Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1950, Blaðsíða 13

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
265
en að ráðast þar til útgöngu. Okkur
veittist ekki langur umhugsunar-
frestur. Mannfjöldinn bar lögregl-
una ofurliði og ruddist inn að baki
okkar. Aðstoðarmennirnir rifu frá
slagbrandana og þustum við út á
hælum þeim. Mannfjöldinn fyrir
utan bjóst síst við, að við mundum
hætta okkur út þeim megin. Fólkið
hröklaðist til beggja hliða og lint-
um við ekki hlaupunum fyrr en við
vorum komnir inn á kristniboðs-
stöðina.
— Þótt jeg segi nú frá þessu hjer
minnist jeg ekki neins frá kristni-
boðsstarfinu, sem er jafn auðmýkj-
andi að hugsa til og þessarar ófull-
komnu og algerlega ófullnægjandi
hjálparstarfsemi á miklum neyðar-
tímum. En svo mun fleiri kristni-
boðum hafa fundist, þó að þeir hafi
samanlagt bjargað þúsundum
mannslífa.
íW íW íW íW
-Mr. Pike Ward
Frh. af bls. 259.
líka hennar megin, og greiðsluna
fekk hún nákvæmlega í sömu mynt,
en það vakti mesta undrun mína,
hve Ward var fljótur að muna eftir
fötunni, rjett eins og hún hefði ver-
ið keypt með þetta fyrir augun, en
Ward var fljótur að hugsa og fljót-
ur að framkvæma.
Vagninn vakti
undrun og aðdáun.
í þessum minningum um mr.
Ward hef jeg nokkuð dvalið við
það helsta, sem við bar á ferðum
okkar til Reykjavíkur sumarið
1900. Um vagn Wards er það að
segja, að hann var ekki eingöngu
fyrsti fólksflutningsvagn, sem til
Hafnarfjarðar kom, hann var líka
fyrsti vagn af þeirri gerð, sem til
landsins var fluttur. Vagn þessi
vaktv því undrun og eftirtekt
manna, hvar sem hann sást, enda
var það svo, að hvar sem numið
var staðar, t. d. á götum Reykja-
víkur, sem hafði þá ekki nema tæpa
sex þúsund íbúa, flyktist fólk að til
þess að skoða þetta nýa og af flest-
um óþekta farartæki.
Upp ár aldamótum fór fólksflutn-
ingsvögnum að smáfjölga, bæði ein-
eykis- og tvíeykisvögnum, en há-
marki mun tala þeirra hafa náð
1907, þegar Friðrik konungur VIII.
heimsótti ísland. Flestir voru vagn-
ar þessir fengnir frá Danmörku og
þóttu góð og skemtileg farartæki.
Þessir vagnar þokuðu svo smám
saman fyrir öðrum nýrri, sem sje
bílunum, og munu nú í tugi ára
ekki haífa sjest á götum úti, og nú
sennilega glataðir, — og flestum
gleymdir. Saga þeirra er saga liðins
tíma, en ekki nútímans, svo mjög
sem öll viðhorf hafa breyst.
Hafnfirðingar
söknuðu Wards.
Koma Wards til Hafnarfjarðar
árið 1899 var mikill viðburður. Þá
mun Hafnarfjörður hafa haft um
eða rúmlega 600 íbúa. Þá var þar
lítil vinna fyrir landfólk og fátt til
úrræða. Fólk tók því með fögnuði
móti hinum enska útgerðarmanni
og starfsemi hans, sem helst þó
ekki nema í tvö ár. Jeg veit, að
þegar Ward fór alfarinn frá Hafn-
arfirði, var hans alment saknað
sem atvinnuveitanda og manns, og
fyrir hann mun það ekki hafa verið
með öllu sársaukalaust að yfirgefa
Hafnarfjörð.
Margs minnist jeg fleira frá þessu
umrædda sumri en hjer er tilfært,
t. d. frá heimili hans og húshaldi,
en á heimili hans dvaldist jeg löng-
um, þegar við vorum ekki á ferðá-
lagi. Sjerstaka umhyggju bar hann
fyrir mjer, bæði á ferðalögum, sem
og allar aðrar stundir. Jeg fór með
honum til Reykjavíkur daginn sem
hann sigldi heim til Englands, og
má segja, að alfarinn færi hann þá
úr Hafnarfirði. Vorið eftir dvaldist
hann þar fáa daga til þess að ráð-
stafa eignum, sem hann átti þar, og
voru það síðustu samverudagar
okkar. Ward hafði verið mjer sem
besti faðir, og saknaði jeg hans
mjög, — og enn eftir fimtíu ár,
minnist jeg hans með virðingu og
þökk.
Nokkurt safn átti Ward af eldri
°g yngri íslenskum munum, sem
hann ýmist keypti eða ljet smíða,
og kvað þar einna mest að kven-
silfri ýmiskonar og kvenbúnafii, sve
og ýmsum eldri silfurniunufn, fá-