Lesbók Morgunblaðsins - 10.01.1943, Blaðsíða 5

LESBÓK M0RGUNBLAÐSIN8
5
vinmn í fyrirsát. Ósjálfrátt greip
hann fastar um spjótskaftið, fann
vöðva arms síns hnyklast, og f jekk
sefað óttann í huga sínum við
vopn sín og afl, sem hann vissi
að hann kunni vel að beita. Að
vísu hafði hann aðeins einu sinni
barist í alvöru, þegar hann feldi
Kára, en þegar frá því fyrsta
hafði hann átt alls kostar við ó-
vin sinn. Reyndar hafði hann ver-
ið dálítið smeikur, er hann neydd-
ist til að bregða sverði, en þegar
hann fann, að hjer var um líf
annarshvors þeirra að tefla, var
allur ótti á brottu. Það var helsti
djarft af Kára, að ráðast að hon-
um einn saman, en nú höfðu Þórð-
ur og Björn líklega lært svo mik-
ið, að þeir aldrei myndu ganga
að honum tveir einir. Slíkir menn
skirrast ekki við að beita ofur-
efli, þeir þekkja ekki td drengi-
legrar baráttu.
— Ilvað var þetta? Glampaði
ekki sólin á eitthvað þarna yfir
hólnum niður við ána? Högni nam
snögglega staðar og starði þang-
að. Það hreyfðist, það var spjóts-
oddur, þar lágu þá hræður Kára
sjálfsagt í fyrirsát. Þá var úr-
slitastundin runnin.
Högni litaðist leiftursnögt um.
Skamt frá honum gekk malareyri
út í ána, og yst á henni stóð steinn
einn mikill. Þangað hljóp Högni,
en leit um leið í þá átt, sem hann
hafði sjeð glampa á spjótið.
Þeir höfðu sjeð hann, og þarna
komu þeir. Ekki þótti þeim lítils
við þurfa, sex menn alvopnaðir,
og fremstir þeirra bræður Kára,
Þórður, lítill og hvatvíslegur, og
risinn Björn. Sólin glampaði á
hjálma þeirra og skygða skjöldu.
Högni varð fyrstur að stein-
inum, og um leið og hann sneri
mót óvinum sínum, heyrðist þyt-
ur í lofti og spjót flaug að hon-
um. En nú hafði hann fullkom-
ið vald á öllum vöðvum sínum,
og var haldinn glóandi vígahug.
Máske var það vegna ofureflis-
ins, hugsaði hann, um leið og
hann greip spjótið á lofti og
kaut því aftur móti fjendahópn-
um. Það hitti mann, er hljóp við
hlið Þórðar, og nú voru ekki nema
fimm eftir. Fimm gegn einum, og
þeir komu eins og skriða að hon-
um. Þá hóf hann sitt eigið spjót
til kasts. Það þaut gegnum loftið
með hvin miklum, rekið áfram af
stálhörðum vöðvum voldugs, ungs
handleggs, og hitti skjöld annars
af húskörlunum. Skjöldurinn
klofnaði og spjótsoddurinn gekk
gegnum handlegg þann, sem skjöld
inn hafði borið og síðan inn í síðu
mannsins. Hann hneig niður og lá
kyrr.
Þá brá Högni sverði, og í sama
bili rjeðist Þórður og húskarlarn-
ir tveir, sem eftir voru, að honum.
Gegnum bardagann sá Högni
Björn krjúpa nokkuð frá og gera
að skóþveng sínum.
í fyrstu árásinni særðist Högni
á tveim stöðum, en hvorugt sárið
var hættulegt. En hann rak sverð
sitt gegnum háls annars húskarls-
ins, svo hann fjell dauður niður.
Björn var enn að binda þveng
sinn.
Nokkurt hlje varð á atgöng-
unni. Þórður og fjelagi hans hop-
uðu lítið eitt og virtust nú búast
til «ð ráðast til framgöngu á ný.
