Lesbók Morgunblaðsins - 29.10.1950, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
499
það sem jeg kann úr honum. En
það er þetta:
Fyririestra er nú öld,
andans funa glæður,
svo má heita að sjerthvert kvöld
sjeu haldnar ræður.
Það ei Pjetur þolað gat,
þung hann öfund brendi,
auglýsingar eins og hrat
út um bæinn sendi.
Gísli fyr sem greindur er
gera vildi betur,
enda hafði hugsað sjer
hlaupa í kapp við Pjetur.
Öldu og Búðareyri frá
útboð ljetu ganga
Gísla nú sem fyrst að fá
aðflytja ræðu langa.
Gísla boðin bárust fljótt,
brá liann við í hasti,
sat við skriftir næstu nótt,
neinu bjóst við lasti.
Stjörnu tók og steíg í hnakk,
í stígvjelum og frakka,
skjölunum á sig skjótur stakk
og skeiðreið háa bakka.
Inn í fundarhúsið hann
helt með ræðuskrána,
upp í stólinn stökkva vann,
en strax fór leikur grána.
Yfir þeim liann sálma söng.
samum þótti miður.
Ymsum fanst sú aðíerð rong
og engra manna siður.
Ilann greip skjölin, hentíst út.
Hinir vild’ann fanga
og koma á hann keðjuhnút
kænsku fyrir stranga.
Gísli slapp þó gamal! sje
úr greípum Öldubúa,
glaður með sitt fengna fje
frá þeim gerði snúa.
Gísla pósts er að sjálfsögðu getið
í „Söguþáttum landpóstanna". Þar
er honum lýst svo:
— Hann var hár maður vexti og
allspengilegur, en eigi gildvaxinn
að sama skapi. Snemma var hann
röskur ferðamaður, svo að orð gekk
af, enda mun sá þátturinn hafa ver-
ið einna ríkastur í eðli hans. Hann
var snar í hreyfingum og ör í skapi
og tali, og gætti þar frekar fóta-
skorts en í ferðalögum hans, enda
var hann maður eigi djúpvitur,
fljótfær nokkuð og auðtrúa, en
drengur góður og áreiðanlegur.
Gísli var fylgdarmaður Matthías-
ar Jochumssonar yfir Fjarðarheiði
árið 1900. í kvæði, sem Matthías
orkti um það ferðalag, segir hann
svo um Gísla:
Líti jeg á hreggbarinn háls
og herðax'nar ólseigu, stinnu,
niður á bungandi bak,
birtist mjer Fjarðanna iíf, —
les í þeim sómamannssvip
og saklausa fornlega gervi
austfirska útigangssál,
aidamia samsuðustál.
(Á. Ö. skraði).
4/ 41
KAUPSÝSLUMAÐUR þurfti að
fá sjer nýan einkai'itara og vildi
vanda valið sem allra best. Fekk
hann því sálfræðing sjer til að-
stoðar, og hann talaði við um-
sækjendurita, þrjár ungar stúlkur.
— Hvað er 2 og 2 mikið? spurði
hann þá fyrstu.
— Fjórir, svaraði hún.
Svo lagði hann sömu spui'mng-
una fyrir þá næstu.
— Það geta verið 22, sagði hún.
Wio óllYiaÍYl
Mýkt býr i mildum skuggum,
— mjúkt vagga Sundin duggum.
Fagurt er fjalls við brúna
— falleg er Esja núua.
Mýkt býr í mildum línum,
mjúklega í faðmi þínum
sefur sveitin öll.
Sá nokkur sjón þá íegri,
eða sólroða yndislegri
leika um landsins i'jöll?
Viðey í værum blundi,
— viðkvæmar sálir hrífast.
Hcyrist ei gá i hundi.
IIví eru menn að rífast?
Birgir Einarsson.
En þegar kom að þx’iðju stúlk-
unni, þá sagði hún.
— Það geta verið 4, en það geta
líka verið 22.
Þegar stúlkurnar vorn famar
sneri sálfræðingurinn sjer sigri
hrósandi að kaupsýslumanninum
og sagði:
—Þarna sjáið þjer hverníg sál-
fræðin getur leitt í ljós innræti og
gáfur manna. Sú fyrsta svaraði um-
hugsunarlaust. Sú næsta þóttist
vita að hjer væri brögð í tafli. Hin
þriðja hafði vaðið fyrir neðan sig.
Hverja viljið þjer nú helst?
— Jeg vil helst þessa ijóshærðu
og bláeygu.
w V W fc* *
Rússneskur vísindamaður hafði náð
í verðlista frá einhverju firma handan
við járntjaldið. Hann var í sjöunda
himni er hann sýndi stallbræðrum sín-
um þennan dýrgríp.
—Sjáið þið til, hjer er ótrúlegur
fjöldi nýrra hluta, sem við getum fund-
ið upp!
-----o------
— Konan min er makalaus. Hún get-
ur talað tímunum saman um hvaða
efni, sem vera skal.
— Þá er mín kona betri, hún þarf
ekki neitt efni til að tala um.