Lesbók Morgunblaðsins - 18.04.1948, Blaðsíða 11

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
215
íöllnu — blár himinn, hvít ský —
endurminning.
Kíukkan er 6,07. Við fljúgum suð-
ur yfir Ermarsund í stefnu á Dieppe.
Það er Eiríkur eínn, sem veit nú tak-
mörk landa. Ætli mannfólkið, sem
byggir þessa jörð, væri ekki betur
komið ef markalínur landa og þjóða
væru því jafn óljósar og okkur, ólærð-
um í siglingamennt, eru þær nú? Kl.
6,35 rofar til. — Við sjáum grilla í
Frakkland. Kl. 6,45 sjáum við París
greinilega. Svo fljúgum við inn yfir
borgina. Það er frekar rlimmt í veðri.
Búið er að kveikja á götuljósum milli
þessara endalausu húsaraða, sem sjást
nú fyrir neðan okkur og jeg kann
engin skil á. Jú. Hjer þekki jeg Eiffel-
tuminn, og áin er vitanlega Signa.
Við lækkum flugið og jep fæ hellu
fyrir eyrun. Klukkan 6,55 lendum við
á flugvelli, sunnan aðalborgarinnar.
Við eltum litla bifreið eftir hliðar-
braut og staðnæmumst framan við
ail-stóra byggingu. Ofan hennar eru
risavaxnir bókstafir og þar les jeg
Paris Orly. Bravó. Þá erum við alveg
ábyggilega komin heilu og höldnu til
Parísar.
Svipleiftur
Klukkan er rúmlega 10. Við sitjum
í hóteli inni í miðri París. Við erum
öll búin að borða, að undanskildum
tveim fjelögum okkar, on þeim dvald-
ist lengur á flugstöðinni, vegna þess
að þeir þurftu að sjá um að bæta
eldsneyti á vjelina. Það hefur verið
ákveðið að við færum klukkan 3 í
nótt áleiðis til Rómaborgar. Flug-
mennirnir voru að hugsa um að hvíla
sig, en svo urðu þeir sammála um að
tímanum væri miklu betur varið með
því að fara upp á Montmartre og slóra
þar fram eftir kvöldinu. Jeg er guðs-
feginn, að þeir skuli hafa ákveðið
þetta,' því annars veit jeg ekki hvemig
hefði farið með samfylgdina, en jeg
hefi aldrei verið með neinar hollalegg-
ingar um að fara að sofa. Jeg hefi allt
af verið staðráðinn í að eyða engum
tíma til ónýtis í þessari ferð. Það fór
eins og mig grunaði, að Guðrún myndi
verða mjer betri en engin. — Fyrir
hennar tilstilli náði jeg símasambandi
frá flugstöðinni við Kristján Alberts-
son og gat því staðið við fyrri hluta
þess, sem jeg hafði lo'að Steinunni
frænku minni, en það var að reyna
að ná sambandi við syni hennar tvo,
og bera þeim kveðju hennar. Það var
annars undarlegt, að heyra þessa ís-
lensku rídd utan úr víðáttu annar-
legs tungutaks.
Eftir að lögreglu- og tollmenn flug-
stöðvarinnar höfðu sannfærst um að
við værum hvorki óbótamenn nje
smyglarar ókum við inn í borgina
með umboðsmönnum Loftleiða. Pierre
þuldi okkur á leiðinni nöfn, sem jeg
kannaðist við og sýndi byggingar,
sem jeg hefði viljað eyða löngum
tíma í að skoða, Notre Dame de Paris,
Louvre, ótal nöfn, stórhýst, sem rísa
úr borgarhafinu í kvöldrökkrinu, en
hverfa í svipleiftri fyrir öðrum — og
svo er ökuferðin á enda við hótelið,
skrifað á fjögur póstkort, rauðvíns-
glas, rabb, kvöidverður. Pierre þessi
er kynjafiskur. Hann er auðsjáanlega
heimsborgari, segist vera frá Nor-
mandí, kveðst hafa verið í Maquis-
sveitunum á hernámsárunum — hver
er annars sá Evrópumaður, sem ekki
hefur verið í Frihedsbevægelsen,
Maquis, eða hvað það nú heitir allt
saman, — virðist kunna skil á flug-
leiðum allra landa, einkum þó far-
gjöldum, byrjaði strax að æpa um
business upp til Byrons áður en trapp-
an var komin að vjelinni og hefur
aldrei þagnað upp frá því. — Þvílík
starfsgleði!
Gaman væri að fá tækifæri til að
skoða þessa borg, þó ekki væri nema
í einn eða tvo daga, en það verður að
bíða að sinni. Vænt þótti mjer þó um
að sjá í svip kirkjuna mína, Notre
Dame. Mjer hefur þótt vænt um hana,
allt frá því jeg las sögu Hugos fyrir
löngu. — Jeg vildi að jeg gæti eytt
þar heilum degi og rifjað upp það.
sem jeg kannast við úr sögu hennar,
en sleppum þvi, París hinna sögu-
frægu minja, París listaverkanna, er
ekki sú borg, sem jeg hefi tækifæri til
að sjá í nótt. í nótt ætla jeg upp á
Montmart.e, ekki til að 'eitr að sögu
fi ægur - -i j. r • o 'm.unn-
æ eða tii a^ si.oóa óa<.ae ^æur, nei,
jeg ætla bara að sjá hvað fólk «gerir
sjer til gamans á kvöldin Jeg ætla
þó ekki inn í Rauðu mylluna, því
Mistinguett svífur ekki lengur um
leiksvið hennar, en arkar nú um
Strykið í Kaupmannahöfn á gömlum
fótum, sem einu sinni voru taldir feg-
urstir allra í Evrópu og margt stór-
menni fell að — nei, jeg ætla bara
eitthvað, án markmiðs — jeg ætla
upp á Montmartre.
Montmartre
Klukkan er 3. Jeg er sestur upp í'
vjelina. Við erum að mjakast út á
brautarendann. Þar verða hreyflamir
reyndir og svo leggjum við af stað
tii Rómaborgar. Jeg verð að sofna dá-
litla stund, þegar jeg er búinn að
skrifa eitthvað í dagbókina mína og
svo hefur Bolli lofað að vekja mig í
dögun einhvers staðar yfir Miðjerð-
arhafinu. Bara að hann gleymi þvi
nú ekki.
Jæja. Svo þetta var þá Montmartre.
Jú, gaman var það, en var það þá
eins sjerstætt og jeg hafði gert ráð
fyrir? Var ekki meira gaman í St.
Paul í Hamborg 1939?^Jeg held næst-
um. Eru þó ekki heildaráhrifin frá
slíkum skemmtistöðum svipuð, eins
og aiit, sem er samþjóðlegs eðlis-?
Hjer var baráttan um peningana ó-
fyrirleitnari, blygðunarlausari, en var
an, sem boðin var vafalauct svipuð,
áfengið, kvenfólkið, trúðleikurinn. —
Hjer æða einkennisklæddir dyraverðir
út um allar götur og teyma mann
með fortölum og gyllingum að knæp-
unum. Hjer tróð slompaður flæking-
ur sjer upp á okkur, heimtaði að ger-
ast leiðsögumaður okkar og varð
öskuvondur þegar við afsögðum að
I