Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1937, Blaðsíða 2

202
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hann brosti, ilálítið upp með
sjer a£ áhuga hennar. „Jeg skyldi
nú halda það; — bara ef jeg fæ
eitthvað að gera“.
„Auðvitað fáið þjer það“. Hún
rjetti úr sjer og horfði áfergis-
lega á hann. „Nú, og þá getið þjer
bara gift vður hvenær sem vera
skalf'
Þau roðnuðu bæði út undir
eyru, og hann flýtti sjer að líta
á eitthvað annað en hana. Osjálf-
rátt bvrjaði hún aftur að kjökra,
en náði sjer ekki almennilega á
strik, og hætti svo alveg við það.
Behrens horfði útyfir ána, sem
var fjarska breið milli bakka og
straumhæg. Það var bjart enn-
þá, loftið aðeins dálítið mistrað
af aðfaraiuli rökkri sumarkvölds-
ins. Hinum megin árinnar var
greniskógurinn dimmblár og þjett
ur eins og veggur. — Og ein-
hversstaðar þarna í skóginum áttu
að vera tveir afskektir búgarðar,
sem hjetu Kattaflöt og Vellir.
Hiin hlaut að vera frá öðrum hvor
um þessara bæja.
„Það er fallegt hjerna“, sagði
hann hátíðlega.
„Fallegt! Mjer finst bara aud-
.tyggilegt hjerna. Mjer finst
sveitin bara tíkó. Jeg er fædd í
Osló og var þar þangað til jeg
var íimtán ára gömul. O, það er
indæit í Osló!“
Honum fanst nú indælt hjerna:
bládimm og gljáandi áin í kyrr-
•.m íkóginum, angan af greni og
blómalvngi; og svo snotri kofinn
b.ans 1 skógarjaðrinum, með opn-
um hlóðum og öllum þægindum.
— Já, hlóðum, þá datt honum
nokkuð í hug. „Má ekki bjóða yð-
ur uppá kaffisopaf*
„Jú, þakka yður fyrir“, sagði
liún eins áköf og hún hefði verið
að biða eftir þessu allan tímann.
„Jeg heiti Berit“, sagði hún svo
upp úr þurru. Það kom eins og
s'.rattinn úr sauðarleggnum, og
hann hváði: „Ha, heitið þjer
Berit?“
,,Já, Berit frá Völlum“.
„Já, einmitt, biia foreldrar yð-
ar þar?“
„Foreldrar, sussu nei, jeg hefi
aldrei átt neina foreldra. Það er
bjeaður ekki sen þöngulhausinn
hann frændi minn, sem á Vellina".
„Nú, það er þá líklega yngis-
sveinninn á Kattaflöt, sem á að
giftast yður?“
„Hvernig í ósköpunum vitið
þjer — ? Hann á aldeilis ekki að
giftast mjer’.Þaðer frændi gamli,
sem vill það — bölvaður asninn.
En liann fær mig ekki til þess,
jeg vil heldur giftast geldtuddan-
um hans!“
„Nei, nei“, hrópaði Behrens ótta
sleginn, hún bjó nefnilega til
þessa rokna skeifu og ætlaði auð-
sjáanlega að fara að skæla aftur.
„Þjer getið auðvitað ekki gifst
ennþá, þjer eruð svo ung“. Æ, mik
ið skelfing gat hann talað kjána-
lega við stúlkuua, hugsaði liann
og beit sig í vörina.
Hún hætti við að gráta og leit
á hann stórum, móðguðum augum.
„Ila, finst vður jeg of uug!“ sagði
hún liátt og gremjulega. „Það
þykir mjer liorngrýti hart, jeg
sem er bráðum 19 ára!“
„Já, já, þjer lítið svo sem út
fyrir það“, flýtti hann sjer að
segja.
„Lít jeg út fyrir hvað, má jeg
spyrja!“ Mikið skelfing var hún
sæt, þegar hún reiddist, hugsaði
hann.
