Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1951, Blaðsíða 13

LÆSBÓK MORGUNBLAÐSINS
eittlivað að rísla í dóti þeirra. Smið-
urinn vjek sjer að honum og
mælti:
,Far þú nú að fara heim til þín;
drengur minn“.
Konan sagði:
„Það er ófært að láta drenginn
fara einan“.
Smiðurinn svaraði:
„O, hann er nú svo vanur að
skondra hjerna á milli, og þetta er
heldur undan veðrinu. Jeg held
hann klári sig, strákurinn, ekld
mikið hætt við öðru.“
Þórður bauð síðan góða nótt. og
fór hann ofan og út.
Honum gekk vel heim til sín.
Hann var daufur í dálkinn, því að
hann þóttist vita, að amma hans
væri ekki komin, úr því að hún
hafði ekki vitjað hans. Hann hafði
heyrt talað um svipi og drauga, og
komist hafði hann að því, að amma
hans trúði, að slíkar verur væru til.
En hann var samt ekkert myrk
hræddur. Amma hans hafði kennt
honum Faðir vor og Blessunarorð-
in og auk þess allmörg vers. Hún
hafði sagt honum, að ef hann læsi
bænirnar sínar og signdi sig, 'gáéti
ekkert illt að honum komist. Hann
bar fullt traust til ömmu sinnar,
trúði öllu, sem hún sagði hon-
um.
Þórður kveikti ekki, en hreiðr-
aði um sig í rúminu. Yfir það var
breitt þykkt salonsofið brekán, og
yfirsængin var stór og hlý. Þórður
þokaði brekáninu til fóta, skreið
síðan ofan undir í öllum fötunum
og breiddi vandlega á sig sængina.
Rúmið titraði; svo mjög skók
stormurinn húsið, en Þórður las
bænirnar sínar og signdi sig, og
því næst sofnaði hann vært og
svaf til morguns.
Þegar hann vaknaði, heyrði
hann, að sama veðrið var úti. Hann
var nú bæði þyrstur og svangur.
Hann fann eldspýtnastokk, þann
eina, sem til var. í honum voru
einungis sex eldspýtur. Þórður
kveikti nú á olíuvjelinni til þess
að hita upp herbergið. í vjelinni
voru tveir kveikir, eh hann kveikti
aðeins á öðrum þeirra. Amma hans
hafði alt af lagt áherslu á að spara
sem mest olíuna.
Ekkert vatn var í herberginu, og
fór Þórður með pott niður í gang-
inn. Hafði fennt allmikið inn með
hurðinni, og jós Þórður snjó í pott-
inn, uns hann var fullur. Síðan
fór hann með hann upp og setti
hann á olíuvjelina. Snjórinn bráðn-
aði, en vatnið varð furðu lítið.
Þórður fór því niður með ullar-
hyrnu af ömmu sinni, jós á hana
snjó, bar upp og bætti í pottinn.
Fór hann tvær ferðir með hyrn-
una, og loks var potturinn fullur af
vatni. Þcrður tók þá rúgbrauðs-
hleifinn, og tókst honum að skipta
honum í þrjá hluta með hníf. Síðan
borðaði hann einn partinn og drakk
vatn með. Þótti honum þetta dýr-
leg máltíð.
Þegar henni var lokið, fór Þórð-
ur enn á ný niður í ganginn. Dúk-
arnir, sem verið höfðu á gólfunum
á neðri hæð hússins, höfðu verið
undnir upp og strangarnir síðan
reistir upp á endann í ganginum,
milli þilsins og stigans. Samt vár
allrúmgott í ganginum, og fór
Þórður að leika sjer að snjónum,
sem drifið hafði inn með hurðinni.
Ekkert salerni var þarna inni, og
ekki gat Þórður fundið næturgagn-
ið. Hann kastaði svo af sjer vatni
út um rifinu milli stafs og hurðar.
Enginn maður kom, og þegar orð-
ið var undir það fulldimmt, smó
Þórður ofan undir yfirsængina.
Nú tók hann að hugsa um ömmu
sína. Ef hún hefði nú komið inn í
Súðavík í gærkvöldi eða í dag og
lagt af stað heim í þessu ógnar
veðri, þá var ekkert líklegra en að
hún væri dáin! Og Þórður fór að
gráta, þar sem hann lá aleinn í
153
niðamyrkrinu og heyrði storminn
hamast á húsinu og snjóbylinn
duna á glugganum. En í rauninni
trúði Þórður því ekki, að báturirn
hefði komið inn eftir í svona vondu
veðri eða amma lagt af stað úr
Súðavík, án þess þá að fá sjer
fylgd. Loks sofnaði hann út frá
hugleiðingum sínum, og svo vakn-
aði hann ekki fyrr en orðið var ai
bjart af degi.
Veðrið var nú ennþá verra en
áður. Stormurinn hafði aukist
Utan að heyrðist samfelldur ægi-
gnýr. Var sem húsið ljeki á þræði.
Það gnast og brakaði í viðunum,
og rúðurnar buldu án afláts
Stundum var sem heyrðust stun-
ur og ýlfur gegnum allan véðúr-
dyninn. Og nú var ÞÖrður stadd-
ur í Ijótum vanda. Nú þurfti hann
meira með en daginn áður. Hann
tvístje, svipaðist um í ganginum
og hugsaði um, hvað gera skyldi
Nei, það náði ekki nokkurri átt að
óþrífa í ganginum. Hvað skyldi
hún amma hans segja, ef hann
gerði það? Loks áræddi hánn að
opna hurðina. Hún skall’ úpþ, þyí
að hún vissi mót vestri, en Þórðúr
tók í sig kjark, fór út í bylinn,
þreifaði sig fram með gaflinum,
uns hann var kominn nokkur skreí
frá dyrunum. Þar heyktí hann sjer
niður. Svo hraðaði hann sjer að
innganginum og smeygði sjer .ijn.n
Þegar hann hafði gengíð frá föt-
um sínum, fór hann út og greip
hurðina. Hann gat komið henni að
stafnum, en ekki lokað. Hann fór
þá upp á loft og sótti hníf, og þang-
að til skóf hann af þröskuldi, hurð
og dyrastöfum, að honum tókst
ekki aðeins að loka, heldur Ííka að
tvílæsa. Enn á ný herti veðrið, cg
nú var Þórður orðinn hræddur.
Hann hafði ekki rænu á að fá sjt c
brauðbita, en hann drakk vatn,
sem eftir var í pottinum frá því
daginn áður. Þegar farið var að
skyggja, lagðist hann á grúfu á