Lesbók Morgunblaðsins - 20.09.1942, Blaðsíða 8

296
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
jeg öxlum og kveikti mjer í
vindling.
Þessar stöðugu ákærur og
skammir frá hennar hálfu höfðu
nauðalítil áhrif á mig. Jeg sigldi
minn eigin sjó. Stundum braut
jeg heilann um, hvort hún elsk-
aði mig svona ofsalega, eða hvort
hún beinlínis hataði mig. Jeg
komst oftast að þeirri niðurstöðu,
að hún gerði hvortveggja.
Svona hefðum við getað haldið
áfram endalaust, ef ekki óvænt
atvik hefði komið fyrir. Jeg vakn-
aði nótt eina við, að konan mín
rak upp skerandi angistarvein.
Undrandi spurði jeg hana, hvað
væri að. Hún sagði mjer, að hún
hefði haft hræðilega martröð,
hana hefði dreymt, að jeg sýndi
henni banatilræði.
Við bjuggum á efstu hæð í háu
húsi, og stiginn upp til okkar lá
í breiðum hringjum. Hana hafði
dreymt, að jeg, um leið og við
komum upp á okkar hæð, þrifi
hana heljartaki og gerði tilraun
til þess að kasta henni yfir hand-
riðið. Það voru sex hæðir niður,
og steingólf undir, svo að það
hefði orðið henni að bráðum bana.
Hún var í ákaflega æstu skapi.
Jeg reyndi eftir bestu getu að
sefa hana. En næstu tvo til þrjá
dagana mintist hún öðru hvoru á
drauminn, og þrátt fyrir það, að
jeg gerði gys að honum, sá jeg,
að hann leið henni ekki úr minni.
Hún hjelt, að jeg hataði hana og
vildi losna við hana. Hún vissi
auðvitað, að framkoma hennar var
mjer alveg óbærileg, og einhvern
veginn hafði hún fengið það á
heilann, að jeg gæti auðveldlega
myTt hana.
Hugsanir mannanna eru óút-
reiknanlegar, og stundum ásækja
þá hugsanir, sem þeir skammast
sín fyrir að viðurkenna. >Stundum
óskaði jeg þess heitt og innilega,
að hún fyndi sjer elskhuga og færi
brott með honum, og stundum ósk-
aði jeg þess, að kvalalaus og skjót
ur dauði losaði mig við hana, en
aldrei hafði sú hugsun gert vart
við sig hjá mjer, að jeg gæti af
yfirlögðu ráði losað mig við þessa
óþolandi byrði mína.
Draumur þessi hafði stórvægi-
leg áhrif bæði á konu mína og
mig. Hann gerði konuna mína
hrædda, og hún varð um skeið
minna bitur í skapi og umburðar-
lyndari. En þegar jeg gekk upp
stigann upp í íbúð okkar, þá gat
jeg ekki gert að því að lúta yfir
handriðið og líta niður, og hugsa
um það, hve auðvelt væri að
gera það, sem hana hafði dreymt
um. Handriðið var hættulega lágt.
Það þurfti ekki mikið útaf að
bera. Mjer gekk illa að losna við
hugsunina um þetta. Nokkrum
mánuðum seinna vakti konan mín
mig eina nótt. Mjer gramdist það,
því jeg var mjög þreyttur. Hún
var föl og skjálfandi. Hana hafði
dr^ymt sama drauminn aftur. Hún
fór að gráta og spurði mig, hvort
jeg hataði hana. Jeg sór við alla
rússneska dýrlinga, að jeg elskaði
hana. Að lokum fór hún að sofa
aftur. Það var meira en jeg gat
gert. Jeg lá andvaka. Mjer sýnd-
ist jeg sjá hana detta niður á
milli stiganna, jeg heyrði óp h,enn-
ar og dynkinn sem varð, þegar
hún-kom niður á steingólfið. Jeg
gat ekki að því gert, að mig hrylti
við“.
Rússinn þagnaði og stórir svita-
dropar voru á enni hans. Hann
hafði sagt söguna vel og skipú-
lega, svo jeg hafði hlustað með
eftirtekt. Það var enn lögg af
vodka eftir í flöskunni, hann helti
því í glas sitt og steypti því í sig.
„Og hvernig bar svo andlát kon
unnar yðar að “ spurði jeg eftir
nokkra þögn.
Hann tók upp óhreinan vasa-
klút og þurkaði sjer um ennið.
„Af hinni dæmalausustu tilvilj-
un fanst hún síðla kvölds háls-
brotin fyrir neðan stigana".
„Hver fann hana?“
„Það var einn leigjandinn, sem
kom inn skömmu eftir slysið“.
„Og hvar voruð þjer?“
Mjer er ómögulegt að lýsa hinni
illgirnislegu slægð í augnaráði
hans. Litlu, dökku augun skutu
gneistum.
„Jeg var hjá vini mínum þetta
kvöld. Jeg kom ekki heim, fyrr
en klukkustundu síðar“.
Um leið og hann sagði þetta,
kom þjónninn með kjötrjett þann,
sem við höfðum beðið um, og
Rússinn rjeðst á hann með góðri
matarlyst. Hann mokaði í sig
matnum í stórum flyksum.
Mjer brá mjög. Hafði hann
raunverulega verið að gefa mjer
í skyn á þenna lítt dulda hátt, að
hann hefði myrt konu sína? Ekki
leit þessi feiti, óþrifalegi maður
út eins og morðingi. Jeg gat ekki
ímyndað mjer, að hann hefði haft
kjark til slíks. Eða var hann að
gera grátt gaman á minn kostnað'!
Eftir nokkrar mínútur þurfti
jeg að fara, til þess að ná í lest-
ina, sem jeg ætlaði með. Jeg yfir-
gaf hann og hefi aldrei sjeð hann
síðan. En jeg hefi aldrei getað
gert það upp við sjálfan mig,
hvort hann hafi verið að gera að
gamni sínu, eða hvort honum var
alvara.
Smælki
Merkilegur mánaðardagur.
Tveir negrar voru úti að ganga.
Alt í einu sáu þeir 5 dollara seðil
liggja á götunni. Báðir þóttust
þeir hafa sjeð hann á undan hin-
um og svo fóru þeir að rífast af
mikilli grimd um það, hvor þeirra
ætti að eiga seðilinn.
Deilan jókst orð af orði, og
loks sagði annar negrinn:
„Heyrðu lasm, hvaða mánaðar-
dagur er í dag?“
„Það er mjer fjandans sama
um og jeg veit ekkert um það“,
sagði hinn með þjósti miklum.
„Þú skalt nú kynna þjer það,
því að sama dag næsta ár verð-
urðu búinn að vera dauður ná-
kvæmlega í eitt ár“.
★
Lítil stúlka kom hlaupandi inn
til mömmu sinnar og sagði með
öndina í hálsinum:* „Mamma,
mamma, læðan okkar er búin að
eignast nokkra ketlinga, og jeg
sem hafði ekkí hugmynd um, að
hún væri einu sinni trúlofuð“.
*
Húsameistarinn við tilvonandi
húseiganda: — Og svo hafði jeg
hugsað mjer að láta standa á úti-
dyrahurðinni fangamark yðar.
Tilvonandi húseigandinn: — Nei
það er ómögulegt, því að jeg er
af þýskum ættum, skírður í Þýska
landi og heiti Werner Crantz.