Lesbók Morgunblaðsins - 20.09.1942, Blaðsíða 6
294
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
•Í-0000000000000000000000000000000000000000000000000000000<>
AAKE ORDING:
Sj óliða-flokkur
Til norska sjómannsins á almennum fundi norsks sjómannasam-
bands 1. maí 1942 (Norsk Tidend London 6. /5. 1942).
Upp þú ríst af öldum .
allur salti drifinn.
Stirðnad þrek af striti
stormur lúði og sær.
Fjórum skipum skráður.
— Skip þín jafn oft sokkin.
Enn úr hafi hólpinn■
Helja ei þér nær.
Djúpsins skrímsli skoltum
skelltu í kjalröst þinni.
Skeyti geimsins gamma
glnmdu og kveiktu eld.
Feyktur fram af borði,
fanginn örmum Bánar
sást þú skip þitt sökkva,
— lcefjast fánans feld.
Hvítir hafsins skaflar
hrökktu dauðum búkum.
Niðdimm. næturauðnin
neyðar þuldi són.
Út úr hafreks hroða
hreifst þú ár í mundir.
Beinaber og hrjáður
barðist þú sem Ijón.
Rarnmur rístu úr boðum.
— Raúna-nótt að baki.
Hinum megin hennar
hauðrið, sem þig 61.
Aftur sjerðu í anda'.
æskuleik í fjöru,
hœinn byljum, hrjáða,
birkihlíðar skjól.
Sjerð þinn eigin svanna
soninn ykkar leiða.
Sjerð þar vorið valca,
vikna fjallaskörð,
hamraeyjar hilla
hátt við sjónbaug víðan,
blána bjarta tinda,
blika svalan fjörð.
. Lítur aftur landið
logum heljar slegið. —
Velkjast lík um voga.
Vunnin bryggja hver.
Fyrr en glöggt þú greindir,
glumdu skot um naustin.
Knlum laust um lending.
— Láð þttt svikið er!
Daglöng vörn, en vonlaus.
Valdið uppgjöf heimtar.
Fanginn frændi og granni.
Farið eldi um lóð.
— Aldrei glcymzt oss getur
greinin hjörtum brennda:
Þetta eydda og unna
e/ þín feðra-slóð.
Merkt var þér í minni,
meðan stóðstu á verði,
æ, er fjenda fleinar
flugu um skeiðar borð:
Alls var vant til varnar.
Veizt nú knörr þinn flytja
höfug heljar skeyti,
— hefnda og launsnar orð.
Hvert sinn vel þú vissir,
veittist að þjer fluga,
eða í hafið hrokkinn
hreysti neyttir arms:
Stöðugt styrjöld sama.
— Stilltir frelsis liðar
vitt um vegu jarðar
vœntu nú þíns farms.
Gamlir gleðinautar,
góðir fjelagsbrœður,
þeir er þúsund ferðir
þræddu sömu slóð, —
hver einn hina sömu
heimþrá 61 í barmi,
sýndi í svipsins festu
sína ætt og þjóð.
Urðu orð að sanni
öll, er sterkast glumdu
heima á f jelags-fundum
fyrr á æskutíð•
Þrældóm þreyttir hrammar
þjettu taki heilsast.
Fylkjast frelsis-sinnar
fram í lausnar stríð.
Fagnar þú, er finnur
fastar Skotlands hleinar
undir kviku-kambi
kraft þinnn styðja og fót.
Sælt í ungum æðum
ættarblóð þitt sýður.
— Ennþá áttu lífið.
Enn þú tekur mót.
Það, sem boði og bylur
bugað eigi gátu,
þoldi þrúðgan vetur
þakið is og snœ, —
það skal ei af örmmn .
ódreng kúgast láta,
engin heiftar hendi
hrinda því á glæ.
Upp þú ríst af öldum,
— afhroð þungt er goldið —
einrænn þver og þjáður,
Þrænda niðji snjall.
Ljóma enn i áugum
ættlands fornu sýnir:
Noregs kviku-kögur,
klettaströnd og fjall.
Þjer, sem þúsund hafnir
þínum ristir stafni,
enn bauð hald og liirðvist
heims-þjóð eðallynd.
— Þú munt, langt þótt Uði,
lenda á heima-vogi.
Brosir Berurjóður
girt með hvitri grind.
Vit þú: vorið mikla
vermir þínar strendur.
Munt þú hljóðum huga
heilsa frjálsri þjðð.
Bæði á beru fjalli,
beint við opnu hafi,
skalt þú fagna og skilja:
— Þú átt þessa lóð.
Upp þú hefst úr hrönnum
hár og fár sem landið,
þjáður þjóðar sárum,
þreyttur stormi og ver.
Þyngdur þúsund fjötrum,
þúsund svipum sleginn
reisir þn þig rakkur
— LÍF ÞITT EILÍFT ER.
Konráö Yilhjálmsson þýddi.