Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1947, Blaðsíða 2

110 " ' ’ • ' LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Þeir á herskipinu höfðu sjeð slysið
og voru að leysa skipsbát, því að sá
bátur, sem venjulega var hafður á
takteinum, var í landi. A Sveinseyri
' var einnig gengið að því að hriuda
fram báti, en þarna er útfiri mikið og
var nú háfjara, svo að seinlegt var
að koma bátnum á flot. Mátti ,svo
kalla að bátarnir kæmi samtímis á
slysstaðinn, og voru sjóliðarnir incð
björgunartæki til þess að ná fólkinu
upp úr sjónum. Var þarna grunt og
r sandur í botni, svo að fólkið sást.
Gekk tiltölulega fljótt að ná stúlkun-
um, en erfiðlegast gekk með Jón. Virt-
ist alt fólkið dáið.
Franskur herlæknir var þarna og
tók hann þegar að gera lífgunartil-
raunir á fólkinu. Skipaði hann svo
fyrir að koma með tómar tunnur og
leggja fólkið þar á. Báru þessar til-
raunir fljótlega þann árangur, að lífs-
mark sást með einni stúlkunni. Hún
hjet Elinborg. Kom upp úr henni
mikill sjór og sandur, en smám sam-
an fekk hún meðvitund og hrestist.
En enginn árangur sást af tHraunun-
um við hitt Tólkið. Sagði hcrlæknir-
inn þá, að citt væri cnn óreynt, cn
]>að væri ef einhver vildi berhátta hjá
stúlkunum og hlýja þeim ])annig.
Kvaðst hann ekki vonlaus um að líf
leyndist með þeim báðum, en Jón
væri áreiðanlega dáinn.
Móðir mín, Jónína Eiríksdóttir,
átti þá hoima á Sveinseyri. IIúu
bauðst þegar til að gera þetta þegar
húu sá að hik var á ölluih öðrum.
Kvaðst hún ]>ó hafa orðið að hleypa
í sig kjarki til þess að taka þcssa
ákvörðun, en hugsað sein svo, að hjer
væri um líf og dauða að tefla.
Voru nú stúlkurnar fluttar heim á
Sveinseyri, færðar úr fötum og Iagðar
í rúm og skyldi móðir mín liggja á
milli þeirra. Gat hún ]>á ekki annað
sjeð en þarna væri tvö lík. Læknir-
inn gaf henni inn eitthvert hressandi
lyf áður en hún fór upp í rúmið og
svo lagðist hún niður milli líkanna og
yafði þau þjett að sjer.
Læknirinn vjek ekki frá rúminu og
hafði vakandi auga á þeim. Var auð-
sjeð að hann beið þess mcð mikilli
eftirvæntingu hvernig þessi tHraun
mundi takast. Langur tími leið án
þess að nokkur"árangur sæist. En eftir
t\<tr klukkustundir þóttist hann
merkja það, að líf væri að færast í
stúlkurnar. llóf hauu þá þcgar lífg-
unartilraunir á ný, og fór það svo, að
þær lifnuðu báðar við. En lengi voru
þær veikar á cflir. Nulu þær hinnar
bestu aðhlynningar hjá hjóuunum á
Sveinseyri, sem voru orðlögð fyrir
gestrisni, og munu hafa náð sjcr aft-
ur að mestu lcyti. Var það allru
manna mál, að hefði læknirinn ekki
verið þarna á staðnum, mundu stúlk-
urnar ekki hafa vaknað aftur til þessa
lífs.
Orsök slyssins var sú, að Jón var
ölvaður. Vildi haun endilega vinila
upp segl, þótt Torfi bannaði það.
Kleif Jón upp í sigluna, en við það
hvolfdi bátnum. Veður var ágætt, og
engar Jíkur til þess að bátnum hefði
getað hlekst á, ef Bakkus hefði ckki
þá sem oftar haft jfirráðin.
II.
N'ú langar mig til þess að tengja
við þessa frásögn annan atburð, sem
gerðist nokkruin árum scinna, cn var
bein afleiðiug að komu herskipa til
Tálknafjarðar.
Herskipin voru því vön að hafa
þarna skotæfingar, bæði ineð lang-
drægum fallbyssum og eins var farið
með sjóliðana í land til skotæfinga.
Skifti enginn sjcr af þessu. »
Þegar hjer var komið var ein stúlk-
au, sem lenti í slysinu hjá Sveinseyri
— Anna hjet hún — gift kona og
bjuggu þau hjónin á koti nokkru þar
í firðinum. Maðuriun var þjóðhaga-
smiður, cinkum á járn, og átti smiðju
á bæ sínum og stundaði smíðarnar af
kappi. En konan varð sjálf að smala
ánum. FjöII liggja inn með firðinum
til bcggja handa, og er undirlendi lít-
ið, en smádalir skerast inn í fjallgarð-
inn og er smalað inn á fjallið sjálft.
Nú var það eitt sinn þegar konan
var í smalamensku, að hún fann uppi
í fjallinu glóandi fagra látúnsskúlu.
llugsaði hún gott til að færa manni
sínum þennan grip, því að hann vant-
aði oft tilfinnanlega smíðarefni. Varð
maður hcnnar og mjög glaður við
þegar hún færði honum gripinn og fór
þegar með hann út í smiðju. Með
honum fór drcngur, 0 ára gamall.
Bóndi setur nú kúluna á steðjann og
slær á hana. Varð þá sprenging mikil
og kom skotið í vinstri handlegg
mannsins, en sprengjubrot særðu
drcnginn á höfði. Var það ógurlegt
fyrir konuna og móðurina að koma
þarna að þeim þannig útleiknum.
Þá var ekki nema einn hjeraðslækn-
ir í sýslunni. Var það Davíð Scheving
Thorsteinsson og sat hann á Brjáms-
læk, en það er 6 stunda ferð frá
Tálknafirði.
Var nú þegar seudur maður eftir
lækninum, og var oft til þess tekið
hvað hann brást fljótt við þegar hans
var leitaijS, og ekki síst nú. Kom hann
svo norður í Tálknafjörð, eftir erfitt
ferðalag, en þar biðu hans vandasam-
ar læknisaðgerðir, að ná kúlubrotun-
um úr höfði drengsins og taka hand-
legginn af manninum. Þetta varð
liann að gera aðstoðarlaust og við
hin verstu skilyrði. En þetta heppn-
aðist ágætlega og fengu þeir báðir
furðu fljótt bata.
Maðurinn, sem fyrir slysinu varð
og misti handlegginn, hjet Olafur
Björnsson. Var krafist skaðabóta fyrir
hann hjá fröusku sljórninni og fekk
haun lítiísháttar.lífeyri hjá henni. En
mikið áfall var það fyrir fátækan
mann að missa aðra höndiua. Ilann
bjargaðist þó furðanlega. Utbjó hann
sjcr sjálfur hjálpartæki til þcss að
nota við handleggsstúfinn og var
mesta furða hvað hann gat gcrt með
því. Ilann var mjög laginn, eins og
áður er sagt og hafði verið besta
skytta. Byssuna fór hann með eins og
áður, og skaut bæði refi og fugla þótt
hann hefði ekki nema eina höndina.