Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1950, Blaðsíða 2

v 438 - —.. ~ LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
um erlendis, fyrst í Danmörku og
siöan á íslandi.
Og nú var jeg þá komin til hinn-
ar einu borgar á íslandi, þar sem
hinar svokölluðu yfirstjettir eiga
heima, og mun jeg nú lýsa venjum
þeirra og lifnaðarháttum.
Ekkert fanst mjer leiðinlegra en
sá þóttabragur er konurnar höfðu
tamið sjer. Þegar þær mæta ein-
hverjum, sem þær þekkja, á götu
þá kinka þær aðeins kolli með þeim
reigingssvip að aðrir mundu ekki
láta sjer það sæma gagnvart ókunn
-ugum vesling. Að lokinni heim-
sókn fylgir húsmóðirin gesti sínum
ekki lengra en að stofuhurðinni.
Sje húsbóndinn heima, þá er þó
meiri kurteisi sýnd, en sje hann
ekki heima þá verður gesturinn í
vandræðum ef hann ratar ekki til
útidyra. Hvergi er neinn þjónn er
letðbeini gestum, nema í húsi stipt-
aintmanns.
Bestu meðmælabrjef duga olt
ekki til þess að ókunnugum sje sýnt
vingjarnlegt viðmót. Sem dænu um
það skal jeg geta þessa:
Meðal ýmissa ágætra meðmæla-
brjefa hafði jeg eitt til herra H.,
stiptamtmanns yfir íslandi.* Þeg-
ar jeg kom til Kaupmannahafnar
frjetti jeg að hann væri þar stadd-
ur Jeg fór því að heimsækja hann
og var mjer vísað inn í herbergi
þíu sem voru tvær ungar konur
og 'þrjú böm. Jeg afhenti meðmæla
-brjefið og stóð þar svo upp á end-
ann um hríð. Þegar jeg sá að eng-
inn ællaði að bjóða mjer sæti, sett-
ist jeg óboðin a næsta stól, og mjer
datt það hreint ekki 1 'hug að sjálf
frúin væri þar viðstödd og hefði
gíeymt hinni sjálfsögðustu kurt-
eisisskyldu við hvern gest. Þegar
jeg hafði nú biðið þarna góða stund
vindur herra H. sjer inn. Hann af-
sakaði það að hann hefði mjög Ht-
»nn túrta tii þess aó sinna mier, þvi
• frá -.'ar Tkórkil Hoppc stiptamtrr.agux.
að hann væri á förum til íslands
með fjölskyldu sína og væri alveg
önnum kafinn í Kaupmannahöfn
fram að þeim tíma. Að lokum gaf
hann mjer það heillaráð að hætta
við að fara til íslands, því að ferða-
lög þar væri mjög eríið. En þegar
hann sá að jeg var einráðin í því
að fara þangað, kvaðst hann skyldu
gefa mjer meðmælabrjef, ef jeg
færi á undan sjer frá Kaupmanna-
höfn. Alt fór þetta fram í mesta
fumi og við stóðum á meðan. Svo
kvaddi jeg og var ákveðin í því að
biðja ekki um meðmælabrjefið. En
jeg sá mig um hönd, jeg afsakaði
ókurteisina, sem mjer hafði verið
sýnd, með því að þau hjónin væri
í miklum önnum, og svo fór jeg
þangað aftur tveimur dögum síð-
ar. Þá aíhenti þerna mjer brjefið.
Jeg heyrði að hans hágöfgi var að
tala í næsta herbergi, en honum
hefur víst fundist það of mikið mas
að afhenda mjer brjeíið sjálfur.
Þegar jeg svo heimsótti þau aftur
í Reykjavík, varð jeg eigi lítið for-
viða er það kom í ljós að frú H.
var önnur aí konum þeim, sem jeg
hitti í Kaupmannahöfn og buðu
mjer ekki sæti. Pimm eða sex dög-
um seinna kom herra H heim til
mín og bauð mjer í skemtiíerð að
Elliðavatni. Jeg tók boðinu með
þökkum og í einfeldni minni bað
jeg hann afsökunar á því að jeg
hefði dæmt hann heldur fljótfærn-
islega áður. En frú H heimsótti
mig ekki fyr en jeg hafði dvalist
nær mánuð í Reykjavik. Hún bauð
mjer ekki að heimsækja sig aftur,
og þar með lauk kunningsskap
okkar.
Það var engu likara en allir aðnr
iieldri menn bæarins semdu sig áð
siðum þeirra. Jeg fekk engin heim-
boð, enda þótt jeg frjetti um marg-
ar samkomur, átvéislur og kvöid-
skemtanir. En það viidi nu svo Vel
ti! að jítg var sjélfri mjer r.og, ann-
ars hefði jeg verið illa stcdd. Sng-
in af frúnum hafði til að bera svo
mikla nærgætni að hugsa um það
að jeg væri hjer einstæðingur og
að mjer væri það nauðsynlegt að
fá að umgangast mentað fólk. Jeg
get ekki ásakað karlmennina um
þetta, því að jeg er ekki ung leng-
ur, en alt er undir því komið. Úr
því að konurnar gátu ekki sýnt
mjer neina nærgætni, þá gat jeg
ekki ætlast til þess af karlmönn-
unum.
Jeg reyndi að komast fyrir á-
stæðu að þessu og komst fljótt að
því að hún lá í eðli fólksins — sín-
girni þess. Það virðist svo sern jeg
hafi varla stigið fæti í Reykjavík
fyr en farið var að halda uppi ýt-
arlegum fyrirspurnum um mig,
hvort jeg Væri rík og hvort jeg
mundi halda uppi gleðskaþ heima
hjá mjer, í stuttu máli sagt, hvort
hægt væri. að hafa nokkurt gagn
af mjer.
Til þess að fá.góðar móttökur i
Reykjavík verða ferðarrtenn ann-
aðhvort að vera ríkir, eða þá vís-
indamenn. Ríkin í Evrópu senda
oft vísindamenn þangað til þess að
rannsaka hina furðulegu náttúru
landsins. Þeir safna miklum birgð-
um af steinum, fuglum o. s. frv., og
þeir hafa með sjer alls konar gjafir,
sumar dýrmætar, til þess að gefa
heldra fólkinu. Auk þess finna þeir
upp á ýmsum skemtunum, efna
jafnvel til dánsleika o. s. frv. Þeir
kaupa alt sem þeir hafa ágirnd á
og þeir ferðast oft margir saman.
Þeir hafa mikinn ílutrting meðferð-
is og þurfa því maiga hesta, en
hesta verður að kaupa á íslandi,
því að leiguhesfar fást ekki. Og
hjer eiga allir hlut að máli, því að
allir hafa hesta að seija, eða þá
minjagripi.
Engum er jafn vel fagnað og
frónsku freigátunni, sem kemur
þangað a hverju án, því að þar eru
oft veisiur og dsnsleikar tim borS,
og mönr-um éru gjafir geíner. Stiít-