Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1947, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBUAÐSINS [»: JfPT’F*'$ '* 'T¥ 'v' ? 7 119.
framt syngur hann Salomonseyjum
lof. Um sjálfan mig er það að segja,
að mjer líður ekki vel, en samt þarf
jeg að sjá um stjórn skipsins, stunda
lækningar og skrifa smásögur. Að
undan teknum þeim geðveiku, hefi
jeg orðið verst úti allra um borð. Jeg
ætla að reyna að komast til Astralíu
með einhverju gufuskipi og leggjast í
spítala. Auk þess, sem jeg hefr áður
nefnt að að mjer amar, hef jeg fengið
nýjan og dularfullan sjúkdóm. Sein-
ustu vikuna hafa hendumar á mjer
verið stokkbolgnar, eins og jeg hefði
vatnssýki. Það er ákaflega sárt, ef jeg
ætla að kreppa fingurna í lófann. Og
óbærilegar kvalir tek jeg út ef jeg
þarf að toga í kaðal. Þetta er ekki ó-
svipað frostbólgu á háu stigi. Og svo
flagnar skinnið af báðum höndum á
mjög gmnSamlegan hátt, en nýja
skinnið sem kemur er hart og þykt.
Lækningabókin segir ekkert um þenn
an sjúkdóm. Enginn veit neitt um
hann.
Síðar: Nii h efi jeg þó gert við
" kronometrið. Við höfðum hrakist fram
og aftur í stormi og regni í heila viku,
en í dag sá til sólar og þá tókst mjer
að miða stað skipsins nokkurn veg-
inn. Og svo sigldi jeg í þá átt er Lord
Howesey átti að vera og jeg hitti
hana á sinni rjettu breiddargráðu.
Hjer athugaði jeg kronometrið og
komst að því, að það var hjer um bil
þremur mímitum of fljótt. En þegar
hver mínúta jafngildir fimtán míl-
um, þá geta menn sjeð hvað skekkj-
an er mikil. Með því að gera ítrek-
aðar athuganir, komst jeg að þeirri
niðurstöðu að kronometrið seinkaði
sjer um 7/10 úr sekúndu á dag. Og
þar sem það hafði nú seinkað sjer
þannig allan tímann, hvernig í ósköp-
unum gat þá staðið á því að það var
þremur mínútum of fljótt? Getur
slíkt átt sjer stað? Allir úrsmiðir segja
nei, en jeg segi bara að þeir hafa aldr-
ei kynt sjer gang klukkunnar á Sal-
omonséyjum. Jeg álít að þetta sje
loftslaginu að kenna. Að minsta kosti
iS
tnaáacja:
Nöðrubit
hefir rojer nú tekist að Iækna krono-
metrið, þó að jeg geti ekki læknað geð-
veikissjúklingana nje kýlin á Martin.
Síðar: Martin er nú farin að reyna
álún og syngur Salomonseyjum lof af
meiri tilfinningu en nokkuru sinni fyr.
Síðar: Á milli Manning Sunds og
Pravava-eyja. Henry hefir fengið gigt
í bakið. Skinnið hefir flagnað tíu sinn
um af höndunum á mjer, og er nú að
gera það í ellefta sinn. Tehei er brjál-
aðri en nokkuru sinn fyr, og biður guð
dag og nótt að drepa sig. Við Nakata
liggjum báðir í hitasótt. Og það nýj-
asta nýtt er, að í gærkvöldi fekk Na-
kata kast af Ptomatin-eitrun og við
vorum mest alla nóttina að dútla við
hann.
EFTIRMÁLI: Jeg fór til Ástralíu
og lagðist í sjúkrahús. Þar lá jeg fimm
vikur og síðan gisti jeg veikur og illa
haldinn í fimm mánuði í gistfhúsum.
Áströlsku sjerfræðingarnir botnuðu
ekki neitt í þeim sjúkdóm, sem var í
höndunum á mjer. Hann var algerlega
óþektur. Þeir höfðu aldrei heyrt getið
um neitt slíkt. Svo hljóp veikin líka
í fæturna á mjer og stundum var jeg
jafn ósjálfbjarga og nýfætt barn.
Stundum voru hendunar á mjer hel-
mingi stærri en ella, og skinnið flagn
aði af í sjö dauðum og hálfdauðum
lögum í einu. Stundum urðu neglurn-
ar á tánum á mjer jafn þykkar á ein-
um degi eins og þær voru langar. Þær
voru sorfnar niður, en daginn eftir
voru þær orðnar jafn þykkar.
Jeg skal geta þess, að í viðbót við
aðrar plágur, sem á mjer dundu, fekk
jeg þá veiki sem ýmist er kölluð
„hraustra manna veiki“, evropeisk
holdsveiki eða biblíu-holdsveiki.
Menn vita ekkert um þessa veiki, og
enginn læknir hefir getað læknað
hana. Þeir vita ekki orsakir hennar.
En stundum læknast hún af sjálfu
sjer. Það var eina vonin sem lækn-
arnir gáfu mjer, og hún rættist þegar
jeg komst í loftslag Kaliforníu.
§a§> 'éS?
Kafli úr bókinni „The Chero-
kee Strip“, eftir Marquis James,
sem varð metsölubók í Banda-
ríkjunum árið sem leið.
f Vesturbotni ræktuðum við
vatnömelónur og var melónugarð-
urinn að hlöðubaki. Einn góðart
veðurdag tók jeg mjer komskurð-
arhníf í hönd og fór út í garðinií
til þess að fá mjer góða melónu
handa sjálfum mjer. Mjer hafðí
verið harðbannað að snerta kom-
skurðarhnífinn, því að blaðið á hon
um var lengra en handleggurinn á
mjer. En þetta var besta verkfæri
til að kljúfa vatnsmelónur. Þaðl
þurfti ekki annað en bregða hon-
um snögglega á, og melónan fór
í tvent.
Jeg óð inn á milli melónanna til
þess að velja mjer eina, sem værl
fullþroskuð, en alt í einu var eins
og glóandi nál væri stungið í fót-
inn á mjer. Jeg vissi fyrst í staði
ekki hvað þetta var, en þegar jeg
leit í kring um mig, sá jeg að þar
var hvæsinaðra.
Jeg hafði aldrei heyrt þess getið
að þessar nöðrur biti menn án þesg
að hvæsa fyrst. Seinna var giskað
á, að hún hefði ekki haft tíma til
að hvæsa, jeg mundi svo að segja
hafa stigið ofan á hana.
Jeg fór að háöskra og hljóp heimj
Jeg var viss um það, að jeg mundi
deyja. Það var hið eina, sem komst
að í huga mínum.
Mamma tók af sjer svuntuna og
reif hana í lengjur og reyrði böndi
in sem fastast um fótinn á mjer
fyrir ofan knje. Svo skipaði hún
mjer að leggjast á legubekk.
Enginn karlmaður var heima ogl
enginn hestur. Næsti nágranni okk
ar var Mr. Howell, én hann áttí