Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1947, Blaðsíða 10

118
* v r
lesbOk morgunblaðsins
í dag og helt að morgundagurinn væri
kominn. ✓
Hann skeytti ekkert um kýlin á
sjer, vanrækti að leggja við þau
sublimatbakstra, og með því að klóra
sjer í sífellu fekk hann því áorkað
að þau breiddust út um allan lik-
amann. Hann vildi heldur ekki fara
að ráðum minum þegar hann fekk
hitasótt og afleiðingin var, að hann
var veikur í 5 daga, þegar hann hefði
getað sloppið meö einn dag.
Charmian hafði lifað heilbrigðu lífi
í uppvexti og aldrei borðað annað en
grænmeti. Fóstra hennar átti heima
þar sem loftslag var holt, og trúði
ekki á meðul. Og Charmian treysti
heldur ekki á þau. Hún helt að þau
gerðu sjer verra en veikin. En samt
fór hún að ráðum mínum og tók inn
kínin og slapp því furðu vel og fekk
fá hitasóttarköst. Við hittum trú-
boða sem hjet Caulfield. Tveir af fyr-
irrennurum hans höfðu dáið á fyrsta
missiri á Salomonseyjum. Ilann trúði
•á'homopatameðul eins og þeir, þang-
að til hann fekk fyrstu hitasóttar-
kastið. Þá kastaði hann trúnni á
hompatiuna og fekk sjer kínin, og
þess vegna lifði hann og helt áfram
að boða hina rjettu trú.
En veslings Wada! Það sem fór al-
veg með hann var þegar við Charmian
fórum með hann til mannætueyjarinn-
ar Malaita, á lítilli fleytu. Skipstjóri
hennar hafði verið myrtur árið áður
á þilfari. Kai-Kai þýðir að eta, og
Wada var viss um að hann mundi
verða Kai-Kai-aður. Við gengum altaf
vopnuð og heldum sterkan vörð. Við
hittum ensk herskip, sem skutu á
þorp og brendu þau til þejs að refsa
íbúunum fyrir morð. Menn, sem átti
að myrða, leituðu skjóls um borð hjá
okkur. Morð voru daglegt brauð. Á
afskektum stöðum vöruðu vingjarn-
legir villumenn okkur við hættum,
því að það væri setið um líf okkar.
Malaita átti tvö höfuð hjá skipinu,
sem við vorum á, og tækifærið til að
ná í þau mundi gripið, hvenær sem
það gæfist. En til þess að kóróna þetta
alt, strönduðum vjer á skeri, og með
byssur á lofti urðum vjer að halda
villumannabátum í skefjum, jafn-
framt því, sem vjer reyndum að
bjarga skipinu. Alt þetta var ofraun
fyrir Wada, svo að hann varð undar-
legur. Og á eynni Ysabel yfirgaf hann
okkur. Nýstaðinn upp úr hitasótt fór
hann í land í dynjandi rigningu, þótt
hann ætti á hættu að fá lungnabólgu.
Ef hann losnar við það að verða Kai-
Kai-aður og ef hann getur balað af
hitasóttina og sárin, þá getur hann
búist við, ef hann er sjerstaklega
heppinn, að komast til næstu evjar
eftir G—8 vik’ur.
Skipið okkar hefir nú í marga mán
uði verið sem spítali, og við erum far-
in að venjast því. í Meringe hreins-
uðum við báta skipsins, en þá var
stundum aðeins einn maður uppi
standandi, og þeir hvítu menn, sem
voru á lífi þar lágu allir í hitasótt.
Núna erum við einhvers staðar fyrir
norðaustan Ýsabel — við vitum ekki
vel hvar — og reynum árangurslaust
að flnna Lord Howes-ey. lítið koral-
rif, sem ekki er hægt að sjá, fyr en
maður strandar á því. Kronometrið er
bilað. Sólin sjest ekki, og engar stjöm-
ur um nætur, því að það hefir verið
húðarrigning í marga daga. Kokkur-
inn er strokinn. Nakata ætlaði að
bæta störfum hans á sig, en liggur fár
veikur. Martin er aðeins laus við eitt
hitasóttarkastið, og á von á því
næsta. Charmian fær hitasóttarköstin
með vissu millibili og nú er hún að gá
í almanakið til að sjá hvenær hún fái
næsta kast Yfir mig sjálfan koma
köstin eins og reiðarslög, og jeg get
altaf átt það á hættu að hníga niður
á þilfarið. Við erum ver haldnir af
kýlum en nokkru sinni áður og þau
eru með mesta móti. Við gleymdum
sublimatini í Pendruffyn; og jeg
reyni nú að lækna okkur með lyscl
og Antiphologystin. Það er áreiðan-
legt, að ef jeg verð ekki nafnfrægur
læknir, þá er það ekki skorti á æfingu
t
*
að kenna.
Síðar: Það er nú hálfur mánuður
síðan jeg skrifaði þetta, og nú hefir
Tehei, sá eini sem altaf var frískur,
legið þungt haldinn í tvo daga af hita
sótt, og cr það kast miklu verra en
nokkurt, sem vi?5 höfum fengið. Hann
er veikur enn.
Síðar: Á hafi úti milli Tasman
koralrifs og Manningsunds. Veiki
Teheis snerist upp í „blach water“-
hitasótt, allra verstu tegund af mal-
ariu, og er smitandi eftir því sem
iæknabókin segir. Jeg hefi nú náð úr
honum hitanum, en þá tekur ekki
betra við, því að hann er orðinn brjál-
aður. Jeg er viðvaningur i því að
lækna brjálsemi. Þetta er í annað
skipti að maður brjálast á skipinu.
Síðar: Jeg ætla einhvern tíma að
skrifa bók (fyrir fagmenn) og nefna
hana „Umhverfis jörðina á sjúkra-
skipinu Snark“. Húsdýrin, sem við
höfum um borð, hafa ekki sloppið
fremur en við. Tvö voru innan borðs
þegar við fórum frá Meringe, írskur
kjölturakki og hvít kakadúfa. Seppi
datt niður klefastigann og braut
hægra afturfót, og svo ljek hann sjer
að þessu aftur og braut þá* vinstri
framfót. Nú sem stendur er hann á
tveimur löppum aðeins, en til allrar
hamingju eru þær sin hvoru megin á
honum, og sín undir hvorum enda,
svo að hann getur haltrað ofurlítið
um. Kakadúfan klemdist undir þilfars
glugga og við urðum að drepa hana.
Það var fyrsta litförin um borð —
jæja, hænsin, sem við höfðum og áttu
að verða sjúkrafæða, flugu út á sjó
og drukknuðu. Það eru aðeins
kakelakkarnir, sem dafna vel. Hvorki
sýkjast þeir, nje verða fyrir slvsum.
Þeir verða stærri og blóðþyrstari með
hverjum degi sem liður. og þeir naga
á okkur tvær og fingur á meðan við
sofum.
Síðar: Charmian hefir fengið nýtt
hitasóttarkast. Martin hefir í örviln-
un byrjað þá hrossalækningu að
nota blástein við kýli síi\ og jafn-