Lesbók Morgunblaðsins - 29.08.1937, Side 2

266
ur og moldrok erfiðleikanna. Þær
eru bjartsvnar — hinar bölsýn-
ar. Þetta eitt getur verið ærið
et'ni til að rífast um, ærið efni
til að slást um. ef svo ber undir.
*
jer er í minn miðaldra
kona, sem sat uppi á borði,
bætti karlmannsbux'ur og söngl-
aði ástaróð. er endaði með þess-
ari staðbundnu Sigluf jarðar-
rómantik:
Trygðabáran brotnar við sker
í brimlöðri kærleikans.
Stallsystur hennar fóru óðara
að fárast vfir því. bve hún svngi
uú af innibirgðri tilfinningu yf-
ir buxnagörmunum þeim örnu.
Konan vildi eðlilega ekki viður-
kenna. að hún syngi ástaróð til
buxnanna — og spunnust út af
þessu snarpar, heimspekilegar
deilur um gildi hinnar fölskva-
lausu áOar. Fjórar ungar áttu
við eina roskna og reynda, og
heyrði jeg konuna síðast stað-
hæfa, að hámark ástarinnar væri
meiningarlaust skvaldur í nösun-
wn á þeim, sem gætu hnoðað
saman laglegri vísu. Eftir stutta
málhvíld bætti hún við: „Jeg
elska nákvæmlega jafnlítið, eða
mikið buxurnar þær örnu og
manninn, sem gengur í þeim.
Þetta eru hvorttveggja jafn auð-
virðilegir, bölvaðir ræflar!‘‘
Fngu stúlkurnar ætluðu að ær-
ast úr hlátri og sögðu. að Finna
væri vitlaus . . . Ef til vill hefir
þetta líka endað með ósköpum.
*
Ibragga einum var mjer og
samferðafólki mínu boðið að
bíða eftir kaffi, og þáðum við
það með þökkum. Það var dálítið
baðstofulegt við stofuna, sem við
sátum ý Borð stóð á miðju gólfi
og kofort eða kistill framan við
livert rúm.. Á hirslum þessum
-átu gestir og heimafólk. Þegar
kaffið var borið inn, var kofort-
unum ýtt að borðinu — og svo
hófst kaffidrykkjan. Það var
besta kaffi — reglulega gott
kaffi til drvkkjar . . .
Það var einhver gletnisleg
íbvgni í svip sumra við þetta
kaffiborð. sem stafaði greinilega
af því, að hjer höfðu sumir sjest
áður og drukkið fyr saman kaffi.
LESBÓK MORGUNBLAÖSINS
Þegar ferðafjelagi minu hafði
lokið úr sínum bolla, brá hann
honum á loft, veifaði honum þrjá
liringi í loftinu og setti hann síð-
an á hvolf á uudirskálaröndina
Nú sá jeg hvert stefndi — það
átti áð spá í bollana okkar, lesa
þar dulrúnir örlaga og forlaga
og dengja þessu yfir okkur vita
óundirbúna!
Spákonan var gestgjafi okkar
— konan, sem hafði hitað þetta
afburða góða kaffi.
*
Hún leit í bollana, livern af öðr-
um, velti vöngum, brosti og leit
í þá aftur. Eftir djúpa og kitl-
andi þögn beindi hún orðum sín-
um að mjer og sagði: ,.Það er
vont að lesa í bollann yðar — en
þjer skrifið á inikinn pappír. Það
eru miklir skógar, þar sem þjer
eruð fæddur — e*i jeg minnist
þess ekki að hafa komið þar!
Næstur í röðinni var fjelagi
minn, og um hann sagði hún, að
hann væri að læra annaðhvort
trjesmíði eða húsamálningu. Mað-
urinn var tregur til að fallast á
það — en bollinn sagði nú þetta
og við það varð konan að halda
sjer! Loks varð það að samkomu-
lagi, að fjelagi minn skyldi verða
skurðlæknir. Hann les læknis-
fræði.
Við þökkuðum kaffið, holl-
spárnar og skemtunina og geng-
um út — lit úr þessari stofu og
staðnæmdumst framan við liálf-
opna liurð á litlu braggaherbergi.
Inni braim draugalegt rafljós og
út úr þessu herbergi andaði át
móti okkur einhverju helgisiða-1
lofti. Og við nánari eftirgrenslan l
leyndi það sjer ekki. að lijer bjó"
trúað kvenfólk. Á veggjum uppi
hjengu strengjahljóðfæri og á
hurðinni stóð:
Drottinn blessi heimilið.
Hjer bjuggu einhverjar Z'ons-
safnaðar-fíladelfíurherkonur
konur, sem svngja guði sínum lof
og dýrð og spila undir á gítar.
En í eldhúsinu, framan við
þetta helgisiðaheimili dönsuðu
síldarstúlkur og sjómenn við lukt-
arljós og hárgreiðumúsik og söng
undirölduna eftir rakarann.. Kave-
lerarnir koma oft á kvöldin — í
kvennabraggana! Og það er ekki
æfinlega síldarstúlkunum sjálfum
að kenna þó háreisti sje á heim-
ilum þeirra — það er „ástin
ströng“.
S. B.
Skáldið
K. N. Júlíus.
Harpan þín með slaka strengi
stendur. — Fleiri harma þi<>,
Bragavin og gleðigjafa;
glóa blóm um farinn stig.
Gleymskan djúp, sem gleypir
flest*.
gengur skáldin slík á svig.
Hláturmild í höndum þínum
harpan var og tónaþýð.
Hvesti þó í strengjum stundum,
steyptist haglið yfir lýð.
Rembing bæði ’ og ríkilæti
ristir þú, í ljóðum, níð.
Heimsku gastu hlegið dauða.
Hún er lífseig, því er ver;
afturgengin, fvlgja flestra,
flækist enn um bygðir hjer.
Haltrar samt, því henni revndust
hert í kyngi, spjót frá þjer.
Ilins skal minnast; meta kunuir
manndóm, hvar sem ljós hans
skín;
fölskvaleysi og fegurð sálar
fengu hjá þjer launin sín.
Heyrist gegnum hlátrabylgjur
hjartað bak við kvæðin þín.
Richard Beck.
— Þetta er einkennilegt. Jeg
hefi óljósan grun um, að jeg hafi
gleymt einhverju.