Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1950, Blaðsíða 6
258
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
kom það að við fórum ríðandi.
Alls staðar kom fram hlýhugur
og velvild Wards til Hafnfirðinga
og vil jeg nefna því til sönnunar
eftirfarandi: Á þessum árum var
einkum að sumrinu til, fáförult
milli Hafnarfjarðar og Reykjavík-
ur, og þeir fáu, sem um veginn
fóru, flestir gangandi, og margar
ferðir fórum við svo á milli, að
enginn maður var á veginum milli
kaupstaðanna. Allmargir Hafnfirð-
ingar voru þá á skútum frá Reykja-
vík, og þegar þær komu inn úr vor-
og sumartúrum, skruppu Hafníirð-
ingar heim með föt sín til þvotta
og máske eitthvað smálegt, til
glaðnings heimilunum og báru auð-
vitað þessar pjönkur sínar á milli.
Þegar svo bar til á ferðum okkar,
að hylla sást undir einhverja mann-
eskju á veginum framundan, sagði
Ward: — Ef þessi maður er frá
Hafnarfirði, tökum við pokann
hans í vagninn, og varð jeg, sem
þá þekti hvern einasta Hafnfirðing,
helst að vera búinn að þekkja mann
inn á göngulagi eða baksvip nokkru
áður en fundum bar saman, svo
hægt væri að draga úr ferð hest-
anna á hæfilegri stund, svo töf yrði
sem minst við þessa umhleðslu, og
ef Ward hafði orðið sjálfur, sem
oftast var, fyrir þessari óvæntu
greiðasemi, fór oft smástund í það
að láta menn skilja þessa góðsemi
Fyrir kom, að menn skildu orð
hans svo, að þeir ættu sjálfir að
koma upp í vagninn ásamt hafur-
taski sínu, en það var ekki mein-
ingin, bara ljetta byrðum af mönn-
um, en sjálfir urðu þeir að ganga,
og Ijetu menn þakklæti í Ijós fyrir
það að losna við poka sína, þótt
venjulega væri ekki beðið eftir
þakklætinu eftir að farangurinn
var kominn upp í vagninn. Þeir
sem á inneftirleið voru, áttu að
vitja farangur síns í Zimsensporti,
en þeir, sem á suðurleið voru, hjá
Pjetri í „telefóninum“. Allir Hafn-
firðingar þektu báða staðina, en
það voru aðeins Hafnfirðingar, sem
nutu þessarar góðsemi Wards.
Hræddi maðurinn.
Brosleg atvik komu stundum
fyrir í sambandi við þessa flutn-
ingastarfsemi, og get jeg hjer að-
eins um eitt slíkt. Við vorum á
heimleið og komnir suður í Voss-
vog innanverðan. Sjáum við þá
mann framundan, sem var á suður-
leið og bar sá poka á baki með
nokkru í. Jeg þekkti manninn á
göngulagi nokkru áður en að hon-
um kom, og sagði jeg Ward að þar
færi Hafnfirðingur. Þegar móts við
manninn er komið stansar Ward
hestana, og jeg segi manninum að
láta pokann í vagninn og hvar hann
skyldi vitja hans. Manninum virt-
ist um og ó í fyrstu, hvort hann
ætti að trúa okkur fyrir skjatta sín-
um, en Ijet hann þó í okkar umsjá.
og við ókum af stað. Jeg sá strax á
lagi þess sem í pokanum var, að
betra mundi að meðhöndla hann
með nokkurri varúð, ef ekki ætti
'illa að fara um innihaldið. Þegar
við komum suður á Kópavogsháls,
stöðvaði Ward hestana og segist
þurfa að snúa aftur til Reykjavík-
ur, hann hafi gleymt þar einhverju,
sem hann nefnir. Snúum við þar
við, og er ekið sem mest má til
baka. Við Fossvogslækinn mættum
við manninum, sem pokann átti í
vagninum, og man jeg enn þá
undrun og skelfing, sem lýsti sjer
í svip hans, þar sem hann stóð á
vegarbrúninni, og horfði á eftir
okkur, þegar við skutumst fram hjá
honum. Fyrst var sem hann ætlaði
að kalla til okkar, en kom því ekki
fyrir sig. Svo var sem hygðist hann
ætla að elta okkur, en úr því varð
ekki helcþir, og tók svo hið eina
skynsamlega ráð, sem fyrir hendi
var, að halda suðureftir. — Litla
viðdvöl höfðum við í Reykjavík,
og náðum við manninum aftur inn-
an við Hraunsholt, og sá jeg, að
svipur hans var þá hýrari. Síðar
átti jeg tal við eiganda pokans, og
trúði hann mjer þá fyrir því, að
sjer hefði verið sjerlega ant um
hann, þar sem hann hefði sjálfur
átt minst af innihaldinu. Maður
þessi er enn á lífi í Hafnarfirði, og
rámaði máske í þessa sögu ef hann
heyrði hana eða sæi.
Iljá Pjetri í telefóninum.
Ward hafði samjð um það við
Pjetur í „Telefóninum“ að fá að
stinga inn á „stöðina" þessum
pinklujn, sem við þannig fluttum
til Hafnarfjarðar. Pjetur í „Tele-
fóninum", en svo var hann venju-
lega nefndur, var stöðvarstjóri í
Hafnarfirði frá fyrsta degi, sem
síminn var tekinn í notkun milli
Hafnarfjarðar og Reykjavíkur eða
frá 15. október 1890, til 27. júli
1908, er Landssíminn tók við rekstri
símans í Hafnarfirði, og fór fyrsta
símtal fram milli Hafnarfjarðar og
Reykjavíkur þann 15. okt. 1890 kl.
5 e. m. og var það jafnframt fyrsta
símtal utan Reykjavíkur.
Símstöðin í Hafnarfirði var ekki
stórhýsi í þá daga, aðeins smáskúr
byggður upp við hús Ágústar Flyg-
enrings, og rúmaði inni í mesta lagi
fjóra til fimm menn. Þarna var
fram yfir aldamót aðeins eitt tal-
tæki, og urðu því allir Hafnfirð-
ingar, sem nota þurftu símann, að
fara þangað. Jeg vil skjóta því hjer
inn í, að það var Pjetur í „Tele-
fóninum“, sem óumbeðið tók að
sjer eftirlit með vagni Wards, þar
sem hann stóð, að kalla má, undir
glugga stöðvarinnar milli ferða. —
Vafalaust hefur Ward eitthvað glatt
Pjetur fyrir umönnun hans og
greiðasemi.
Hraðinn kom með Ward.
Til nokkurra óþæginda var það
á ferðum okkar, bæði á vegum út'
og sjerstaklega á götum bæanna,