Lesbók Morgunblaðsins - 26.02.1950, Side 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
117
ófriður milli þeirra. En ýmsar
drengskaparreglur giltu í ófriði
þeirra. Þeir svikust aldrei að óvin-
um sínum. Venjan var að þeir
stefndu hver öðrum til orustu að
ákveðinni stundu og á ákveðnum
stað. Var svo máske barist allan
daginn, en væri orustu ekki lokið
áður en dimdi, gerðu þeir hlje á
bardaganum og gengu til náða og
sváfu, öruggir um það, að fjand-
mennirnir mundu ekki ráðast á sig
cviðbúna. Sá höíðinginn, sem sigr-
eði, gaf hinum sigruðu grið og
kyfði þeim að flytja heim með sjer
fallna menn og særða.
Það var tæplega samboðið virð-
ingu karlmannanna að vinna neitt.
Konuraar urðu að gera alt. Þær
urðu að sjá um bú og börn, sá og
uppskera, hirða svín og alifugla.
Og þegar fjölskyldan ferðaðist,
báru konurnar börn sín í bastneti,
sem þær brugðu upp yfir höfuðið,
en auk þess urðu þær að bera allan
Höfðingjaefni. Þeir eru með blaktandi skúfa úr fjöðrum Paradísarfugla, en
þær fjaðrir væri hægt að selja fyrir of fjór í löndum hvitra manna.
farangur og voru byrðar þeirra oft
alt að 60 pund. En á undan beim
gekk maðurinn laus og liðugur,
nema hvað hann bar vopn sínr =■'
Mikill munur er dags og nætur
á þessum slóðum. Á daginn er oft
steikjandi hiti en nístingskalt um
nætur. Ungbörn voru látin liggja
í þessum bastpokum og höfðu ekki
annað að sjer en bananablöð. Þau
þoldu því illa hinar tíðu hitabreyt-
ingar. Barnadauði var því mikill,
og var lungnabólga algengasti dauð
daginn. Þau börn, sem komust á
legg voru látin mjög sjálfráð. Þeim
var aldrei bannað neitt og aldrei
refsað. Stúlkubörnum var snemma
kent að vinna, svo sem að vefa úr
basti, gæta yngri systkina sinna og
hjálpa mæðrum sínum við matar-
gerð og garðrækt.
Greftrunarsiðir voru með beim
hætti, er nú skal greina:
Wahgimenn höfðu svo gaman af kindunum að þeir vildu helst bera þær. Þegar höfðingi dó, var lik hans
Til hægrj höfðingi með skeljaskraut um mmminn og i skegginu. lagt á tágadýnu úti á víðavangi.