Lesbók Morgunblaðsins - 20.04.1947, Blaðsíða 12

120
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
engan hest. Þar næstur var Jens)
Utsler, en þangað var hálf míla.
Mamma hljóp þangað. Einn af
Utslers-drengjunum stökk þegar á
bak hesti og reið í loftinu til þorps
ins. Mamma kom heim og settist
við glugga, til að horfa út á veg-
inn.
Bráðlega sá hún hvar pabbi kom
akandi í vagni og fór mikinn. Við
hliðina á honum sat Fairgrieve
læknir. Mamma sagði seinna að
læknirinn hefði verið álíka hrædd
ur og jeg.
Læknirinn tók mjer blóð á fæt-
inum. í sama bili kom Mr. Howell
aðvífandi. Hann spurði hvers
vegna mamma hefði ekki sótt sig?
Hann vissi alveg hvernig ætti að
fara með nöðrubit!
Fairgrieve læknir skipaði hon-
um þá að fara niður að læknum og
sækja þangað nokkuð af brenni-
steinsieðju. Mr. Howell sagði:
„Ætlarðu að drepa drenginn?“
Það var gott að jeg heyrði það
ekki, því að satt að segja hafði
jeg langmesta trú á Howell til þess
að vita hveraig fara ætti með
4
nöðrubit. Mamma sagði:
„f guðs nafni gerið þjer það sem
læknirinn segir Mr. Howell“.
Nú var leðjan lögð við fótinn á
mjer oog skift um hvað eftir ann-
að. En vænst þótti mjer um það
þegar læknirinn leysti svuntu-
bandið hennar mömmu af lærinu á
mjer. Hann sagði:
„Jeg ætti nú skilið að fá hress-
ingu“.
„Ef þú bjargar drengnum, þá
skaltu fá alt það whisky, sem til er
í þorpinu", sagði pabbi.
Daginn eftir hefi jeg svo víst
verið úr allri hættu, því að pabbi
bað læknirinn að koma með sjer til
Eiud til að fá boorgun sína.
Mamma sagðist aldrei hafa heyrt
þess getið að nokkur lifandi mað-
ur hefði sloppið jafn vel og jeg frá
nöðrubiti. Hún hrósaði lækninum
mjög og dáðist að því að hann
skyldi vita það, að brennisteins-
leðja væri besta meðalið.
0g nú kom betri hliðin á þessu,
máli. Jeg hafði sögu að segja, sem
jafnvel fullorðna fólkið hlustaði á.
Og það varð engin smávegis saga,
því að pabbi hafði farið út í melónu •
garðinn og þar fann hann eigi að-
eins kornsaxið, heldur einnig
hvæsinöðrunaj höggna sundur í
tvent. Jeg vissi það ekki fyr en þá,
að jeg hafði drepið nöðruna, eða
reynt til þess. Jeg hefi verið svq
hræddur að jeg vissi ekki hvað jeg
gerði og einhvemveginn hafði jeg
höggvið nöðruna með saxinu.
Pabbi fór með nöðrubútana í skrif
stofu sína og sýndi þá öllum, sem
komu og sagði frá því frægðar-
verki mínu, að jeg hefði ekki flúið
þegar naðran beit mig, heldur ráð
ist á hana og drepið hana. Það var
því pabba mikið að þakka að frá-
sögn mín varð svo merkileg.
Smám saman batnaði mjer í fæt
inum. Eitt kvöld sagði Mr. Howell:
„Okkur varð ekki mikið fyrir því
að lækna drenginn".
„Já, það var mikil guðs mildi að
við skyldum hafa þessa brenni-
steinsleðju", sagði mamma.
„Jeg vissi að hún mundi duga“,
sagði Mr. Howell af þeirri einlægni
sem gerði allar sögur hans trúan-
legar. „Jeg minnist þess enn í dag
þegar jeg reyndi brennisteins leðju
í fyrsta sinn við nöðrubiti. Það var
í Texas, þegar jeg var þar á
flakki“.
ÍW ÍW
GAGNKVÆMT TRAUST.
I’að er sjaldan ein bára stök, og livert ó-
Iiappið öðru meira hafði dunið yfir heimili
Hönnu frænku. En hún var ákaflega J»olin-
móð og bar l>essar ruunir allar eins og lietja.
En svo datt mamma hennar og injaðmar-
brotnaði, og þá \ arð Hönnu að orði það, sein
síðan er orðið að máltæki í fjölskyldunni: „Jeg
veit þuð, að guð leggur ekki meira á mig held-
ur en jeg get borið, en jeg lielt að lianu hefði
ekki svona mikið álit ú mjer“t
Viðkoma
dýranna
Sú margbreytni, sem kemur fram
í tímgun dýranna, er eitt af mörgu
óskiljaiflegu í heimsstjórn náttúrunn-
ar. Hvernig stendur t. d. á því að
lömb og kálfar og folöld geta gengið
um leið og þau fæðast, en hvolpar og
húnar fæðast blindir og eru lengi ó-
sjálfbjarga? Eru það aðeins kenjar úr
náttúrunni, að fíllinn gengur með í
21 mánuð, en niúsin ekki nema 21
dag? Eða þá að selur, sem er 50 kg.
fæðir kóp, sem er 10 kg., cn stökk-
músin, sem er stærri, fæðir svo lítið
fóstur, að það er ekki eins stórt og
litlifingur manns?
í dýragarði nokkrum var mjer einu
sinni sýndur hvolpur afríkansks fjalla-
grefils (sem er svipaður marsvíni).
llann var ekki nema vikugamall, en
vóg Vi af þunga móðurinnar. Stygð
var komið að þeim, og móðirin stökk
upp á hillu, sem var í meterhæð í
búrinu, og hvolpurinn á eftir. lljctt
þar hjá var stökkmús á hæð við
mann. Upp úr kviðpoka hennar gægð-
ist fjögurra mánaða grislingiu;, sem
var ósjálfbjarga enn. Þegar hann
fæddist var hann ekki nema 2% cm.
á lengd og vóg 3 þúsundustu hluta af
þunga móðurinnar Hvílíkur munur á
honum og greflinum!
Stóru aparnir, Gorilla, Chimpanse
og Orangutang, líkjast manninum
mest af öllum skepnum. Apynjurnar
eiga að jafnaði eitt barn, eins og kon-
an og leggja það á brjóst og hjúkra
því eins og konan. En meðgöngutím-
inn er styttri og apakrakkar þroskast
fyr en börn. Orangutang, sem vegur
70 kg., á t. d. krakka sem er 21/; kg.,
en hann er orðinn kynþroska þegar
hann er 8 ára.
Ætla mætti, að eftir því sem dýr
cr stærra, eftir því væri meðgöngu-
tíminn lengri, fóstrið muni þurfa