„Þjer lítið út fyrir að vera að
minsta kosti 19 ára“, sagði hann.
„Já, jeg myndi segja 20, ef jeg
ætti að geta“.
„Já, finst yður það ekki“, sagði
hún og nú varð alt andlitið að
einu brosi. — Hún er langsætust,
þegar hún brosir, hugsaði haun
nú. Hvin er alveg eins og — eins
og — draumur; hann fann ekk-
ert annað orð yfir það.
Þau hituðu kaffi á hlóðunum,
það er að segja, hún hitaði það.
Það kom upp úr kafinu, að hún
var fjarska húsleg og flínk, alt
sem hún snerti á gerði hún fljótt
og vel með fallegu, litlu höndun-
um sínum. Eftir kortjer var kaff-
ið tilbúið. Hann fjekk ekki að
koma þar nálægt. „Þetta er ekk-
ert karlmannsverk", sagði hún og
var ákveðin. Hann sat bara eins
og húsbóndinn á heimilinu fyrir
borðendanum og hún stjanaði við
hann; það var nógu skrambi þægi-
legt, ekki var hægt að segja ann-
að. Og kaffið hennar var ólíkt
betra en þetta nærbuxnaskolp,
sem hanu var vanur að sulla sam-
an. Svo var hún líka dæmalaust
skemtilegur fjelagi, hún var sí-
hlæjandi og masandi. Mest tal-
aði hún um frænda sinn, sem var
gamall drumbur, og hefði átt að
lifa á seytjándu öldinni, en ekki
á okkar móderne tímum:
„Hanu týranniserar mig alveg
undir drep, hann veit svo sem,
karlkjóinn, að jeg á ekki í aunað
hús að venda. Nú, og þarna um
daginn kom strákbjálfinn á Katta-
flöt, — langur og leiðinlegur róni,
en eina barnið og loðinn urn lóf-
ana, skilurðu. Og hugsaðu þjer,
hann bað mín upp á gamla mát-
ann, fór til frænda gamla og bað
hann að gefa sjer hendina á mjer.
Ja, jeg vildi svo sem viuna til að
hoggva hana af og gefa honum
hana, ef jeg slyppi með það. Og
frændi sagði náttúrlega já, og á
eftir hjelt hann yfir rnjer tveggja
tíma fyrirlestur — um ríkidæmið
á Kattaflöt og blessaða sveitasæl-
una og svoleiðis fjandans ekki
sen vitleysu. — Nú, jeg sagði svo
sem ekki mikið, en í morgun kom
þessi peyi frá Kattaflöt aftur, og
hugsaðu þjer, hann ætlaði bara að
kyssa mig, — og svo vantar í hann
tvær framtennur og hann er eins
og vansköpuð kartafla í framan!
En þá tók jeg nú blaðið frá munn-
inum, og sagði við frænda, að
þessu Kattaflatarslæki gæti hanu
gifst sjálfur. Jeg geri það í ölla
falli ekki, ekki hún Berit mín og
jeg, sagði jeg. Og þar með stakk
jeg af, tók prammann og reri
hingað, og svo varð jeg svo ó-
lukkuleg, því jeg á engan að, sem
getnr hjálpað mjer, og enga pen-
inga til að komast til Osló fyrir.
Þar á jeg nefnilega frænku, sem
jeg gæti verið hjá, ef jeg lfæmist
þangað. — Hugsa sjer bara, að
svona pe.yi skuli ætla að kysSa
mann“. Hún rjetti út úr sjer tung-
una og ypti öxlum svo skringi-
lega, að Behrens fór að skelli-
hlæja.
Þegar þau voru búin að drekka
kaffið, fór Berit að taka til inni
hjá honum. Það var skrambi sóða-
legt hjá honum^ eins og gengur
og gerist, þegar maður býr einu.
Hún var að smá snupra haun á