Lesbók Morgunblaðsins - 08.10.1950, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGtTNBLAÐSINS a 'wnz
haía íuiidið upp á því að stofna svo-
nefndán klúbb í Rvík. Þeir hafa
leigt nokkur herBergi þar sem
menn geta komið saman á kvöldin
til þess að drekka te, eta smurt
brauð og fá sjer flösku af víni eða
púns. Forstjórinn heldur dansleika
á veturna í þessum húsakynnum
og kostar hver aðgöngumiði 20
krónur. Hingað koma svo höfð-
ingjarnir og handverksmennirnir,
sem sagt hver sem vill, og þar fer
alt mjög lýðræðislega fram. Skó-
smiðurinn „færir upp ballið“ með
konu stiftamtmannsins, en stift-
amtmaðurinn kýs sjer konu eða
dóttur skóarans eða bakarans.. —
Veitingar eru te með smurðu
braúði og danssalurinn er lýstur
með kertaljósum. Hljóðfærin eru
þrístrengjuð fiðla og flauta og mjer
er sagt að það sje ljóta músíkin.
Á sumrin fer heldra fólkið oft í
útreið og þá er mikið um það hugs-
að að haía nógar kræsingar með í
nesti. Venjan er að hver leggi á
borð með sjer, einn kemur með vín-
in, annar með kökur, þriðji með
kaffi o. s. frv. Konurnar ríða í for-
láta enskum söðlum og eru í dýT-
indis reiðfötum með ílókahatta og
grænar slæður.'
Jeg varð hissa þegar jeg komst
að því að sex fjölskyldur í Reykja-
vík áttu píanó, og heyrði þar leikna
valsa eftir bestu tónskáld okkar og
auk þess tónsmíðar eftir Herz,
Liszt, Wilmero og Thalberg. En
slíkur leikur! Jeg held að hinir
goðu hófundar hefði ekki kannást
við sín eigin verk.
HOPPE stiftamtmaður var svo
vaénn að heimsækja míg í dag (25.
maí) og bjóða mjer í skemtiferð
upp að hinu mikla Vatni. Þáði jeg
það með þökkum. Eftir lýsingu
stiftamtmanns á staðháttum þarna
bjóst jeg við-áð þarna væri sann-
kallaóur Edeh. Mjer botti Uka vænt
um að £á tækifaftwi £1 þess að Isyszr
ast háttum heldra fólksins. Og í
þriðja lagi bjóst jeg við að geta
safnað jurtum og skordýrum í þess-
ari ferð. Ennfremur þótti mjer gott
að æfa mig betur í því að sitja á
hestbaki, heldur en kostur hafði
verið á leiðinni milli Hafnarfjarð-
ar og Reykjavikur.
Ákveðið var að leggja á stað
klukkan tvö, og vegna þess að jeg
hef vanist hinni ströngustu stund-
vísi, þá var jeg ferðbúin löngu fyr.
Klukkan tvö ætlaði jeg svo að flýta
mjer þangað sem allir áttu að hitt-
ast, en frú Bernhöft sagði að mjer
lægi ekkert á, því að Hoppe sæti nú
að miðdegisverði. Ferðafólkið kom
því ekki á ákvörðunarstað fyr en
klukkan þrjú, og enn gekk stund-
aríjórðungur í snúninga áður en
lagt væri á stað.
Vegurinn var góður og gátum við
þvi farið sæmilega greitt. Stund-
um gafst þó íslensku hestunum
kostur á að sýna fótfimi sína. Hest-
urinn minn var gætinn og ófælirm,
hann bar mig örugglega yfir urðir
og sprungur, en jeg get ekki lýst
því hvað hann var hastur. Það er
mæJt að besta ráðið gegn lifrarsýki
sje að vera á heslbaki. Vel má vera
að það sje rjett. En jég er viss um
að hver, sem hefði átt að ríða þess-
um hesti í íslenskum kvensöðli dag
eftir dag í mánuð, mundi vera orð-
inn lifrarlaus, því að hún væri hrist
sundur í eirm graut.
Jeg ein reið í íslenskum söðli, all-
ar hinar konurnar höfðu enska
söðla. Minn söðull var eins og stóll
með gjörð i baki. Maður verður að
sriúa upp a sig og það er ekki unt
að sitja stöðugur. Klárinn minri
brokkaði á eftir hópnum og fekst
alls ekki til þess að valhoppa.
Eftir hálfs annars stundar reið
komum við í dal nokkurn. Þar stóð
risulegur bóndabær á grænu túru
og skamt þaðan var dáiitil tjörn,
Jeg þorði alls ekki að ympra á því
hvort þetta vssaeL hið tnikla vata.
m
eða hvort þetta væri öll sú fegurð,
sem hafði vérið útmáluð fyrir mjer,
því að jeg þóttist vita að þá mundi
verða hlegið að mjer. Mjer brá því
þegar Hoppe i'ór að dásama nátt-
úrufegurðina þarna og hve töfrandi
svip vatnið setti á landslagið. Fyrir
kurteisis sakir var jeg skyldug til
að samsinna þessu og láta alla
halda að jeg hefði aldrei sjeð feg-
urra landslag nje tilkomumeira
vatn.
Nú var farið af baki og alhr sett-
ust í grasið. Og' á meðan verið var
að útbúa máltíð fyrir hópinn, fór
jeg að skoða mig um.
Fyrst i'ór jeg heim á bæinn. Þar
var eitt stórt hús og tvö minni en
auk þess skemma og mörg fjárhús',
svo að jeg þóttist vita að bóndi ætti
margar skepnur. Seinna var mjer
sagt að hann ætti fimtíu kindur,
átta kýr og fimm hesta og væri þvx
talinn einhver ríkíisti bóndinn um
þessar slóðir. Eldhúsið var að húsa-
baki og á því var strompur, sem
virtist eiga að vera einskonar skjól
gegn snjó og regni, því að reykur-
inn dreiíðist út um alt eldhúsið,
þurkaði fisk, sem hekk þar uppi,
og smaug siðan út um göt á þekj-
unni.
1 stærsta húsinu var bokaskáp-
ur og í honum um fjörutiu baikur.
Jeg leit i sumar þeirra, og þótt jeg
skilji ekki mikið í dönsku sá jeg
samt að þetta mundu aðallega vera
guðsorðabækur. En bóndinn virt-
ist auk þess gefinn fyrir skáldskap,
því á meðal Ijóðabóka rakst jeg
þar a KJeist, Múller og jainvel
Odysseifskviðu Homers. Jeg gat
ekkert botnað í íslensku bókunmn,
en mjer var sagt að það væri alt
guðsorðabækur,
Sein jeg hafði nu skoðað þetta
fór jeg út á viðavang að leita að
blomum og grösum. Blóm voru énn
fa svo snemma sumars, eu margar
grasategundir og þar a meðal fanq
jeg viltan soaára. Etii- sá jeg