Högni hallaðist móður upp að
steininum, skjöldur hans lá rof-
inn við fætur honum, öxi Þórðar
hafði klofið hann að endilöngu.
Hann hafði nú aðeins sverðið eft-
ir. Blóðið rann úr öxl hans, þar
sem axarhyrna Þórðar hafði mark
að spor. Og sax húskarlsins hafði
sært hann á hægri síðu, en sárið
var ekki jjjúpt.
Högni sá, að Þórður leit bróð-
ur sinn illu auga: — Hvárt fær
þú aldrei bundið þveng þinn, sagði
hann reiðulega. Björn svaraði
engu. Svo rjeðust Þórður og hús-
karlinn til framgöngu af nýju.
Undir reiddri öxinni s,á Högni
afmyndað andlit Þórðar, og nú
greip hann einnig ísköld reiði. Án
þess að skeyta hið minsta um,
þótt sax húskarlsins særði hann
á vinstra framhandlegg, hljóp
hann og hjó öxi Þórðar af skafti.
Þórður hrökk undan og fekk tek-
ið upp spjót, og um leið kendi
Högni áhrifanna af sárunum og
áreynslunni. Húskarlinn hrakti
hann upp að steininum og varð
ekki sár. Björn var nú risinn á
fætur. Hann stóð þeldökkur og
ógnandi í bragði og studdist fram
á geysimikla öyi. Augun loguðu
með einkennilegum gljáa undir
miklum, svörtum brúnunum.
Högni hallaðist upp að steinin-
um og ljet báða handleggi síga.
Hann leit út sem sigraður maður.
En augun tindruðu árvökur í fölu
andliti hans.
Alt í einu hljóp Þórður fram
og lagði til hans með spjötinu.
Högni hreyfði sig ekki fyrr en
spjótsoddurinn var kominn rjett
að brjósti hans, þá kastaði hann
sjer til hliðar. Blað vopnsins brotn
aði á steininum, og í sama augna-
bliki sveiflaði Högni sverðinu
Þórður fjell ueð klofið höfuð.
Með hinstu kröftum rjeðist
Högni að hvxskarlinum, sem hafði
haldið að hann myndi falla fyrir
spjóti Þórðar. Maðurinn fjekk að-
eins borið fyrir sig saxið áður en
Uögni rak hann í gegn. En saxið
bætti þó við svöðusári á hægra
framhandlegg Högna. Ilann gat
með naumindum dregið sverðið til
sín aftur. Svo reikaði hann blind-
aður af blóðmissi og sársauka að
steininum og settist þar niður.
Björn stóð enn hreyfingarlaus.
Gegnum blóðrauð ský sársaukans
sá Högni hann og undraðist að
hann skyldi ekki hafast að.
— Björn, kallaði hann veikum
rómi. — Nú er þjer ljett veræ
að vinna. Hann reyndi að lyfta
sverðinu, því enn ætlaði hann að
verjast, en það gat hann varla.
Hann horfði stöðugt á Björn.
Að lokum hreyfði hann sig.
Hann gekk til eins af hinum
föllnu húskörlum og fór að draga
af honum kirtil hans og skyrtu.
Skyrtuna reif hann í ræmur og
kom síðan til Högna.
— Lát mig binda sár þín, dreng
ur, hraustlega hefir þú varist.
Svo ringlaður og máttlítill sem
HögnL var, kendi hann þó dýpstu
undrunar, er hann heyrði djúpa
og vingjarnlega rödd Bjarnar.
Hann slepti sverðinu, lokaði aug-
unum og misti meðvitundina.
Þegar hann kom til sjálfs sín
sá hann hvar Björn stóð og dysj-
aði húskarlana föllnu, en lík bróð-
ur hans lá undir skjöldum. Hann
hafði þvínær lokið verkinu, svo
Högni vissi, að hann hafði ver-
ið í öngviti drjúga stund. Honum
fanst hann máttméiri nú. Sár hans