Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1938, Blaðsíða 3
LEvSBÓK MORGUNBLAÐSINS
219
Hilmar Finsen, landshöfðingi.
Anna Finsen. Klöcker.
írarðinum norðan við „blettinn“,
sem enn er utan um húsið. Sunii
anundir Jieim jrarði var ribsrunni.
Ribsberin máttum við ekki snerta
nema að tína þau og skila þeim
inn til móður okkar. f>arna var
líka stór reynivíður, sá stærsti 1
öllum bænum. Mi« furðar á því,
hve mikil trje eru hjer nú, saman
borið við það, sem áður var. Við
krakkarnir gátum setið til skiftis
uppi í þessu trje. Það þótti yfir-
tak merkilegt.
Meðan verið var að heyja tún-
ið, tókum við stundum þátt í
rakstri og heyþurki, og eins þeg-
ar verið var að binda og bera
heyið heim.
Var því ekki ekið af túninu?
Ekið! Nei, jeg held nú síður.
Jeg var orðin stálpuð, er jeg sr
vagn í fyrsta skifti á æfi minni.
Það var ógleymanlegur viðburður.
Þó man jeg ekki hvaða ár það
var. Það var lítil ljettikerra til
mannflutninga. I henni var liægt
að komast rjett út fyrir bæinn
En heyið af Arnarhólstúninu var
flutt á klökkum eða borið á bak-
inu.
Einstaka sinnum fengum við að
fara í berjamó er fram á sumar-
ið kom. Faðir minn átti 4 hesta.
Við sem yngst vorum riðum þeim
elsta og stiltasta. Það var jarpur
klár. Við elskuðum hann öll. Þeg
ar hann var skotinn voru bræður
roínir sigldir til háskólans í
Höfn. Jeg fljettaði smáfljettinga
úr taglhárum hans og sendi þeim.
Heimilið.
Hafið þjer komið í gamla heim-
ilið vðar, sem nú er Stjórnarráð
og gengið þar um herbergin ?
Nei, ekki enn. En jeg ætla að
fá leyfi til þess áður en jeg fer.
.Jeg hlakka mikið til þess. Jeg
man alla herbergjaskipun vita
skuld eins og jeg hefði verið þar
í gær.
Einkaskrifstofa föður míns var
til hægri handar ]»egar komið er
inn í forstofuna. Meðan við börn-
in vorum ung komum, við altaf
inn til hans þangað á hverjum
sunnudagsmorgcni. Þá gaf hann
hverju okkar sinn brjóstsykur-
molann hvoru. Það var tilhlökk-
unarefni. Þetta var piparmyntu-
brjóstsykur, sem hann geymdi
þar í glerkrukku.
Voru ekki mannmargar veislur
hjá vkkur?
Jú, víst var svo. T. d. þing-
veislurnar þingsumurin. Þær voru
þrjár. En það voru langflestir í
einni þeirra. Ekki man jeg hvern
ig því vjek við. Það var mikið
umstang utanum þessar veislur.
Þá var matast í „salnum“, sem
kallaður var. Fvrst eftir að faðir
minn kom ætlaði hann að tak
marka drykkinn við eitt toddý-
glas á eftir matnum. En það mælt-
ist illa fyrir. Og þá hjeldu veislu-
gestirnir áfram út i bæ. Svo hann
hvarf frá því. En það vakti fyrir
foreldrum mínum að fá veislusið
um brevtt lijer, eftir þeirra
smekk'. Þau voru bæði mjög spar-
neytin í mat og drykk, og vildu
að svo væru sem flestir.
Listelsk húsmóðir.
Var móðir vkkar ekki mjög
„músikölsk“ ?
Hún var það, og hvin vildi mik-
ið vinna til þess, að verða að liði
hjer á því sviði. Hún fjekk því
til leiðar komið, að Jónas smiður
fór utan. Hún sendi hann til Niels
W. Gade tónskálds. Kona Gadp
og hún voru æskuvinkonur. Hún
æfði hjer söngflokk og fylgdi öllu
hljómlistarlífi með miklum áhuga.
Hún var listhneigð kona að eðlis-
fari. Hin miklu og oft vandasömu
heimilisstörf urðu henni ennþá
örðngari fyrir vikið.
Skemtiferð.
Fóruð þjer aldrei neinar lang-
forðir meðan þjer vornð hjer
heima?
Jú, eitt sinn með bræðruin mín
um tveim, Ólafi og Arna. og fje-
laga þeirra og vini Pjetri Maack.
Þá var jeg 13 ára. Við fór-
um um Þingvöll til Geysis.
Það þótti merkilegt, að foreldrar
mínir skvldu leyfa m.jer að fara
PVamhald á bls. 223.