Lesbók Morgunblaðsins - 30.01.1944, Blaðsíða 8

24
9
sólargeislinn væri, ef okkur væri
unnt að verða hulti af honurn. En
ekki með öðru móti. Meðan okkur
tekst það ekki líkjumst við börn-
vínum, er reyna að handsama hann.
Þegar við Renée Dahon giftuitist
fyrir tuttugu árum, hefði sunui fólki
mátt finnast aldursmunur okkar
vcra mesti þröskuldur í vegi fyrir
gæfu. En því fór fjarri. að þessi
þröskuldur, sem fólk kallar, vrði
okkur Iienée að fótakefli í hjóna-
bandinu, fy^r eða síðar. Jeg held.
að aldursmunur hjóna sje ekki á-
stæða ástleysis, nema að litlu leyti
og þá einungis með aðiljum, sem
aklrei hefðu skilið hvort annað,
aldrei unnað hvort öðru, enda þótt
þau hefðu fæðst sama árið — og
jofnvel verið ruggað í sömu vögg-
unni.
En jeg get ekki búist við að
aðrir menn skilji þessa reynslu
okkar hjónanna. Þeir hafa vart
forsendur til þess. Ekki hafa þeir
lifað okkar lífi, þeir líta það ein-
ungis með framandi augum. Og
eitt reka þeir augun í undir eins.
hina auðsæu, veigalitlu staðreynd,
fjörutíu ára en aldursmun okkar
hjóna. Þeir halda líklega. að mis-
eldri hljóti að fylg.ja ólíkur smekk-
ur, og ólík áhugamáh Og þegar á-
Higamál o smekkur h.jóna sje sund-
urleitur, þá komi hjónabandsillind-
in.
En s.je sönn ástmilli hjóna, sprett-
ur auðvitað af henni sameiginlegur
áhugi. Það gildir einu, þótt uppruni
þcirra sj(> gjörólíkur, þótt áhuga-
mál þeirra og vinir fýrir giftinguna
lmfi verið at' öðru sauðahúsi og þótt
aldursmunurinn s.je fjörutíu ár.
Þetta allt skiftir blátt áfram engu.
Ástin gerir jafnræði með þenji.
]>au sameinast í ástinni. .Mcsta á-
nægja í lífinu er að gleð.ja þá, sem
maður ann. Og ai samlífi við þá
verða áhuganjsff og og skémtanir
liinar sömut
LESIiÓK MOIÍG UNDLAÐSIN S
Ef til vill hefurðu tekið eftir því,
að karl og kona, sem hafa verið
gift lengi, eru jafnvel tekin að iíkj-
ast í sjón á gamals aldri. Nauða-
líkir drættir hafa myndast í and-
liti þeirra, svipurinn virðist hinn
sami, augnaráðið því ííær eins. Þau
eru eins lík og hvert l)erið er líkt
öðru. Má vera, að þessi hjónasvip-
ur sje frekar ímyndun þess, er.
virðir þau fyrir sjer, en staðreynd,
— ef til vill finnurðu slíkt fremur
á þjer, en þú sjáir það með berum
augum. Þú skynjar læðing þann,
sem ástin hefur lagt þau í. Jeg
held menn skilji, hvað jeg á við,
er jeg segi. að gagnkvæm ást jafni
Miseldrið til dæmis að taka verði
verði þá eninn ásteytingarsteinn.
Þegar hjer er komið kann einhver
að seg.ja: Þetta var nú allt gott og
blessað. En hvernig getur maður
verið viss um, að konan sje ham-
ingýusöm, þótt þú sjert það sjálf-
ur? Ekki geturðu neitað því. að
fádæma aldursmunur er með ykkur.
Annar aðili í hjónabandi getur
ekki orðið hamingjusamur nema
hinn s.je það líka. Ilaming.ja þeirra
er óaðskiljanleg. Maðurinn getur
ekki öðlast ástarsælu, nenuf hún
s.je gagnkvæm. Konan getur ekki
orðið hamingjusöm, ef einmaður-
inn endurgeldur eigi ást hennar.
Það má taka dæmi til ])ess að lýsa
þessu nógu blátt áfram: Ef hún
brosir, þá brosir hann einrrig, því
að allt og sumt, sem þarf, til að
gleðja hann, er, að sjá minnsta vott
gleði Ugnnar.
— ,,Því n.ieir sem jeg tck frá þjcr,
því ríkari. mun jeg verða, og því
meir get jeg látjð á móti. Og v.ið-
horf okkar cr svo, að anyað gefur
hinu til þess eins að fá gcfið. Hitt
keniur aldrei fyrir, að sá, sem allt
gefur, hljóti hljóti* ekkertí móti.
heldur mun honum verða gefið.“
Og hvað, sem er um franftíðina,
— hvort jcg á ólifað eitt ár, finnu
ár eða tíu ár, þá gerir það engan
mun. Jeg kvíði eigi framtíðinni
nje að verða að moldu, eins og
ekki var örgrant, að jeg gerði fyr-
ir löngu. Jeg trúi því, að samvistir
okkár Renée. sem enginn skúggi
hefur á fallið. haldi áfram úsvnilcga
og iið eilífu, eftir er við, — eða jeg
— er kominn undir græna- torfu.-
Þýtt úr tímaritinu „Liberty".
Einar Guðmundsson.
Fjabrafok
Dílstjórinn: — Jeg var í fullum
rjetti, þegar maðurinn þarita hljóp
fyrir bílinn, og þrátt fyrir það
haldið þjer því fram, að jvg cigi
sökina á slysinu.
Dorgarritarinn: — Sökin var Hka
yðar. (
Dílstjórinn: — I Iversvegna?
Ritarinn: — Vegna þess, að faðir
þessa manns, er borgarstjóri í j)css-
arar borgar,, bróðir hans er lög-
reglustjórinn í þessari borg, og jeg
er triílofaður systur hans.
★
Frú Álfheiður (að læra að aka
bíl): — Ilallur, spegillinn þarna
uppi er ekki settur rjett.
Ilallur: — Er það ekki ?
Álíheiður: — Nei. Jeg get ekki
s.jeð neitt í honum, nema, sem cr
fyrir aftan bílinn.
★
Faðirinn keyi>ti ný.jan bíl og lán-
aði dóttur sinni hann daginn el'tir
í smátúr niður bæ. Auðvitað 1 >i 1 -
aði bíllinn hjá hinni ungu blóma-
rós. Sennilega hefir lnin^ætlað að
snúa honum eins o\r karlmönnum.
Faðirinn: — Jeg skil ckki, hvað
hefir bilað. Jeg keyrði á honum um
alt í guT og hann var í fyrsta
ílokks standi.
Dóttirin: — Já, en í gær . var
hann nýr, pabbi.