Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1950, Blaðsíða 14

f 450
” LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Það er viðsjárvert
að ganga í svefni
Eftir M. M. Miisselman.
JEG VAKNAÐI í myrkri og sat þá
i í baðkerinu. Fyrst í stað var mjer
s ekki ljóst hvernig jeg hafði kom-
! ist þangað. En smám saman skild-
f ist mjer það, að jeg mundi hafa
gengið í svefni.
Að því er jeg best veit, var þetta
í fyrsta skifti sem það kom fyrir
mig. Og það var auðvelt að giska
á hvers vegna það hafði skeð. Jeg
var þá í bræðraskóla. Þar voru 26
„bræður“ en aðeins tvö baðker í
húsinu. Jeg hafði því einsett mjer
kvöldið áður að verða fyrstur á
fætur og komast í bað á undan
öðrum. En vegna þess að jeg hafði
hugsað svo fast um þetta, hafði
jeg risið á fætur í svefni um miðja
nótt til þess að fara í baðið.
Lengi á eftir var jeg logandi
hræddur um að fjelagar mínir
mundu komast að þessu. Það
gengu sögur um pilt, sem hafði
verið þarna árið 1910 og gekk í
svefni. Þær sögur voru þannig, að
mig langaði ekki til þess að verða
arftaki hans. Mig langaði ekkert
til þess að verða annálaður á þann
hátt í skólanum.
eiturlyíjum var smyglað inn í fang
-elsi. Vissu menn lengi vel ekki með
hvaða hætti það var gert, því að
allra varúðarráðstafana var gætt.
Að lokum komst það upp, að eitur-
\ lyfin höfðu verið pressuð með heitu
( jámi inn í kraga á skyrtum, sem
! föngunum voru sendar, og þeir
! gátu notað sjer það með bvi að
sjúga skýrtukragana.
......... (Macleans Magazýie).
Þegar frá leið gerðist mjer rórra
í skapi, því að enginn virtist hafa
orðið var við þetta. Aðeins einu
sinni gekk jeg í svefni eftir þetta
um veturinn. Það var í prófi og
erfiður dagur framundan. Jeg
vaknaði um miðja nótt í skólastof-
unni. Sat jeg þar við borð mitt
með blýant í annari hendi en lóga-
ritma kenslubók i hixmi.
Seinna árið sem jeg var í skól-
anum varð jeg að leita læknis.
végna kuldabólgu og bjúgs í fót-
unum.
„Gengurðu mikið?“ spurði lækn-
irinn.
„Nei“. svaraði jeg. En um leið
fiaug mjer í Img, að verið gæti
að jeg væri á röiti á hverri nóttu,
berfættur og steinsofandi.
„Jeg held að þú þurfir að fá
járnmeðul“, sagði læknirinn. En
jeg notaði aldrei meðulin. í stað
þess fór jeg i þykka ullarsokka á
kvöldin og eftir það fór mjer að
batna í fótunum.
Það var ekki fyrr en jeg kvænt-
ist að jeg íór að heyra áreiðanleg-
ar sögur um svefngöngur mín-
ar.
EINHVERJA nótt, skömmu eftir
hveitibrauðsdagana, vaknaði kona
mín við það, að jeg var komínn
fram á gólf og var eitthvað að
brölta þar. Hún kveikti og sá þá
að jeg æddi um herbergið til að
reyna að komast út, en fann ekki
hurðina. Hún dró mig upp í rúm-
ið og vakti ýfir injer það sem eítir
frar nætur. Hún þorði ekki að
sofna þvi að hún. var hrasdd um
aö jeg mundi þá ganga aftur í
svefni og komast út.
Þegar þetta hafði komið fyrir
nokkrum sinnum, hætti hún að
kippa sjer upp við það.
Það virðist stundum vera ástæð-
an til þess að menn ganga í svefni,
að undirvitund þeirra lætur þá
ekki hafa neina eirð fyrr en þeir
hafa lokið einhverju, sem þeir hafa
einsett sjer að framkvæma. Nauð-
ugir viljugir eru þeir reknir á fæt-
ur af undirvitundinni.
Og þessi er ástæðan til þess að
jeg geng í svefni. Einu sinni, þeg-
ar jeg átti erfitt og vandasamt verk
að vinna, varð jeg að sofa í fram-
andi húsi og ljelegu rúmi. Eina
nótt vaknaði jeg við það að jeg
lá fyrir framan ofninn í dagstof-
unni og hafði breitt ofnhlífina of-
an á mig. Öðru sinni vaknaði jég
frammi í anddyri og hafði þá breitt
dyramottuna ofan á mig.
Jeg las um mann, sem gekk í
svefni, að hann gerði þá varúðar-
ráðstöfun að binda snæri um úlí-
liðinn á sjer á hverju kvöldi og
hinum endanum um rúmstuðulinn.
Þegar hann svo fór á fætur í svefni,
kippti bandið í, og hann vaknaði.
Jeg reyndi þetta, en það gagnaði
mjer ekkert. Jeg notaði band úr
saumakörfu konu minnar. En ann-
að hvort sleit jeg það í svefni eða
leysti hnútana. Jeg var svo leik-
inn í því að Ieysa hina ram-
byggilegustu hnúta í svefni, að
sjálfur Houdini hefði ekki tekíð
mjer fram.
Konan min hafði heyrt getið um
rnann, sem vandi sig af því að
ganga i svefni, með því að setja
glerbrot fyrir framan rúmið. Og
eitt kvöldið setti hún glerbrot fyr-
ir framan rúm mitt án þess að
jeg vissi af. En nú vildi svo illa
'til að jeg gekk ekki í svefni þessa
nótt. Um morgumrm þegar jeg
öteig glaðvakar.di frarr. úf TÚih-
inu, steig jeg ofan á eitt glerbrot-