Lesbók Morgunblaðsins - 09.03.1952, Blaðsíða 10

{ LESBÓK morgunblaðsins
l 118
^ um jólin. Meðan á föstunum stend-
‘ ur, bragða þeir ekkert af skepnum,
hvorki kjöt, mjólk, ost eða annað,
sem mjólk er í, eins og t. d. súkku-
laði. Er þessum reglum fylgt ótrú-
lega almennt.
Skírn og hjónavígsla er með
nokkuð öðrum hætti en hjá okkur
tíðkast. Ferming fer engin fram —
1 eða réttara: fer fram um leið og
skírnin.
Við hjónavígsluna er stráð alls
konar dufti og baunum yfir hjónin
1 af vinum og vandamönnum, og fær
presturinn oft sinn skammt af því.
— í ár verða hjónavígslur með
fæsta móti, því hlaupár býr yfir
ógæfu, segja menn.
Afmælisdagar eru ekki hátíðlegir
haldnir í Grikklandi. í þeirra stað
koma svonefndir „nafndagar“. —
Hver dagur ársins er helgaður ein-
um eða fleiri dýrlingum. — Allir
Grikkir bera dýrlinganöfn eða nöfn
sem leidd eru af þeim. Þeir eiga
því allir sinn ákveðna nafndag, og
þá koma vinirnir í heimsókn og
óska „Kronía polla“ — sem orðrétt
útleggst „mörg ár“.
Þetta fyrirkomulag hefur þá góðu
hlið, að lítil hætta er á, að menn
gleymi að óska vinum sínum til
hamingju á réttum degi, þótt hins
vegar geti orðið erfitt að fylla sínar
vinarlegu skyldur, eigi maður
marga vini með sama nafni.
Greftrunarsiðir hér eru allir
aðrir en við eigum að venjast. Hér
eru menn bornir til grafar klæddir
1 sínum beztu flíkum. Fyrir jarðar-
1 förina koma vinir og vandamenn
' og kyssa líkið, sem síðan er borið
til kirkjugarðsins óhulið. Þar er
' loks lokið sett á kistuna og hún
{ moldu hulin. Þar fær holdið að
’ rotna í 3 ár. En þá eru beinin grafin
1 upp. Áður fyrr hafði þessi upp-
{ gröftur trúarlega merkingu og hef-
1 ur sums staðar enn. Hér í Aþenu
1 stafar þessi uppgröftur fyrst og
[ fremst af rúmleysi. Áður fyrr voru
omci
1951
Austfirðingar staðið hafa í stríðu,
stopult sumar, vetrarhríðin löng.
Mun því þörf á þey og sunnanblíðu
þrotin tel nú víða heyjaföng.
Vikum saman voru snarpar hríðar
veðraham þeim lítt eg geri skil.
Hreindýr svöng um Héraðið og víðar
héldu af fjöllum mannabyggða til.
Fannakyngi faldi vegi að baga,
fól í skauti stafn og bæjarþil.
Það virtist hvergi votta fyrir haga
um Völlu og Firði aprílloka til.
Þó var bót í þungum orrahríðum,
er þakti vengi fönn og klakaband,
að óKkt var sem áður fyrr á tíðum,
enginn hafís girti Norðurland.
Hraðskreið för og hverskyns undratæki
hefir eignazt þetta klakaland.
Vinna afrek vélaknúin æki
um Vatnajökul, Hérað, Sprengisand.
Varð því bjargað kindum, kúm og hestum
kjarnfóður og taða langt að sótt.
Að gagni svo að gumum kæmi flestum
garpar unnu þrotlaust dag sem nótt.
Vor er framtíð vafin dimmri hulu
og veðrabrigði á fannalandi skjót.
Bændur lands með beztu vonir skulu,
bjartsýnir nú taka sumri mót.
Vetur horfinn seggja sýn,
sumarhljóð í bændum.
Uggur og kvíði óðum dvín,
árgæzka í vændum.
Blærinn heitur baðar kinn
bragnar greikka sporið,
dvrlegur hver dagurinn,
dásamlegt er vorið.
Kastar gilið klakahjúp,
kátur lækur spriklar,
alla leið á ægisdjúp
elfan mórauð stiklar.
Óðum milli fjöru og fjalls
fanna eyðast dyngjur.
Jafnt við höll og kotið karls
knappur blómsins springur.
Víst eg elska vorið bjart,
er vetrardrungi fellur,
grænu klæðist grund í skart,
gaukur og spói vellur.
Gef oss drottinn gæða fjöld
í gerfi ótal mynda,
bjartar nætur, broshýr kvöld,
brydda gulli tinda.
ÓLAFUR JÓNSSON frá Elliðaey.
beinin þvegin úr víni. Væru þau
hvít eftir þvöttinn, þótti það ör-
uggt, að hinum látna hefði farnazt
vel handan grafarinnár.
í Aþenu eru béirtin stundum sett
í kassa, Sem stafiáð er upn í lík-
húsinu. Venjulega er þá'rftynd hins
látna á kassanum. En oft er ekkert
hirt um beinin. Er þeim þá kastað
í hrúgu eina mikla, sem er að baki
flestra líkhúsa. — Þar 'rerða þau
vegfarandamim ævarandi áminn-
ing um fallvaltleik lífsins.