Lesbók Morgunblaðsins - 09.01.1938, Blaðsíða 6

6
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
--Vigdísfrá Fitjum:-
Smásaga.
\
Sigrún var ekki nema tæpra 15
ára, þegar hún var litin verulega
hýru auga í fyrsta sinn. Það var
ungur og laglegur landshornamað-
ur, sem vann hennar æskuást.
Hann var kaupamaður hjá föð-
ur hennar eitt sumar, og Sigrún
var þá sveitastúlka með blá augu
og ljóst hár, frjálslegt hros og
„rómantíska“ sál. Og landshorna-
maðurinn var kátur, mjög kátur,
og mátulega gáfaður til þess að
vera skemtilegur, því að ef menn
eru fluggáfaðir, eru þeir oft leið-
inlegir, að minsta kosti að dómi
flestra kvenna. En Jóhannes var
ekki leiðinlegur, allra síst í vit-
und kvenna; enda var hann sjá-
legur maður, rösklegur í fasi,
snyrtilegur á velli, með gerðar-
legt andlit, svart hár, brún augu
og ofurlítið dökkjarpt leikara-
skegg á efrivör, er setti á hann
fyrirmannlegan útlendingsblæ. Og
hann kom eins og draumur um
suðrænt sumar í hjarta sveita-
stúlkunnar, sem var að vakna
til lífsins. Fvrst kendi hann henni
að roðna, svo að tala hið al-
ræmda augnamál, síðan að grípa
tækifærin til leynifunda og allar
nauðsynlegar elskendabrellur, til
þess að draga augu annara frá
þeirra leiðum.
Og Sigrún litla var góður nem-
andi, ung og ósnortin. Og sum-
arið leið eins og Ijúfur draumur
í gamni og alvöru. .
Svo kom haustið og skilnaður-
inn. Sigrún átti svo hágt með að
hrosa dagana áður en Jóhannes
fór, og dylja tárin, sem læddust
óhoðin fram í hjörtu augun henn-
ar. En Jóhannes reyndi að hug-
hreysta hana og sagði, að hún
mætti ekki vera svo bamaleg að
gráta; hann væri slæmur strák-
ur, sem hún ætti ekki að sjá eft-
ir og því síður bindast. Hún væri
svo ung og lífið lægi fyrir henni,
hjart og þrangið af fegurð og
yndi og þess gæti hún ekki not-
ið nema frjáls og óbundin, og svo
myndu þau ef til vill sjást síðar
og þá var nógur tími til að taka
ákvarðanir. Þessi speki var nú
góð og blessuð, en hún kom hara
ekki að notum, þegar hennar var
mest þörf, nefnilega að sætta Sig-
rúnu við skilnaðarstundina. Jó-
hannes hafði kent henni svo
margt, og nú síðast að sakna og
þrá. Allir staðirnir, þar sem þau
höfðu átt leynifundi, _mintu á
hann og gerðu henni þungt fyrir
hrjósti — meira að segja víði-
hríslan í gilbarminum yfir Grænu-
lág, þar sem þau höfðu unað
margt sumarkvöldið við að kyss-
ast, var henni nú til áma, ef henni
varð litið á hana heiman frá hæn-
um, ekki að hún gæti fengið af
sjer að ganga þangað uppeftir.
Nú, en tíminn græðir öll sár
og það leið ekki á löngu áður en
Sigrún var orðin hress og kát
aftur, fór á dansleiki og tók pilt-
ana „á löpp“, svona smávegis,
það var hreinn viðhurður, ef hún
var kyst. Sveitapiltarnir eru alt
af dáltið svifaseinir og vilja helst
standa traust í háða fætur, þó að
þeir eigi ekki að inna af höndum
stærri þraut en að kyssa stúlku
í gamni.
Svo fór Sigrún eins og margar
aðrar góðar stúlkur til Reykja-
víkur í Kvennaskólann. Þá var
nú gaman að lifa og það gerðist
stundum ýmislegt skrítið. Og þá
skeði það meðal annars, að Sig-
rún sá Jóhannes aftur. Það var
að kvöldi til og hún var úti með
stöllum sínum og þær höfðu stol-
ist á „holsafund". Þar var reynd-
ar Jóhannes einn af ræðumönn-
unum, nokkuð líkur sjálfum sjer,
en þó hvergi nærri eins lagleg-
ur og hana minti að hann hefði
verið. Hann var líka húinn að
raka af sjer leikaraskeggið, en
það hafði farið honum svo vel.
Uss! henni datt ekki í hug að
segja stöllum sínum frá því, að
hún liefði einu sinni þekt hann;
þær gengu hvort sem var allar
með „stúdentadellu“ og hún var
að reyna að fylgjast með þeim
í því.
Svo giftist Sigrún á hæfilegum
aldri, 24 ára. Maðurinn hennar
vai fyrirmyndarmaður, reglusam-
ur og duglegur og fjekst aðal-
lega við húsgagnasmíði. Þau eigiv
uðust engin börn og komust vel
áfram. Sigrún var röggsamleg
húsmóðir og stundaði heimilið og
manninn vel, en snerist þó í ýmsu
út á við, t. d. var hún stoð og
stytta sinnar „stúku“, þau hjón-
in voru hæði templarar. Og í
„stúkunni" urðu þau Jóhannes
samherjar og systkini. Jóhannes
hafði nefnilega verið templar alt-
af öðrú hvoru, síðan hann komst
á legg. Nú var hann fátækur,
giftur harnamaður, en átti þó
hugsjónir.
Sigrún og Jóhannes störfuðu nú
í góðri samvinnu, en eins og þau
hefðu þó aldrei þekst nema þar,
í fjelagsskap templara. Svo átti
það líka að vera.
En svo hljóp skollinn alt í einu
í spilið. Konan hljóp frá Jóhann-
esi og hann varð að koma krökk-
unum fyrir hingað og þangað.
Vegna þessara óhappa hætti hann
að sækja stúkufundi og bá höfðu
þau Sigrún ekkert frekar saman
að sælda.
Svo leið og beið og alt var í
lukkunnar velstandi hjá Sigrúnu
og hennar manni. En svo dó hann
alt í einu. Það var náttúr-
lega ákaflega sorglegt í hili,
en hann var vel stæður efnalega,
skuldaði ekki neinum neitt og
var vel metinn horgari. Þar af
leiðandi var það líka gott að
vera heiðvirð ekkja, sem heldur
var litið upp til og ekki þurfti að
sækja neitt til annara. Nokkur ár
liðu, og Sigrún starfaði í stúk-
unni og fleiri fjelögum af tvö-
földum krafti.
En svo fjekk hún alt í einu.
einhverja slæmsku í taugarnar og
læknirinn sagði, að hún hefði gott
af því að breyta til og dvelja um
sumartíma í sveit. Það var nú
svo sem hægt að gera, þar sem
systkini hennar hjuggu á feðra-