Lesbók Morgunblaðsins - 22.03.1942, Page 16

80
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
kvöldin og fá Ijeleg spil á hend-
ina. Því brá jeg mjer skyndiferð
að Álftanesi og Straumfirði, þó
um hávetur væri, og jeg skildi
ekkert í, að það skyldi vera svona
langt orðið síðan jeg hafði komið
fram á Mýrarnar, fæðingarstað
minn, þar sem jeg hefi nú verið
á sífeldu flakki um gjörvalt land-
ið síðustu tvo áratugina fyrir
Búnaðarfjelag íslands.
Öðruvísi var þar nú um að lit-
ast, um hávetur, en í sumarskrúði
endurminninganna frá bernsku,
og margt breytt frá því sem var,
eins og eðlilegt er eftir aldar-
fjórðung. Einmitt þann aldarfjórð
unginn, sem breytingar hafa vafa-
laust orðið mestar á síðan saga
landsins hófst. Á Álftanesi er þó
enn Ifið sama fólk og þá var, en
miklum mun færra í heimili og
hin prúða húsfreyja þar, Martha
Níelsdóttir, til moldar gengin fyr-
ir fáum vikum, höldruð. Að öðru
leyti var þar flest með sama svip,
sem jeg vildi óska að lengi mætti
haldast. Þar er fagurt og víðsýnt
af „virkinu" hjá bænum, þó ekki'
sje það hátt að metratali.
Hjá bænum liggur mikið brak
úr hinu fagra skipi Dr. Charcot,
sem minnir á eitt hörmulegasta
sjóslys, sem orðið hefir hjer við
land og hve hættuleg ströndin við
Mýrarnar er.
í Straumfirði er nú nýr bóndi
kominn í stað Guðjóns, sem bjó
þar nær fjóra áratugi. Virðist
mjer hann una sjer vel og kunna
að meta kosti og hlunnindi þess-
arar afskektu eyjar. Mætti honum
vegna þar vel. Kóraneshöfðinn er
nú ber og blásinn, gærni kollurinn
grár af sandi. Húsgrunnur föður
míns og matjurtagarður móður
minnar sandi orpnir, svo að varla
sjer fyrir þeim. Æðarkollurnar,
sem voru aldrei margar þar, hafa
yfirgefið nesið. Mörg síðustu árin
var þar aðeins ein, altaf sama koll
an, sem hjelt trygð við sama hreiðr
ið, orðin grá á lit af elli. Síðastl.
vor kom hún ekki í Kóranesið og
mun hún þá varla í lifenda tölu
lengur. Sandorpin bryggja, all-
mikið mannvirki, og sandorpnir
húsgrunnar og grjótgarðar eru nú
það eina, sem minnir á að þarna
hafi bústaður og verslunarstaður
verið.
Guðbjarni bóndi í Straumfirði
sækir mig yfir röstina. Nú þarf
ekki að kalla úr Hólmanum, því
riú er hægt að síma frá Álftanesi
þegar lagt' er á stað þaðan. Vest-
an við röstina virðist mjer alt
vera eins og það var. Húsgrunn-
ur, hlaðinn úr hnullungum, minn-
ir mig á æskuheimilið og opinn
brunnur þar hjá. En húsið er
löngu burtu flutt og bygt úr efn-
inu nýtt hús á prestsetrinu á Borg.
Álög Höllu hafa sannast, um að
þar skyldi ekki vera fastur kaup-
staður og hefir verslun nú legið
þar niðri í fjóra áratugi. Enda
litlar líkur til að þar muni versl-
un koma nokkru sinni aftur.
Guðbjarni bóndi Helgason býr
í timburhúsi því, sem Guðjón ljet
reisa nokkru eftir aldamót, og er
að byrja á að gera túninu til
góða á ýmsan hátt og að jafna úr
aldagömlum öskuhaugum yfir
hina sendnu jörð. Hestasteinn
IIöllu var svo í jörð sokkinn, að
gatið í gegnum hann var horfið,
en honum verður áreiðanlega lyft.
Suður Búðarey virtist mjer eins
og hún var að öðru leyti en því,
að mjög eru nú hellurnar í kring-
um æðarhreiðrin farnar að hall-
ast. Járnkengurinn í klöppinni
stendur þar enn traustum fæti og
minnir á svínbundin kaupför í
sundinu. Áttatíu hestar af eyja-
töðu fengust úr Suður Búðarey í
fyrra.
Þó jeg væri þarna í þetta sinn
um hávetur, sá jeg nóg til þess
að sannfærast um, að eyjan sjálf
og Mýrarnar gefa endurminning-
unum ekkert eftir hvað fegurðina
snertir, þegar dag fer að lengja,
jörðin að gróa og fuglinn fer að
taka þar heima eftir fjarveru
vetrarins.
Frá Ilöllubjargi er og alt með
sama svip út til skerja, en þó með
einni mikilsverðri breytingu. Á
Þormóðssker, sem er þar yst og
ber hæst, er kominn 20 metra hár
viti. Næsta haust verður kveikt á
honum, ef ástandið verður þá
betra í henni veröld en nú.
Hann á að leiftra þar í myrkr-
inu, til minningar um Dr. Char-
cot og skipverja hans og koma í
0
veg fyrir að slík hörmungarslys
endurtaki sig við Mýrarnar.
Ragnar Ásgeirsson.
Fjaðrafok
Anthony Asquith er maður
nefndur. Hann er breskur kvik-
myndaframleiðandi og á ákaflega
bágt með að muna nöfn — jafn-
vel góðra kunningja sinna. Hann
var einu sinni að borða kvöldverð
í Savoy-gistihúsi og er hann leit
upp úr blaði sínu sá hann andlit
á manni, er hann kannaðist mæta
vel við. En nafnið gat hann ekki
munað.
Asquith stóð á fætur, tók í hönd
mannsins og sagði: „Hvernig líð-
ur þjer? Hvar hefir þú veriðí
Yiltu ekki borða með mjer?“ En
ekki gat hann munað nafn manns-
ins.
Þá sagði maðurinn alt í einu:
„Jeg er þjónninn, herra. ,piinn“.
★
óttist ekki mótstöðu. Munið að
flugdrekinn fer upp á við gegu,
ekki með, vindinum ....
★
Það er það einkennilegasta við
lífið, að ef þú neitar að taka við
nolrkru nema því besta, þá færð
þú það oftast.
(Somerset Maugham).
★
— Ó, læknir, sagði ung stúlka.
Haldið þjer að örið sjáist?
— Það, ungfrú, svaraði læknir-
inn, er algjörlega undir yður
sjálfri komið.
★
Frúin: Hvernig stendur á því,
að stór, sterkur og heilbrigður
karlmaður eins og þjer getið lagt
yður niður við að betla,
Betlarinn: Frú min góð, það er
eina atvinnan, sem jeg þekki til,
þar sem maður eins og jeg get
yrt á hefðarfrú eins og yður, án
þess að þau hafi verið kynt.
★
Jón: Ef jeg ætti konu eins Og
þú, myndi jeg aldrei fara út á
kvöldin.
Sigurður; Ef þú ættir konu
eins og jeg, mvndir þú ekki þora
ót á kvöldin.