Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1946, Blaðsíða 9

Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1946, Blaðsíða 9
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 25 miðjan dag komum við upp á hæð nokkra og sáum þá hina lang- þreyðu borg Carlogo. Bar hún lit af húsaþökunum, rauð í miðju en grá í úthverfum, þar sem bamb- uskofarnir eru. Jeg gat ekki skoðað Carlogo eins og mig langaði til, því að mestur tíminn fró í það að koma minnis- bók minni í póst. Póststofan var í leirhúsi rjett við torgið. Þegar jeg kom þangað fyrst var hin rammlega útidyrahurð harðlæst. „Er pósthúsið lokað í dag?“ spurði jegj einhvern, sem þarna var. „Já, senor, pósturinn kom ekki fyr en í gær. En þjer skuluð berja, það getur verið-----“ Jeg barði og barði, en það bar ekki neinn árangur. Klukkustundu síðar kom jeg aftur og barði, en það fór á sömu leið. Daginn eftir tókst mjer að finna bakdyr á húsinu og komst þar inn, þótt pósthúsið ætti að vera lokað. Þarna voru tvö herbergi, líkari skemmu en pósthúsi. Flunkunýir póstpokar frá öllum helstu lönd- um heims, lágu þarna eins og hrá- viði, í gluggakistum, á stólræflum, á flekaborðum. En pósturinn, sem átti að sendast þaðan, hafði verið látinn niðut í gamla grjónapoka. Allskonar póstsendingar voru þarna á víð og dreif um bæði her- bergin. Kúmlega helmingurinn af því var póstur frá Bandaríkjun- um, verðlistar og undralyf. Fjórir miðaldra menn í póstmannabún- ingum, með hanska sína og göngu- stafi liggjandi hjá sjer; sátu þar umhverfis borð og reyktu vindl- inga. Jeg afhenti einum þeirra minnisbókina mína innpakkaða. Hún gekk á milli þeirra allra, þeir veltu henni fyrir sjer á ýmsa vegu eins og þá forvitnaði að vita hvað í þessu væri, eða þá til þess að reyna að vakna af kæruleysisdvala sínum. Síðan fóru þeir allir að grúska í burðargjaldaskrá og fundu þar alt, nema það, sem þeir leituðu að. Að lokum stóð einn þeirra á fætur og leitaði kurteislegja ráða til manns, sem sat þar við annað borð, og var sýnilega póstmeistar- inn. Þeir komust að þeirri niður- stöðu að jeg ætti að borga 1 peso í burðargjald fyrir hver 50 gröm. Póstmeistarinn reis á fætur, gekk nokkrum sinnum fram og aftur um gólfið og velti bókinni milli handa sjer. Síðan klóraði hann sjer í höfðinu til þess að reyna að muna hvað hann hafði ætlað að gera. Að lokum mundi hann það. — Hann ætlaði að vega bókina. Hann náði í gamla brjefavog, en hún tók þetta ekki. Svo reyndi hann aðra og var sjálfsagt fimm mín- útur að því að vega minnisbókina, áður en hann var fyllilega sann- færður um það hvað hún var þung. Svo gekk hann ósköp ró- lega til hinna, opnaði munninn til að tala, lokaði honum aftur, og sneri við að voginni. Hann hafði gleymt því hvað sendingin var þung. Nú ákvað hann að eiga ekki neitt á hættu, og þegar hann hafði vegið bókina að nýu með mikilli nákvæmni, kallaði hann til manna sinna eins hátt og honum lá rómur: „320 gröm“. Þeir, sem ekki þekkja Suður- amríkumenn, munu eiga bágt með að • trúa því, að það taki langan tíma að deila þessari tölu með 50. En það var nú eitthvað annað. Allir fjórir póstþjónarnir byrjuðu að reikna, sinn á hverju blaðinu. Þeir skrifuðu ótal tölur. Eftir margar mínútur var einn þeirra svo djarfur að sýna hinum niður- stöðu sína. Þeir báru það saman við sínar tölur, hristu höfuðin og óðu elginn. Að lokum kallaði einn þeirra til mín: „Sjö cents, senor!“ en hinir gláptu á mig letilega, eins og þeir byggist við því að jeg mundi ekki vilja borga annað eins stjórfje í burðargjald. „Svo kaupi jeg ábyrgð á það, og það verða 17 cents“,-sagði jeg því að jeg kærði mig ekki um að bókin væri að flækjast þar lengi, og lenti svo máske síðast út í ösku- haug. Þegar þeim hafði skilist þetta settist einn þeirra við gríð- arstóran protokoll til þess að færa inn þessa risa upphæð. Mig vant- aði 2 centa frímerki. Sá elsti af þessum fjórum g(ekk að borði út við vegg, settist við það og hag- ræddi fótum sínum vandlega und- ir því. Svo dró hann þar út skúffu og hún var full af allskonar rusli( tóbaki, vindlingum, hálftæmdum glösum af undralyfum. Hann rót- aði þessu með gætni og að lokum dró hann upp pappaöskju utan af tvinna. Upp úr henni veiddi hann fáein 2 centa frímerki. Hann reif eitt þeirra af mjög gætilega, fyrst öðru megtn og svo hinum megin, ljet lokið á öskjuna, öskjuna nið- ur í borðið, læsti því vandlega og kom svo til mín með frímerkið. Jeg fleygði í hann 10 centa silfur- pening. Hann opnaði borðskúffuna aftur, dró þar einhvers staðar út úr ruslinu margþvælda centseðla, taldi átta af þeim, taldi þá aftur og starði svo lengi á þá þungt hugsandi. Síðan bað hann einn af fjelögum sínum að telja seðlana, og sá taldi þá aftur tvívegjis með sömu natni og hinn hafði gert. Svo afhenti hann mjer þá hikandi, eins og hann væri viss um að hann reiknaði eitthvað af sjer, en gæti ekki áttað sig á hvernig í því lægi. Nú hafði bókarinn lokið við inn- færslu sína, skrifað línu þvert yf- ir opnuna í hinni stóru bók. ■— Hann bauð mjer nú kurteislega sæti, dreif penna ofan í blekbyttu og rjetti mjer og bað mig að skrifa

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.