Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1951, Blaðsíða 14

154
LESBÖK MOKG LTNBLAÐSINS
gólfið fyrir framan rúmstokkinn
og grjet sárt og lengi.
Allt í einu heyrðist honum gnúð
á hurðinni, og þrátt fyrir gný
stormsins og dyn hríðarinnar, sem
gerði hljóðið mjög ógreinilegt,
var eitthvað við það, sem minti
hann á hund Páls Snorrasonar.
— En Páll hafði haft hundinn
með sjer. Þetta hlaut að vera smið-
urinn. Hann var sjálfsagt að vitja
um Þórð litla. Eða var það kannski
hún amma? Og Þórður meira
flaug en gekk niður í ganginn og
fram að dyrunum. Hann opnaði í
háKa gátt, heyrði þá hávært gelt
Og inn smeygði sjer stærðar hund-
ur, sem stökk upp um Þórð. Þetta
var hundur Páls, hafði sjálfsagt
misst af húsbónda sínum úti á ísa-
firði og stokkið af stað inn eftir.
Þórður flýtti sjer að læsa og vjek
sjer síðan að hundinum. Þórður
hafði altaf verið hálfsmeykur við
þennan hund og þeir ekkert gefið
sig hvor að öðrum. Nú stökk hund-
urinn upp um Þórð á nýjan leik
— og Þórður faðmaði hann að sjer.
Tárin runnu niður kinnarnar é
Þórði, og hundurinn sleikti hann í
framan. Þannig leið góð stund. Svo
sleppti Þórður hundinum og þaut
upp á loft. Hundurinn fylgdi hon-
um eftir. Þórður fór upp í rúmið
til fóta, og hundurinn stökk upp
í og hringaði sig niður hjá honum.
Nú tók seppi að sleikja sig, en ann-
að veifið sleikti hann Þórð. Allt í
einu mundi Þórður eftir brauðinu.
Hann fekk hundinum annan hleif-
inn, en tók sjálfur að moða hinn.
Hundurinn lauk skammti sínum á
nokkrum augnablikum, og síðan
náði Þórður í undirskál og gaf
seppa að drekka. Lapti hann af
þremur fullum undirskálum.
Þórður sofnaði nú vært, en svo
vaknaði hann við það, að húsið
ljek á reiðiskjálfi. Hann reis upp,
varð lafhræddur, ekki síst við
ískrið og gnestma í viðum og sam-
skeytum, og hann skalf eins og
strá. En svo tók þá hundurinn að
sleikja hann í framan, og Þórður
heyrði hann dilla rófunni, því að
hún barðist í þilið fyrir ofan rúm-
ið. Þórður tók utan um hálsinn á
hundinum og sofnaði með höfuð-
ið hvílandi á bógnum á honum.
Hann vissi svo ekkert, hvort
hann hafði sofið lengur eða skem-
ur, þegar hann vaknaði við ógur-
legan dynk, og honum flaug það
í hug í svefnrofunum, að amma
hans hefði nú komið — og hefði
hún dottið niður stigann, þegar
hún hefði verið komin næstum alla
leið upp á skörina. Og hann æpti
frá sjer numinn:
„Amma, amma mín!“
Síðan hlustaði hann, en heyrði
ekki neitt nema veðurdyninn. Svo
minntist hann þess, að hurðin var
tvílæst. Nei, amma hans var ekk:
komin — og .... og hvenær skyldi
hún koma? Hann fór á ný að
gráta, en hundurinn æmti vina-
lega og sleikti hann hægt og ró-
lega. Þá þaggaðist gráturinn, og
Þórður þerraði sig í framan á erm-
inni. Síðan fór hann fram úr rúm-
inu og niður í gang, og hundurinn
fylgdi honum eftir. Þegar Þórður
var kominn niður, datt hann um
eitthvað. Hann varð smeykur, en
herti upp hugann og þreifaði á
því, sem á gólfinu lá. Það reynd-
ist þá vera einn dúkstranginn. Svo
mjög hafði húsið skolfið, að hann
hafði dottið. Þórður þreifaði enn
fyrir sjer á gólfinu, og brátt varð
fyrir honum annar strangi.
Þórði Ijetti, en samt lá hann kyrr
á fjórum fótum og fór að snökta.
Þá kom hundurinn til hans, rak
í hann trýnið og ýlfraði. Svo þaut
hann upp stigann, en staðnæmdist
á skörinni og gelti, eins og hann
væri að kalla á Þórð. Þórður stóð
á fætur, og hundurinn trítlaði nið-
ur stigann, og enn rak seppi trynið
framan í vin sinn. Svo gengu þexr
hlið við hlið upp á loftið, skriðu
upp í rúmið, fóru niður undir,
hjúfruðu sig hvor að öðrum og
sofnuðu vært.
Það var bjartur dagur, þegar
Þórður vaknaði á ný, og nú heyrði
hann ekki nokkurt minnsta veður-
hljóð. Fyrir ofan hann í rúminu lá
hundurinn fram á lappir sínar og
gaf honum athugult auga. Þórður
lagði höndina á höfuðið á honum.
og seppi sleikti hann enn á ný.
Þeir fóru nú fram úr, vinirnir,
og síðan ofan og út. Það var stilli-
logn og glaðasólskin. Upp úr há-
deginu kom amma Þórðar. Þegar
hún heilsaði honum, fór hún að
gráta.
„Hvar hefurðu verið, elsku
barnið mitt, allan þennan ógnar-
tíma, sem jeg er búin að vera í
burtu?“
„Jeg hef bara verið hjerna
heima.“
„Hefurðu þá ekkert verið hjá
þeim, hjónunum?“
„Jú, daginn, sem þú fórst.“
„Og hefur enginn komið að
vitja þín?“
„Jú, jú, — hundurinn.“
Gamla konan var svo yfir sig
gengin, að hún hætti að gráta, en
gat þó ekki komið upp nokkru
orði, fyrr en hún var komin upp á
loft, ásamt þeim fjelögum, Þórði
og hundinum. Þá tók hún höfuð
hundsins milli handa sjer, horfði
í augun á honum og mælti:
„Guði er ekkert ómáttugt — ekki
einu sinni það að láta hundkvik-
indi vinna miskunnarverk, sem
mennirnir vanrækja!11
i í i
Jassgarg, sem ætlar að æra föður-
inn, en dóttir hans nýtur þess.
— Hefirðu nokkurn tíma heyrt jafn
dásamlegt? spurði hún.
— Já, einu sinni. Þá var jeg við
þar sem árekstur varð milli flutn-
ingabíls, sem hlaðinn var tómum
mjáJkurflöjkunú ag aanars ílutninga-
bils, tem var hlaðúux lifar.di hæssum.