Lesbók Morgunblaðsins - 17.07.1938, Blaðsíða 5

LESBOK morgunblaðsins
221
erminni, heldur síðan áfram vinn
unni. Jörðin er grá af þurki, upp-
skornu fliparnir leggja sig hver
við annars hlið, fastir í sjer eins
og svörður. Nú er mykjan, sem
borin var á, komin undir. Hjer
skal sá til hveitis í haust.
Allsstaðar gefur að líta fólk —
vinnandi fólk. Unglingarnir, sem
reyta illgresið úr grœnmetisökr-
unum, veifa okkur. Vöðvamiklir
strákar sveifla heyföngum með
kvíslum upp í þurkunarhlaðana.
Þeir eru berir fyrir ofan mitti.
Vjelarnar skrölta. hestarnir fá
sínar gagnyrtu fyrirskipanir. Ann
ars virðist ekki alment vera kom-
inn sláttur. Það er aðeins á ein-
um stað, sem fóik sjest í heyönn-
um.
Bæirnir eru flestir úr timbri,
reisulegir, rauðmálaðir með hvít-
uin hornlistum og gluggauingjörð-
um. Utihúsin ern mörg bjálka-
bvgð og með sama lit.
Víða eru snotrir blóma- og tr.já-
garðar umhverfis húsin og stund
um er framhlið hússins þakin
vafningsviði, undir gluggakistun-
um hanga kassar með skrautjurt
um. I húsagarðinum eru borð,
bekkir, stólar og sólhlífar. — Alt
er þrifalegt og fallegt.
Skamt frá hverjum búgarði eru
kúahagarnir, jeg taldi á einum
stað 38 kýr. Á stærri búum kvað
vera yfir hundrað mjólkurgripir.
— Svo eru kálfahóparnir. Sauð
kindur sjást ekki, enda lítið um
sauðfjárrækt í Svíþjóð.
Brautiu liggur nokkru sunnar
en um mitt skánska sljettlendið
og bevgir því meir að Eystrasalts
ströndinni sem nær dregur Stokk
hólmi.
Við stoppum að meðaltali einu
sinni á klukkustund, í borgununi:
Hasleholm, Alvesta, Nassjö, Mjöl-
by, Norrköbing, Södertalje. —
Þetta eru borgir ineð nokkrar tug-
þúsundir íbúa, en við höfum lítil
kynni af þeim, missum aðeins
nokkra farþega og töskur þeirra,
en það koma nýir menn og nýjar
töskur í þeirra stað. Sumir fara,
aðrir koma, eins og það gengur
til í lífinu, allsstaðar.
★
Við borðið andspænis mjer situr
skeggjað gamalmenni, kven-
kyns og les úrklipta neðanmáls-
sögu.
Skamt frá sitja ung hjón með
litla, hrokkinhærða telpu. Það eru
þýskumælandi Júðar. Virðast
fljótt á litið vera skikkanlegheita
fólk, en það er auðvitað ekki að
marka. Jeg gæti trúað, að þetta
væru útflytjendur frá Stór-Þýska
landi. Lítil rómantik í þeirra lífi,
þó þau væru af guðs útvöldu þjóð
og ættu svona fallega dóttur.
Þá er hjer ein feit frú í sorgar-
búningi, alt henni tilheyrandi er
svart, nema eyrnaglingrið —
vasaklúturinn er kolsvartur. Aðrir
farþegar draga ekki sjerstaklega
til sín athygli mína.
Við rennum og rennum, hverf-
um snöggAmst inn í skóg og síðan
opnast nýjar sljettur. ný víðerni.
— Þarna situr kona á bekk und
ir húshliðinni og les í bók, hún
hefir gleraugu og er fjarsýn. Lík-
lega er hún orðin of gömul og slit-
in til að gera meira gagn í þess-
um heimi og er nú að búa sig
undir annað líf.
Nú förum við í gegnum grjót-
urð, þar sem braotinni hefir ver-
ið sprengdur vegur niður í berg-
ið á löngu svæði. Á aðra hönd er
hamarinn ber og gróðurlaus, nema
einstöku smáhríslur, sem teygja
sig út úr sprungunum, en á hina
blasa við endalausir trjátoppar,
sem hefjast og hníga í óregluleg-
um bylgjum og lækka því nær sem
dregur sljettununi.
En bíðum við, þarna kemur ör-
lítill grænn hvammur eins og
stallur í fuglabjargi, setinn af
tveim ungviðum í hinum ástúð
legustu stellingum, liggjandi í
hálfvöxnu grasinu. Og þa«u halda
áfram að elskast og vera góð hvort
við annað fyrir augum þessara
manntuga, sem þjóta framhjá. Og
þetta er á föstudegi. Manni dett-
ur í hug að spyrja: Eru þetta að-
eins framtíðarlausir atvinnnleys-
ingjar, sem láta sjer líða vel í
sólskini náttúru sinnar, eða eru
það A'ísar til sænskra burgeisa,
sem eiga framtíðina? — Nú þjót-
um við í hálfa inínútu í gegnum
kolsvört göng.
Sú skeggjaða er farin að dotta
yfir úrklippunum sínum. Varla eru
þó draumar svona gamallar konu
eins spennandi og neðanmálssag-
an, enda rankar hún fljótt við
sjer og heldur áfram að tauta sig
fram úr sögunni. Henni verður
ekki litið út um gfuggann, fyrir
hana er ekkert nýtt að sjá.
I nágrenni borganna, einkum
Stokkhólms, er mikið af sumar-
bústaðahverfum um ása umhverf-
is smá vötn og tjarnir. Fólkið
liggur í grasinu undir risavöxnum
sólhlííum eða lætur sólina baka
sig. Við fjöruborð \ratnanna
liggja prammar. Hjer rær piltur
lítilli kænu, stúlka situr aftur í
og báturinn er hlaðinn. Þau stefna
að kjarrivöxnum hólma úti í
miðju vatninu.
Og sólin skín inn (um gluggann
heit og sterk og maður kemst
ekki hjá því að geispa. Ohh. Þessi
steikjandi hiti, þægilegi hristing-
ur og miskunnarlausi syfji. Dott.
Svo vaknar maður eftir stundar-
korn AÚð það, eins og karlinn
sagði, að maður er steinsofnað-
ur. Jeg skammast mín nú reyndar
fyrir að láta svefninn stela vit-
und minni úr hinum rómantíska
ver,uleika.
Nú koma raðir af fallegum
sumarbústöðum og eftir augnablik
erum við komnir til Stokkhólms.
Hjer ætla jeg að eiga nokkra
daga.
— Stokkhólmur, segir maðurinn
með einkennishúfuna, eins og til
siðasaka. Nú heilsa jeg vakandi
borg, iðandi af lífi, sjálfur með
stírur í a,ugum.
Höfuðborg S\úanna kvað vera
ein sumarfegursta borg Norður-
landa, lengi getur gott batnað,
þegar maður er komnn í útlönd-
in, hugsa jeg. Svo tek jeg pjönk-
ur mínar og stíg af. Klukkan er
á mínútunni 15.50.
Hann: Menn vita ekki hvað
hamingja er fyr en þeir eru gift-
ir.
Hún: Þetta er fallega sagt.
Hann: . . . Já, en þá er það of
seint.