Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1937, Blaðsíða 4

396
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Iraun og veru er vel hægt
að fara gangandi frá
Jerúsalem til Betlehem, því að
það er ekki lengra en frá
Reykjavík til Hafnarfjarðar.
En hve margir ganga frá
Reykjavík til Hafnarf jarðar?
Þeir eru flestir, sem vilja held-
ur sitja í þægilegu vagnsæti.
Hvað þá þegar sólin logar beint
uppi og loftið er eins og inni í
bakarofni.
Ferðin hefst við Jaffahliðið,
vestanvert við borgina, undir
Herodesarkastalanum gamla, og
farartækið er gamall bílskrjóð-
ur eins og þeir tíðkast í Pale-
stínu. Skrjóðurinn fer méð óg-
urlegum hávaða niður brekk-
una, framhjá fjölda húsa, sem
þarna eru utan borgarmúranna
fornu, framhjá Soldánstjörnun-
um, yfir Hinnomsdalinn, og fer
síðan með enn meiri hávaða og
tannagnístran að skrúfa sig upp
brekkuna á móti.
Brátt þrýtur húsin og vegur-
inn liggur um eyðilegt sólbakað
land, beinharður, ljósgulur og
ósljettur. Rykið liggur í þykku
lagi og þyrlast glóandi heitt við
minstu snertingu. Þó að hjer sje
einn af fjölfömustu vegunum í
Palestínu, verður þó ekki sagt
að umferðin sje mikil eftir því
sem gerist á þjóðvegum bæja
milli í Evrópu. Það er líka gott,
því að annars hlyti maður að
kafna.
*
Aleiðinni eru tveir hlutir,
sem ferðamenn vilja sjá.
Annað er vatnsveita Pílatusar,
eina sýnilega minningin um
A leið til Betlehem.
í BETLEHEM
Efiir dr. Magnús Jónsson prófessor
þann alþekta landstjóra. Hann
var ákaflega óvinsæll af Gyð-
ingum, og eitt af hermdarverk-
unum, sem hann vann, var ein-
mitt þessi vatnsleiðsla. Hún var
mikið mannvirki, og tók Píla-
tus heitfjeð, sem geymt var í
musterinu, til þess að standast
kostnaðinn. Við það fór alt í
uppnám. Þegar Pílatus svo kom
til Jerúsalem um næstu páska,
varð auðvitað uppþot. — Ljet
hann hermenn, dulbúna sem
pílagríma, blanda sjer í mann-
fjöldann, og þegar merki var
gefið brugðu þeir v,<pnum og
bældu niður óeirðirnar. Senni-
lega er það þessi viðburður, sem
vikið er að í Lúkasarguðspjalli
13. kap., þar sem talað er um
Galíleumenn, „hverra blóði
Pílatus hafði blandað við fórn-
ir þeirra“.
Nú liggja þarna nokkrar rað-
ir af fornum, höggnum og hol-
uðum steinum og ^eyma minn-
ingarnar frá þessum liðnu við-
burðum.
Hinn staðurinn er gröf Rak-
elar. Yfir henni hefir verið reist
dálítið hús með hvolfþaki, alveg
eins og önnur arabísk minnis-
merki. Gyðingar eru yfirleitt
lítið gefnir fyrir það, að flykkj-
ast að helgum stöðum hingað
og þangað. En Rakel á sitt vígða
rúm í hjörtum þeirra, og að
gröf hennar streyma þeir, og
falla fram við kistu hennar. —
Karlar og konur klappa kis1
unni og væta hana tárum sín-
um
¥
f
Afram er haldið eftir gló-
andi veginum. Hjer eru
hæðirnar meiri, og þí|5 hefir
' erið sagt, að Betlehem stæði á
mæni Palestínu. Vestur á bóg-
inn hallar landinu hægt til sjáv-
ar, en í austur hrapar það niður
í heimsins dýpstu hvos, dældina
þar sem Dauðahafið hreiðrar
sig. Hinum megin við það rísa
Móabsfjöllin.
Alt í einu er komið að merki-
spjaldi við veginn, og á það er
letrað á ensku: „Bethlehem
Municipial Boundary. — Drive
slowly". Bæjarmörk Betlehem.
Farið hægt.
ósjálfrátt hnykkir ferða-
manninum við. Þessi húsaþyrp-
ing þarna, þessi bær, sem er al-
veg eins og aðrir smábæir um
þessar slóðir, er þá Betlehem!
Yfir lönd og höf hefir maðurinn
farið til þess að sjá þennan stað,
þar sem vagga Jesú Krists stóð,
jatan, sem hann var lagður í.
Og þarna er hann nú fyrir aug-
um hans! Það er eins og ferða-
manninum hafi fundist að Bet-
lehem yrði að vera einhvern-
veginn öðru vísi en allir aðrir
staðir, og nú vaknar hann upp
af þessum draumi: Vitanlega
hlaut Betlehem að vera eins og
hvert annað þorp í Palestínu.
Bærinn er ævaforn, enginn
veit hve gamall. Margar þjóðir