Lesbók Morgunblaðsins - 07.09.1941, Blaðsíða 3

LESBÓK M0RGUN8LAÐSINS
299
yfir. Og þótt jeg væri löngu orð-
inn votur í fætur, tók jeg þó altaf
þann kostinn að fara úr skóm og
sokkum, vaða svo ána, vinda sokk
ana og fara í þá aftur. Ergileg-
ast var, að rigningin bleytti sokk-
ana nokkurnveginn jafnótt og jeg
vatt þá.
Mjer fanst þetta hálfgert galdra-
veður. Þá rifjaðist upp fyrir mjer
saga um karl einn, sem einu sinni
bjó í Hlöðuvík og þótti kunna
nokkuð fyrir sjer. Karl vildi ekki
láta flytja sig þaðan, hvorki dauð-
an nje lifandi. Þegar hann var
dauður, reyndu menn samt að
koma líkinu til kirkju, en það
gekk illa Líkið hvarf úr kistunni
og afturganga karlsins sat á rúmi
sínu í Hlöðuvík, þegar mennirnir
komu þangað aftur. Draugsi var
þá hinn ánægðasti og kvað vísur
við raust. —
Að lokum sá jeg tún, girðingu
og torfbæ. Þótti mjer gott að ná
nú til manna, áður en jeg yrði
gegndrepa alveg. En þegar nær
kom, sá jeg, að þetta var enginn
bær, heldur tættur einar. Svo að
jeg hjelt áfram, uns jeg kom að
einni ánni enn. Hún var breið, en
ekki djúp, á vaðinu, þar sem jeg
óð yfir. Seinna frjetti jeg, að sá
loflegi Guðmundur biskup góði
hefði vígt á þessa — og fylgdi
mikil náttúra og góð, sem vænta
mátti. Eitt sinn var maður á ferð
um þessar sömu slóðir. Kom þá
alt í einu draugur eða einhver ó-
freskja, sem ætlaði að ráðast á
hann. Maðurinn tók til fótanna
og hljóp alt hvað af tók, en ó-
freskjan elti og dró á hann. Taldi
hann sjer nú enga lífsvon, er hann
hljóp út í ána, því að þá munaði
minstu að óvætturin hefði náð
honum. En nú brá svo undarlega
við, að ófreskjan snarstöðvaðist
við ána og komst ekki lengra, því
að vatnið var vígt.
Eftir að jeg komst yfir ána
hjelt jeg áfram, uns jeg kom að
Búðum. Þar bjó aldraður bóndi,
er Guðlaugur hjet. Voru nú dreg-
in af mjer vosklæði og þurkuð.
Síðan át jeg yfir mig af svart-
fuglseggjum og öðru hnossgæti,
gekk svo til hvílu og sofnaði þeg-
ar. Framh.
Átthagadraumur
„Man eg brimið og báruföllin,
bjartar nætur og vorsins þrá“.
Man eg sviphrein og sæbrött f jöllin,
svanakliðinn og blómin smá.
Man eg firði og fossaskrúða,
fagrar elfur og dalsins ró.
Man eg gróandans gróðurúða,
grænar hlíðar og berjamó.
Man eg tíbrá um tinda og voga —
töfrahjúp yfir sveit og bæ.
Man eg síðkveldsins sólarloga,
sveipa dýrð yfir land og sæ.
Man eg bernskunnar blíðu
stundir,
brosin ljettu við söng og brag.
Man eg hugljúfa” móðurmundir,
rnildi vefja hvern æskudag.
Man eg vordag er vötnin leysti,
— vatnagnýrinn mjer efldi þor. —
Man eg vinsemd er tápið treysti,
trygð sem brást ei við næsta spor.
Draumar bjartir og bernskan
horfin,
brosin frosin í' lífsins raun.
Þrekið lamað og lundin sorfin;
lítil unnust mjer sigurlaun.
Ásgeir Ingimundarson.
Veitingahússþjónn: Afsakið,
herra, en hvernig getur það verið
að þjer heitið P. Pjetur S. S. S.
Sörensen.
■— Presturinn, sem skírði mig
stámaði.
★
— Hvernig stendur á því, að
þjer verðið svona fallegur, þegar
þjer eldist, spurði aðdáandi Alex-
anders Dumas.
— Frú, jeg eyði öllum tíma mín -
um í það.
★
Pjesi: Nagar þú á þjer negl-
urnar f
Óli: Nei.
Pjesi: Það ættir þú að gera.
Óli: Af hverju.
Pjesi: Þá gefur pabbi þinn þjer
eitthvað fyrir að gera það ekki.
Stefán Jónsson:
Ljóð hins vonsvikna
Jeg helga þjer sjerhvert mitt ljúf-
asta ljóð,
alt líf mitt, hvern draum, hvert
starf, hvern óð,
þótt víst sjertu ei ennþá mín vina.
Hví viltu ekki alveg eins vera
mjer góð
og varst þú við alla hina?
Því svo líða árin og æska þín dvín
og á endanum giftingin bíður þín
með óhreina, organdi krakka,
því lífið — það er ekki aðeins
grín
með úttroðna CommaAderpakka.
Jeg ber ekki hatur í huga til
neins,
en hlýt þó að finna til sárinda
og meins,
er veg þinn þú virðist ei rata.
Og nú orðið finst mjer, að ást
þín sje eins.
og útjöskuð grammófónplata.
En ef að þar leynist samt ófalsk-
ur tónn
mun ást mín reynast þjer góður
fónn
og hreimfögrum hljómi skila.
Þú veist, að jeg yrði þinn vinur
og þjónn.
Hví viltu þá ekki spila?
Veiðimaður kom í kjötbúð og
bað um rjúpur.
Búðarmaðurinn: — Við höfum
því miður engar rjúpur eftir í
dag, en við höfum ágætar bjúgur,
sem------
Veiðimaðurinn: — Þjer getið
etið yðar bjúgur sjálfur. Haldið
þjer kannske. að jeg geti sagt kon-
unni minni, að jeg hafi skotið
bjúgur ?
★
Á sparnaðartímum:
Frúin^Þú venst bráðum á það
að drekka te með engum sykri.
Eiginmaðurinn: Já en það er
verra að venjast við að hafa ekk-
ert te í því.