Lesbók Morgunblaðsins - 25.02.1940, Side 8

64
góður á bragðið og matarmikill og
því mjög eftirsóttur af Mýrdæl-
ingum í pottinn. Einkum er fýl-
unginu feitur og bústinn og mæna
því til hans mörg augu, þegar
hann fer að verða tækur — og
það er víst oftast um miðjan
ágúst. Og þá var mikið um að
vera hjá okkur strákunum. Við
horfðum undrandi til „fjalla-
mannanna", sem sigu í björguu-
um, í stórsigin í Heljarkinn og
Reynisfjalli, eða fylgdum hverri
hreyfingu þeirra, þar sem þeir
gengu lausir á sillunum þar sem
það var hægt. Fýlinn slógu þeir
með þar til gerðum „kepp“ og
fleygðu honum niður í brekkurn-
ar undir berginu, þar biðum við
strákarnir og hjálpuðum til með
að fleygja honum enn lengra nið-
ur eftir. Þetta voru viðburðaríkir
dagar.
Þegar fýlunginn er vel feitur
rennur upp úr honum fljótandi
fita eða lýsi og er af þessu hiu
megnasta fýla. Er þetta vörn fýls-
ins gegn óvinum, því ilt er að
verða fyrir spýjunni, og er nafn-
ið fýll eða fúlmár auðvitað af
þessu dregið. Og um verkunina á
þeim, sem þessa atvinnu stunda
og þá sem þar koma nærri, þarf
ekki að spyrja. — Við strákarnir
eyddum margri stund við að elta
og handsama „flugfýl“. Það er
ungur fýll floginn úr hreiðri, sem
ekki hefir náð til sjávarins eins
og hann ætlaði sjer, en orðið að
setjast á sandinn, og þar með voru
örlög hans ákveðin. Þá fórum við
að honum tveir, annar framan að
og reyndi að koma honum til að
spúa, en hinn læddist aftan að og
greip hann — og síðan ekki sög-
una meir.
En einkum var heillandi að
horfa á sigamennina, þegar þeir
sveifluðust til og frá í bjarginu,
oft langar leiðir. Það var — og
er — hin mesta íþrótt og alla
stráka langaði til að verða stórir
og fá að síga „í alvöru“, eins og
börnin segja.
★
Fyrir neðan Reynisfjall, nálægt
sjónum, stendur klettur, 2—3
faðmar á hæð og slútif fram yfir.
Þar var festur gildur spotti og
þar fengu strákarnir að farg í sitt
LE8BÓK MORGUNBLAÐ8INS
fyrsta sig. En þeir, sem ætla að
„sækja björg í björg“, verða líka
að æfa sig frá blautu barnsbeini.
Uti við Reynisdranga hjelt
svartfuglinn sig, en þangað var
víst sjaldan farið, að því er mig
minnir. I urðinni undir Reynis-
f jallinu var lundabygðin og þang-
að var oft farið til veiða. Einu
sinni fjekk jeg að fara þangað
með Erlendi Björnssyni trjesmið,
föður Einars fjelaga míns. Urðin
er stórgrýtt, svo að þar er eitt
stórt bjarg ofan á öðru og svo
skriður á milli, sem lundinn gat
grafið í, eða orpið egginu sínu
hvíta í holur á milli kletta. Þar
var Bolabás, sem er neyðarlend-
ing í Vík og þar hjelt Urðarboli
til fyrrum, en hann var hálfur
maður en að hálfu leyti naut. Og
j'fir urðina slútir himiuhátt berg-
ið. Ovíða hefi jeg fundið smæð
mína gagnvart náttúrunni eins Vel
og á þessum stórhrikalega stað.
En öllu var óhætt með Erlendi.
Þó fanst mjer stundum eins og
bergið skylfi, þegar haföldurnar
fjellu að urðinni. Uti á sjó stóðu
reykjarstrókarnir upp úr togur-
uiium, sem þá voru aldrei nefndir
annað en „trollarar*,, og voru víst
margir þeirra óþægilega nær-
göngulir stundum, enda landhelg-
in illa varin.
Ekki flaug lundinn vel þenna
dag, en þó fjekk Erlendur nokkra
þeirra í háfinn sinn og varð mjer
starsýnt á „prófastinn“ þá, eins
og bæði fyr og síðar, því lund-
inn er einkennilegur í útliti og
háttum sínum, og eiginlega bæði
fallegur og skemtilegur fugl.
Fuglafræðingar nútímans halda
því fram, að æfiskeið lundanna
geti orðið 5—6 áratugir. Ekki er
að furða, þó manni finnisí hann
seigur undir tönnina, ef maður
lendir á einum sextugum.
Jeg var glaður yfir að fá að
bera nokkra fugla heim með Er-
lendi, en það hefndi sín, eða ferð-
in í urðina, því á lundannm lifa
smá bitvargar, sem skríða á aðrar
lifandi verur og sjúga blóð; svo
að ekki langaði mig þangað aftur
fyrst um sinn. En undarlegt er
það, að veiðimennirnir sjálfir, sem
stunda þetta starf dögum satnan,
verða oft ekki fyrir þesiu, en fari
einhver með þeim, gerist lunda
lúsin oft áleitin við hann, og það
þó hann standi aðeins við stutta
stund í lundabygðinni.
Það man jeg, að jeg þóttist
maður að meiri yfir að hafa farið
út í Urð, og aðeins kom jeg þar
örfáum sinnum meðan jeg átti
heima í Vík.
Svo komum við Erlendur þá
aftur heim til konu hans, en það
var hún Ragnhildur Gísladóttir
frá Götum. Jeg átti eiginlega
heimili á tveimur stöðum í Vík,
var jafn velkominn hjá föður-
systrum mínum báðum. En best
undi jeg mjer hjá Ragnhildi, þó
að þar væru húsakynni minst og
lægst undir loftið, því hún var
einstök kona að brjóstgæðum —
ein af þeirn, sem altaf er gott að
hugsa til, þegar á æfina líður.
— Ef að þetta væri undan-
tekning myndi jeg ekki segja
neitt, en nú kemur þú heim á
sama tíma nætur og í nákvæmlega
sama ásigkomulaginu eins og 26.
febrúar 1923.
—- Konan mín er alveg ómögu-
leg eiginkona, en það er lika
hennar einaati galli,