Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1937, Blaðsíða 7

207
TÆSBÓK MORGrUNBLAÐSINS
Það er kviknað í kolunum! öskr-
aði jeg þá fullum liálsi um leið
og jeg þreif í handlegginn á hon-
um og kipti honum fram úr rúm-
inu og niður á gólf. Þá rankaði
hann aðeins við sjer, glenti upp
augun og stumraði: Jeg er að
drepast úr h — höfuðkvölum.
Síðan ,,dröslaði“ jeg honum upp
á dekk og lagði hann til. Þegar
hann hafði iegið þar góða stund
kom hann til sjálfs sín, en var'
mikið veikur, svo jeg „hífaði“ út
háti og reri með hann í land.
Er í land koin sagði jeg verk-
stjóra okkar, Guðmundi Elentín-
usarsyni, hvernig komið væri og
bað hann mig að róa liið skjótasta
út í björgunarskipið „Geir“, sem
lá þá hjer út á sundi, og biðja
ásjár. Og þegar „Geir“ hafði lengi
dælt sjó gegnum lestarúm barks-
ins, tókst loks að kæfa eldinn.
Kunnugir menn töldu, að ef jeg
hefði ekki vaknað, þá hefðum við
nafnarnir fyrir það fyrsta drepist
báðir, og barkurinn sennilega stað
ið í björtu báli um morguninn.
Enn á jeg 60 krónur ógreiddar
af kaupinu mínu á börkunum, og
eiginlega fyndist mjer nú ekki
nema sanngjarnt, að „þeir“ færu
að borga mjer þær. Það má kalla
það gömul bjarglaun!
Jeg á margar krónur hjá mörg-
um mönnum — og enginn borgar
neitt. Jeg gæti lifað lengi á því,
sem jeg hefi lánað öðrum — en
skammt á því, sem jeg á.
egar jeg hætti á börkunum
seldi jeg hvispartinn minn á
Bergstaðastígnum og flutti niðui'
í fjöru, eins og fyr var getið. Þar
tók jeg að leggja stund á dálítið
sjerstæða atvinnugrein, sem var
að svíða svið.
Síðan hefir „sviðamenskan“ ver
ið mín aðal tekjulind, en hún er
að þrjóta. Nú eru þetta tíu karl-
ar með smiðjur í kringum slátur-
húsið á haustin — og þeir svíða
alt!
Bát hefi jeg líka altaf átt og
lagt hrognkelsanet á vorin, og
stundum dreg jeg línu. En viltu
trúa því, að ef jeg „kem í“ góð-
an fisk, get jeg tæpast orðið inn-
byrt hann. Jeg er svo illa kvið-
slitinn — og sitthvað annað fleira,
sem að mjer er. Skrokkurinn er
þegar búinn að vera — < g sálin
hefir aldrei íþyngi mjer um æf-
ina!
A þessn ári hefi jeg róið þrisvar
og í samanlagðan brúttó-gróða
fengið 8 krónur 87 aura. Minna
gat það ekki verið.
Iljer áður var jeg stundum í
kaupavinnu á sumrin, og frostavet
urinn 1917—18 var jeg vetrarmað
ur á Mosfelli. Það eru mínar síð-
ustu gegningar.
*
Laust eftir stríðslokin fekk jeg
brjef frá dætrum mínum, þar sem
þær tjáðu mjer, að innan skamms
myndu innanstokksmunir þeirra
verða teknir lögtaki upp í útfar-
arkostnað móður þeirra — og kon-
rnnar minnar, sem einu sinni var.
Þá sendi jeg þeim dál'tið af fatn-
aði og auk þess nokkuð af pen-
ingum — og það sem umfram yrði
útfararkostnaðinum áttu þær að
skifta jafnt á milli síu. Jeg hefi
grun um, að eitthvað hafi þetta
lent í handaskolum hjá þeim —
en síðan hefi jeg engar fregn-
ir af þeim. En jeg hefi það ein-
hvernveginn á tilfinningunni, að
bráðum muni jeg fá brjef. Það
verður gaman!
Annars er jeg hættur að hafa
gleði af nokkru, nema þá helst
skepnum. Jeg á um tuttugu hæn-
ur, sem jeg tími ekki að lóga —
en þær eru orðnar svo gamlar, að
þær eru svo til hættar að verpa.
Kettir eru mín uppáhalds dýr, og
sjaldan á jeg öllu minna en þrjá
í einu. Kettir eru svo tryggir og
þeir þekkja mig og elta mig hvert
sem jeg fer — eins og hundar.
Blessaðir kettirnir mínir.
eg hefi fyr tekið það fram —
og gefið skýringu á því — að
bókmentir væru ekki mín sterka
hlið í lífinu. Og nýlega benti ein-
hver sögufróður maður mjer vin-
samlega á, að Rússar og Japanir
hafi ekki átt í ófriði 1887, eins og'
jeg sagði í sambandi við kornu
mína til Riga og rússnesku stroku-
mennina. Þetta mun vera rjett.
En á áðurnefndu ári (1887) log-
aði alt Rússland í innanlands-
óeirðum, vígaferlum og morðum
af völdum „nihilista“, eða frum-
kommúnista, er gerðu uppreisn
móti keisaranum, Alexander III.
Þetta bið jeg vkkur að afsaka.
En mína eigin sögu kann jeg
betur en nokkur annar — af því
jeg hefi lifað hana sjálfur. Þar
hafa þeir, sem fleira vita og bet-
ur þykjast muna, engu við að
bæta.
Mjer er Ijúft að taka undir með
þeim, sem telja, að sannleikurinn
sje sagna bestur. En það er til
annar málsháttur, sem segir, að
sannleikanum sje hver sárreið-
astur. Jeg veit það vel að sann-
leikurinn er stundum furðu beisk-
ur — og jeg hefi reynt menn að
ótrúlegri harðýðgi. Það er mín
sorgarsaga.
Og þrátt fyrir alt . . . dey jeg í
fullri sátt við alla, lífs og liðna.
Þorir nokkur að rengja mig um
það ? S. B.
— Það eru engin egg í þessu
hreiðri.
Á Dansleik: Hún: Hafið þjer
sjeð manninn minn?
Þjónninn: Nei, hann bað mig
um að segja yður, að jeg hefði
ekki sjeð hann!