Lesbók Morgunblaðsins - 13.02.1938, Blaðsíða 3

ust með hinum ýmsu flokkuni lík-
fylgdarinnar til þess að gæta
reglu. Voru þeir teknir úr fl®kki
stúdenta og 'kandídata. Þeir voru
kjólklæddir og auðkendir með
því, að þeir báru sVartan fetil
með hvítum hrúnum yfir hægri
öxl og undir vinstri handlegg, og
áttu þeir góðan þátt í því að
sorgargangan fór vel og skipu-
lega fram“.
A myndinni sjest einn af mar-
skálkum þessum greinilega. Einn
þeirra var Davíð Scheving læknir,
og er líklegt, að það sje einmitt
hann, sem á myndinni sjest.
Frá heimili
Forsetans.
Ikirkjunni voru sungin sorgar-
ljóð (,,Cantate“)) eftir Matt-
hías Jochumsson. Þar vðru tveir
einsöngvar sungnir, og söng frú
Ásta Hallgrímsson annan.
Ritstj. Lesbókar hefir komið að
máli við frú Ástu og hefir hún
sagt svo frá; fyrst um kynni
hennar af Jóni Sigurðssyni og
heimili hans í Höfn og síðan af
útförinni.
Jeg var 7 ára er jeg fyrst kom
á heimili forsetans við Ostervold
í Höfn. Þá voru foreldrar mínir
vetrarlangt í Höfn með okkur öll
börnin. Lefolii kaupmaður bauð
okkur að vera þar. Tókum við
far með gufuskipinu Arcturusi.
Það var að inig minnir fvrsta ár-
ið sem það skip var hjer í för-
um. Það var árið 1864. Mjer er
öll sú ferð miunisstæð, farþegarnir
og viðkomastaðirnir.
Svo var það um veturinn að jeg
af tilviljun varð um tíma dagleg-
ur gestur á heimili forsetans, og
tvö systkini mín. Alls vorum við
sex. En þrjú af okkur fengu
skarlatssótt. Þá buðu forsetahjón-
in foreldrum mínum að við sem
frísk værum skyldum vera á dag-
inn heima hjá þeim, til þess að
við smituðumst ekki. Þetta gekk
svona í 3 vikur. við vorum alla
daga heima hjá forseta.
Jeg man mjög glögt eftir
þessu ,,dagheimili“ okkar. Venju-
lega er forseti kom heim tók hann
okkur á knje sjer, og sagði okkur
sögur. Eða hann liafði meðferðis
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Frú Ásta Hallgrímsson.
öskjur með smákökum í, sem voru
með allskonar dýramyndum. og
áttum við að spila um kökurnar,
nota þær fyrir spilapeninga.
Frá þessum dögum er mjer í
fersku minni, hve forseti gekk
vel til fara. Hann var í flauels-
vesti og flauelsjakka, og vestið
jafnan að miklu leyti fráhnept,
svo skein í hina skjannahvítu
manchettskyrtu.
Þegar Forsetinn borðaði
tvenna miðdeffisverði.
íu árum seinna, árið 1874
kom jeg oft á heimili For-
seta, segir frú Ásta Hallgrímsson
ennfremur.
Þá var jeg um tíma í Höfn hjá
Lefolii-fólkinu.
Eitt af því sem í mínum aug-
um einkendi heimili þeirra hjóna
var það, hve íslenskt það var að
ýmsu leyti að útliti. Þar voru t.
d. teppi og ábreiður úr íslensku
efni og af íslenskri gerð. Og svo
var maturinn íslenskur, einkum
þá dagana sem hin venjulega
gestamóttaka var þar.
Jón Sigurðsson stendur fyrir
mínum hugskotssjónum, sem af-
burða-glæsilegur maður. Látbragð
alt og fas, rólegt, höfðinglegt. En
mesta eftirtekt vöktu hin tinnu-
snöru augu. Það var oft eins og
hann þyrfti ekki að koma orðum
að því sem honum bjó í brjósti,
hann gæti sagt það eins vel með
augnatillitinu einu.
Þjóðhátíðardaginn 2. ágúst 1874
43
var jeg boðin í miðdegisveislu til
Forseta. Aðalveisla Islendinga í
Höfn þann dag, var, sem kunn-
ugt er, á „Skydebanen“. En ein-
hvernveginn fór það svo, að alt
kvenfólk var útilokað frá þátt-
töku í veislu þeirri. Edwald John-
sen læknir hafði boðið mjer þang
að, áður en sú ákvörðun var tek-
in. Má geta nærri að mjer þótti
súrt í broti að fá ekki að vera
með. Og boðsherra minn lenti í
skömmum við forstöðumennina, er
rjeðu þessu banni.
Jeg fekk þó þessa uppbót sem
sagt, að jeg var boðin til For-
seta til matar kl. 4 e. h. Höfðu
þau hjónin boðið nokkrum íslensk
um konum. Karlmenn voru þar
engir gestkomandi. Jón Sigurðs-
son sat til borðs með okkur og
var hinn reifasti. Ekki hjelt hann
ræðu, en skál íslands var drukkin.
Svo fór hann að borðhaldinu
loknu, til þess að vera kominn á
Skydebanen er veislan skyldi
bvrja þar kl. 6.
Hann kvaddi okkur allar með
kossi er hann fór. Hann hafði
þarin íslenska sið Forsetinn að
kveðja með kossi.
En frú Ingibjörg sat lieima
þenna þjóðhátíðardag með gestum
sínum.
*
Fjallkonan hefur
sitt harmalag.
ig óraði ekki fyrir því þá,
segir frú Ásta Hallgríms-
son að lokum, að jeg skyldi verða
til þess að syngja yfir þeim hjón-
um látnum.
En tildrög þess voru þau. Lands
höfðingjafrúin, Olufa Finsen,
fædd Bojesen, var mjög „músik-
ölsk“ kona. Þegar Friðrik kon-
ungur VII, dó var Finsen búsett-
ur í Sönderborg. Þá samdi frúin
útfarar-kantötu eða sorgarlag, fyr
ir einsöngva og kór.
Þegar farið var að undirbúa
útför forsetahjónanna hjer, þá var
það ákveðið að nota þetta tón-
verk landshöfðingjafrúarinnar, og
orti Matthías Jochumsson við það
kvæði það er sungið var í Dóm-
kirkjunni. En síðan æfði frúin
sjálf sönginn.
Jeg ljet tilleiðast að syngja