Lesbók Morgunblaðsins - 22.03.1942, Side 6

70
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásaga:
Á AFVEGUM
WILLIAM Wentford, stakk
skrifborðslyklinum í vas-
ann. Nú var dagsverkinu lokið
og hann gat farið. En hann fór
ekki, heldur hneig hann ofan í
stólinn eins og slytti, andvarp-
aði og tók báðum höndum fyrir
andlitið. Hvað mundu næstu
dagamir bera í skauti? Honum
fanst hann heyra þungt þramm
lögregluþjóna, — finna þunga
hönd á öxlinni á sjer og heyra
þessi orð:
— Þjer eruð tekinn fastur,
William Wentford! Við höfum
sannanir og yðar eigin játningu.
Hvert orð, sem þjer segið, verð-
ur notað gegn yður.
Hann stundi aftur. Það vissi
sá, sem alt veit, að hann hafði
liðið nóg fyrir það að hann lenti
á afvegum forðum. Upphæðin,
sem um var að ræða, var greidd
aftur með vöxtum. En hitt var
verra, að játningin, sem hann
hafði gert, hafði komist í hend-
ur annars manns, og Flaherty
var maður, sem þekti enga misk
unn. William hafði ekki sjeð
þetta þetta nábleika þorpara-
andlit með ísköldu, bláu augun-
um í mörg ár, en hann heyrði
rödd hans öðru hverju í síman-
um. Og þá varð hann að borga
nýja fúlgu í hvert sinn. Seinast
hafði Flaherty fengið tvö þús-
und. Og nú heimtaði hann fimm
þúsund — og það á morgun. Að
öðrum kosti hótaði hann því að
fara til lögreglunnar.
Hvar átti hann að fá þessa
peninga? Hann vissi engin úr-
ræði. Hann átti ekki annað eftir
en fasteign sína, og að vísu gæti
hann lánað peninga út á hana,
en ekki á morgun klukkan tíu.
Þá var öll dýrðin úti. Skrifstofu-
fólkið mundi góna á hann eins
og hvert annað úrhrak. En þó
væri hitt enn sárara, er John
fengi að vita að faðir hans væri
Eftir A. DRONTE
glæpamaður. John, góði dreng-
urinn, sem hann hafði máske
verið of eftirlátssamur við, og
fjekk allar sínar óskir uppfylt-
ar. Nú var úti um framtíðarvon-
ir hans. Engin háskólavist í
Cambridge framar. Kanske
væri eins gott að segja honum
eins og var undireins í kvöld?
John var staddur í borginni
núna. William Wentford tók á
sig rögg, stóð upp og fór.
í sömu svifum og hann kom
út á götuna ók lítil bifreið að
dyrunum og ungur maður hljóp
út og kallaði: — Það var gott
að jeg náði í þig. Ljómandi er
þetta góður bíll. Það leggur
svartaþoku upp frá ánni, en
þjer skal nú samt verða óhætt
heim í þessum bíl, pabbi. Komdu
upp í!
— Hver á þennan bíl? spurði
Wentford um leið og hann sett-
ist' inn hjá piltinum.
— Jeg skal segja þjer það
seinna, sagði hann og steig á
bensíngjafann. — Auðvitað er
það einn af kunningjum mínum,
sem á hann. Næstbesti vinur
minn, er mjer óhætt að segja,
— þá lýg jeg engu.
— Jæja, Douglas! sagði Went
ford rólegri. — Já, það amar
ekkert að honum. Er þetta nýr
bíll?
— Já, alveg spánnýr, sagði
John og vjek úr vegi fyrir vagni,
sem kom að óvörum út úr þver-
götu. — Manni veitir ekki af að
vera á verði. Jeg hefði varla
trúað, að þokan gæti komið
svona fljótt og svona þjett. En
bíllinn er þing, finst þjer það
ekki, pabbi?
— Jú, þetta er viðurkend teg-
und, svaraði Wentford. — Hve
margra hestafla er hann?
— Hundrað og tuttugu, sagði
John. — Átta sylindra, með út-
varpi. Fyrsta flokks vagn.
— Farðu varlega, drengur,
gatan er hál eins og ís, sagði
Wentford og varð á að grípa í
bríkina og halda sjer.
— Vertu óhræddur, pabbi,
svaraði John. — í þessum bíl er
hægt að aka á heimsenda.
— Það er nú líklega fulldjúpt
tekið í árinni, sagði Wentford.
— Áttu ekki að skila honum
aftur á morgun?
— Nei, jeg hafði hugsað mjer
að halda honum, sagði John og
starði beint fram.
Faðir hans hrökk við. Svo
hrópaði hann: — Þú munt þó
ekki hafa keypt hann? 1 mínu
nafni . . . ?
— Þetta voru bestu kaup,
skal jeg segja þjer. Það er eng-
in ástæða til að gera sjer rellu
út af þeim.
— Rellu . . . nei, jeg kemst í
örvæntingu, hrópaði Wentford.
— Svona byrjaði það líka hjá
mjer. Þeir . . . þú mátt aldrei
hætta þjer út á afvegu, drengur
minn, það segi jeg þjer í alvöru.
Þú verður að skila bílnum aftur
undireins.
— Það er ómögulegt, pabbi,
svaraði drengurinn. — Kaup-
samningurinn er undirskrifaður
og peningarnir eiga að borgast
við fyrsta tækifæri.
John lagði á stýrið. Hann ætl-
aði að beygja fyrir götuhorn.
— Peningarnir! hrópaði fað-
ir hans. — Peningarnir . . . ef
þú vissir . . . Nei, þetta . . .
Hann gat ekki lokið setning-
unni. Manni hafði alt í einu skot
ið upp í þokunni rjett fyrir fram
an bílinn. Hann varð flumósa og
hljóp í flaustrinu í öfuga átt.
John reyndi að víkja hjá hon-
um — en það var ekki hægt —
og nú datt maðurinn kylliflatur.
Bíllinn staðnæmdist á næsta
augnabliki og nú stóðu feðgarn-
ir yfir manninum.