náungi á
dívaninum hans; hann var glað-
legur á svip og útitekinn. Berit
þekti hann vel, það var Ólafur,
eldri bróðir Hannesar, sem var
tollþjónn fyrir austan og loðinn
um lófana.
Nei, þetta er þá Berit, sagði
hann brosandi. Jeg ætlaði bara
ekki að þekkja þig krakki, jeg