Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1938, Blaðsíða 4

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Milli tveggja höfuðborga
Ferðariss úr vasahókinni
að er ekki svo auðvelt að fara
snemma í rúmið síðasta kvöld
ið sitt í Kaupmannahöfn, eftir að
eins sjö dagra dvöl í borginni.
Aðfaranótt þess 27. maí kl. 5.25
skvldi je«r lejrgrja af stað áleiðis
til Stokkhólms. Jepr reis árla úr
rekkj.n þá nótt o» mjer fanst jeg
ekki hafa sofið nema nokkrar
mínútur. enda voru þær víst telj-
andi.
Borgin var auðvitað sofandi og
sporvagnar hversri sjáanlegir. Ein-
stöku sálir sáust þó ranglandi um
grá o°r annars auð strætin, menn
sem jeg triiði frekar að hygðu
að leggja sig en að þeir væru að
koma á fætur.
Jeg bjó úti á Amager hjá kunn-
ingja mínum, sein nú fvlgdi mjer
til lestar, og við bárum mín jarð-
nesku auðæfi í tveim ferðatösk
um.
Sólin var komin upp og fugl-
arnir höfðu hafið sinn morgun-
tísting á hinum grænu greinum
Ilafnartrjánna.
Hæfilega snemma komum við á
brautarstöðina, svo tókumst við í
hendur og jeg rann með lestinni
niður að höfn. Þar sagði jeg bless
við Kaupmannahöfn og hjelt út á
ferjuskipið, sem skjddi flytja mig
yfir að Malmö.
Farþegarnir eru. nálægt þrem
fugum. Við skiftum okkur niður
á farrýmin 1 — 2 — 3, eins og
farseðlar okkar liljóða og vera ber.
Svo halla jeg mjer að borðstokkn
um og horfi til borgarinnar, sem
við fjarlægjumst nú hægt og ró
lega. Það er fátt um skip á sund-
inu og sólinni hefir víst ekki þótt
ástæða til að skína á okkur og
hætti því.
Bekkirnir eru hæfilega langir
til þess að liggja í þeim, þannig
að höfuð og fætur hvíli á brík-
unum. Það er ekkert þægileg
livíla, en menn reyna hana samt.
— En það er enginn friður, nú
er komin þoka og skipið flautar
hranalega, er það hefir skriðið
rúmlega lengd sína. Þá fer mað-
ur aftur á rjátl, en útsýnin er
Eftir Jón úr Vör
Höfundur eftirfarandi
greinar, hið unga ljóð-
skáld Jón úr Vör, fór
í vor til Svíþjóðar. —
Hann ætlar að dvelja
)tar í landi ein tvö ár,
til að kynnast Svíum,
sænskum bókmentum og;
menningfu. í sumar vinn-
ur hann fyrir sjer á
bóndabæ við almenn
sveitastörf. En hafi
hann hentugleika á, vill
hann geta stundað nám
á einhverjum skóla í
vetur. Jón er kunnastur
fyrir ljóðakver sitt, er
út kom í vetur og varð
svo vinsælt, að upplagið
seldist brátt, svo bókin
var gefin út að nýju.
aðeius hinu tilbrevtingarlitli
grámi þokunnar.
Þannig mjökumst við áfram
skáhalt yfir sundið og er við
komum til Malmö, höfum við
rjett tíma til að láta tollverðina
gramsa í dótinu okkar og komast
í lestina. — Svo er enn lagt af
stað. Kl. er 7.3ó.
★
almö kvað vera falleg borg,
með álíka marga íbúa og
byggjendur íslands, það er þriðja
stærsta borg Svíþjóðar. En jeg
fæ lítið af henni að sjá og eftir
fáeinar mínútur erum við komnir
að Lundi, hinum kunna háskóla
bæ. Og það er ekki stansað nema
2—3 mínútur á hverjum stað og
ekki beðið, frekar en í Vestur
heimi, á meðan ferðamaðurinn er
að binda fvrir pokann sinn, ef
burtfararsekúndan er komin.
Og nú er komið sólskin, glað-
asta sólskin. Sænski himininn er
heiður og blár, hnoðralaus, — og
í sólskini er veröldin altaf fög-
ur. Og þorpadrengjum, eins og
mjer, gem fara að heiman með
hugarfari Eiríks frá Brúnum, eru
það nýjar veraldir að renna
nokkra klukkutíma gegnum enda-
laus akurlendi, skóga, bj'gðir og
borgir, vitandi það. að hið mikla
og margbreytilega sem manni
tekst að festa auga á meðan lest-
in rennur framhjá tneð yfir 100
kílómetra hraða á klukkustund,
er aðeins örlítið af öllu því, sem
ltið stóra land Svíþjóð hefir að
sýna og b.jóða, og enn minna á
heimsmælikvarða. Og maður blygð
ast sín fyrir að hafa nokkurn-
tíma horft undrandi á risavaxna
liestfætur í Leith, haldandi sig
þá hafa sjeð eitt af furðuverkum
heims.
Flest akurlendin eru löngu sáð
og hálfsprottin. Það eru bvgg-
akrar og allskonar akrar. Kart-
öfluakrar, sykurrófuakrar o. s.
frv. Kartöflurnar fara að mestu
til áfengisbruggunar og sykur-
rófurnar til sykurvinslu niður í
iðnaðarborgunum.
Það sjest ekki vfir langt svæði
í einu, sjóndeildarhringurinn
markast af samanhangandi skógi,
að því er virðist, á alla vegu. En
hann er í rauninni gisinn. Það
?ru aðeins skógkragar umhverfis
bæjarhúsin, og frá þeitn inn í
miðja sljettuna liggja svo akr-
arnir í regluleguin teigum, skorn-
ir í sundur af vegum og járn-
brautinni. i
Stundum förum við vfir mitt
akurlendið, stundum heima við
bæina, brautin liggur stystu og
hægustu leið, fyrir teinlum henn-
ar hefir alt orðið að víkja, skóg-
ar, akrar, björg.
★
jett við brautina plægir bóndi
akur sinn, fyrir eikinu
ganga tveir stórvaxnir, taglklipt-
ir hestar. Bóndinn lítur snöggv-
ast upp — þetta er ungur maður
með viku skegg. Svo ber hann
handlegginn upp að enninu og
þurkar burt svitann með skyrtu-