Lesbók Morgunblaðsins - 18.04.1948, Blaðsíða 9

LESBOK morgunblaðsins
213
„Hekla“ á flugi skýum ofar. Flugmaðurinn, Magnús Guðmundsson, horfir ör-
uggur fram á leið. (Ljósrn. Ólafur K. Magnússon).
Reykjanes. Eftir 10 mínútur blöstu
Vestmannaeyjar við á bakborða. Svo
hurfu þær líka og loks var ekkert að
skoða nema himininn og blátt hafið,
sem sást stundum milli sólroðinna
skýjabólstranna neðan okkar. Það er
þreytandi að horfa út um glugga á
flugvjel á lciðinni yfir úthaf, eina fil-
breytingin eru skýin, sem taka stund-
um á sig hinar annarlegustu myndir
og litbrigði. Svo er sljettur hafflötur-
inn og auður, r.cma ef einmana lítill
bátur verður dökkni framan tveggja
hvítra skástryka á hinum ægivíða bláa
íleti hans. Þungur niður hreyflanna
er stöðugur og verður með tímanum
svo svæfandi, að flestir sofna. Flug-
þernan okkar er líka búin að baka
niður armana af fimm öftustu stóla-
röðunum stjórnborðsmegin, svo við
getum látið fara vel um okkur. — í
þrem stólaröðunum fyrir framan mig
hafa stúlkurnar þrjár, farþegarnir
okkar, lagt sig. Flugþeman hefur
sjálf lagt sig á öftustu röðina. Áhöfn-
in er önnum kafin í stjórnklefanum,
en jeg sit hjer einn uppi í farþega-
salnum og skrifa, enda fer vel á því,
að jeg geri eitthvað öðru vísi en hinir,
því jeg er farþegi, án þess að vera
skráður það, en talinn til áhafnar-
innar, án þess að vera það — super
numerary — er það kallað á áhafnar-
skránni — aukagemlingur myndi það
vera á íslensku.
Kal at al hainra
Konurnar þrjár, sem sofa hjer í
sætunum eru einu farþegarnir Ein er
ung írönsk stúlka, Yvonne Camus,
sem er á leið heim til ættlands síns.
Önnur, sem líka ætlar til Parísar, er
íslensk stúlka, Rannveig Tómasdótt-
ir að nafni. Hún segist ætla að dvelja
þai- nokkra daga, en svo fer hún til
Spánar, helst til Granada. Hún er víð-
förul og kann frá ýmsu að segja. Hún
segir mjer t.d. að hún hafi einu sinni
komið á sveitabæ nokkurn í hlíðum
svissnesku Alpanna. Stóð bóndi þar
að slætti með orf og ljá, en svo var
bratt í teignum, að hann varð að vera
á járnuðum skóm til að verjast falli.
Er þau höfðu heilsast spurði hann,
að sið bænda, hvaðan gesturinn væri.
Greindi Rannveig það. Er bóndi heyrði
að hún væri utan af ísiandi lagði
hann frá sjer orf og ljá, sagði að nú
skyldi gengið til bæjar. því að slíkan
aufúsugest hefði ekki fyrr að, garði
borið. Kvaðst hann hafa lesið Islend-
ingasögurnar og síðan lengi langað að
hitta íslending. Dvaldi Rannveig um
nætursakir á bæ þessum við hina
mestu rausn húsráðenda. Sá varð þó
einn hlutur á bæ þessum, sem Rann-
veig kvaðst hafa kosið með öðrum
hætti, en hann var sá, að er hún ræddi
við bónda um eftirmál þau er urðu
á Alþir.gi vegna Njálsbrennu, þá kom
í ljós, að Rannveig haíði gleymt
nokkrum atriðum málfærslunnar, en
þau taldi bóndi öll á fingrum sjer og
kvað Rannveig það ekki hafa verið
sjer sársaukalaust að Svisslendingur
þessi kynni betur íslendingasögur en
hún.
Þriðju konuna hefi jeg aldrei sjeð
fyrr, en er þó búinn að vera lengi
skotinn í henni, allt frá því er jeg
las eftir hana í Lesbók Morgunblaðs-
ins smásögu um þýskt flóttafólk. -
Þessi kona er Guðrún Jónsdóttir, rit-
höfundur frá Prestbakka. Jeg kynnti
mig fyrir henni og sagði að mjer
þætti vænt um að mega vera henni
samferða til Parísar og Rómar, vegna
þess hve kunnug hún væri þar, en
hún er á leið til Rómaborgar og seg-
ist vera að sækja þangað kærastann
sinn, ítalskan lögreglumann. Já. Það
var svei mjer heppilegt, að hún Guð-
rún skyldi verða samferða, því hún
talar bæði frönsku og ítölsku. Jeg öf-
unda hana af því og vildi næstum
vinna til að vera jafn rammkaþólskur
og hún, ef jeg stæði henni snúning í
frönskunni. Já, franskan. Það er nú
mín veika hlið. Bara að jeg hefði nú
lesið sjera Boots betur hjá Símoni 1
vetur, eða vissi meira úr Lingua-fón-
inum mínum franska, en fyrsta kafl-
ann um Durant-fjölskylduna. — Jeg
*