Lesbók Morgunblaðsins - 03.02.1946, Blaðsíða 10

2G
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
nafn mitt. Þe^ar jeg hafði gert
það, horfði hann lengi hugsandi á
skrift mína, en að lokum tók hann
bókina og stakk henni niður í
skúffu, án þess að frímerkja hana
nje stimpla.
„Má jeg biðja um kvittun?“
spurði jeg.
Það var eins og þeir tækjust all-
ir á loft. Og nú hófst löng ráð-
stefna.
Síðan kom póstmeistarinn til
mín og sagði: ?,Þeir í Bogota hafa
ekki sent okkur nein kvittanaevðu
blöð á þessu ári. En ......“
Hann kallaði í bókarann og
hvíslaði að honum löngum fyrir-
skipunum. Bókarinn náði í tvö-
falda örk af skrifpappír, stimpl-
aði hana með pósthússtimplinum,
og tók svo að rita með löngum
dráftarstöfum — því- að skrift er
enn talin list í Columbia — kvitt-
un fyrir póstsendingunni. Síðan
reif hann örkina sundur og sýndi
póstmeistara hvað hann hafði skrif
að. Póstmeistarinn reyndi fyrst
nokkra penna og síðan skrifaði
hann nafn sitt undir og gleymdi
ekki heldur embættisnafninu. Svo
las hann skjalið vandlega yfir
nokkrum sinnum, virtist óánægð-
ur með eitthvað, kallaði á skrifar-
ann, sýndi honum að röndin þar
sem rifið var frá, var öll úfin. Skip
aði hann skrifaranum að leggja
reglustriku á blaðið og skera af
bláröndina með beittum hníf. Skrif
arinn gjerði þetta og afhenti mjer
svo kvittunina, sem jeg geymi til
minja.
Það getur verið, að þeir, sem
ekki þekkja háttalag Suðurame-
ríkumanna, haldi að jeg ýki þessa
frásögn. En hjer er hvergi orði
hallað. Frá því að jeg afhenti
minnisbókina og þangað til jeg
fekk kvittunina leið ein klukku-
stund og tuttugu mínútur.
En þetta er ekki eins dæmi. Alla
leið frá Rio Grande og suður úr,
eru allar opinberar skrifstofur
fullar af slíkum landeyðum, og
það er alvanalegt að horfa á
marga fullhrausta menn fást í
heila klukkustund við eitthvert
handarvik sem meðalmaður í
Bandaríkjunum mundi gera á
tveimur mínútum.
ry-v
Okunn lönd:
II. Krossinn í Buga
BUGA er einhver stærsta borg-
in í Cauca-dalnum í Columbia.
En hafi maður sjeð eina af hinum
óþrifalegu götum þar, þá hefir
maður sjeð þær allar. Göturnar
eru þráðbeinar, húsin standa í
þjettri röð meðfram þeim og ekk-
ert bil á mili þeirra nema þar sem
þvergötur koma og maður sjer
ekki fyrir endann á þeim, hvert
sem maður horfir. í fljótu bragði
virtist það sennilegt að í Buga væri
tíu þúsundir íbúa. En er maður
kemst að því, að stór gjarður er
að baki hverju húsi, þá kemst
maður að þeirri niðurstöðu að
þessi borg, þar sem eru aðeins
einlyft hús, muni ekki vera svo
fjölmenn. Þarna er rólegt eins
og í froskpolli og torgið er aðal-
samkomustaðurinn. En þó er
Buga orðin gömul áður en Boston
var reist, og þarna er frjórri jarð-
vegur og betra loftslag heldur en
í Nýja-Englandi. Þarna væri hægt
að rækta ávexti alveg takmarka-
laust, en aðeins í einni búð sáum
við nokkra ávexti á boðstólum og
þeir voru grænir og óþroskaðir.
Kerlingin, sem hafði þá til sölu,
velkti þá lengi í lúkum sjer og
sagði okkur að koma „manana“,
þ. e. daginn eftir eða einhvern
tíma eftir að þeir væru þroskaðir.
En kvöldin þar eru dásamleg'.
Eftir að sólin er sest, slær gulln-
um logahjúp yfir vesturfjöllin. Og
þá er gaman að standa á einhverri
af hinum gömlu spönsku boga-
brúm, sem bygðar eru úr steini,
og hlusta á niðinn í hinni silfur-
tæru Guadalajara de las Piedras,
sem rennur fram hjá borginni að
sunnan.
Buga er heilög borg. Pílagrímar
koma þangað hundruðum saman
á hverju ári. En fyrir þá, sem þar
búat er heilagleikinn ekki mikill.
Það er eins og um Puree, Benares
og Lourdes, að hún er heilagri
þeim, sem í fjarlægð búa, heldur
en hinum, sem verða að ala þar
aldur sinn. Og það var heldur ekki
fyr en við komum til E1 Cerrito,
fulla dagleið frá Buga, að við
heyrðum söguna um Milagroso de
Bugo.
Vjer sátum í húsdyrunum hjá
þremur gömlum kerlingum
sem eru bestu heimildarmenn í
slíkum efnum. Þær töluðu í hálf-
um hljóðum, augu þeirra loguðu
af áhuga og þær hniptu í okkur
og sögðu: „Hvernig líst þjer á?“
þegar þær vildu leggja sjerstaka
áherslu á frásöguna.
Fyrir langa löngu, meira en tvö
hundruð árum, þegar Buga var
enn ekki annað en kofaþyrpingar
á bakka Guadaljara de las Pied-
ras, þá var þar fátæk, en iðjusöm
kona, sem þvoði þvott í ánni á
hverjum degi. Það voru flíkur
annara, sem hún þvoði, því að hún
var að reyna að vinna sjer svo
mikið inn, að hún gæti keypt sjer