Lesbók Morgunblaðsins - 31.05.1953, Blaðsíða 11

L LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
337
en sundtök um hljómanna síkvika vog
eru svanbjörtu armanna dúnmjúku tog.
Og hann klykkir kvæðið út með
þessum hendingum:
En eitt man ég þó allra lengst mitt líf,
hi5 lokkdökka, föla, unga víf,
sem steig mér þinn tryllta og stolta
dans
eina stund — eins og dís þíns haf-
bundna lands.
Lýsingin á dansinum er mark-
viss og aðdáunin efalaus og sterk.
Maður finnur að kvæðið er orkt
meðan hrifningin var enn á há-
stigi. Dans Zigaunanna er talinn
einstæður, og þess vegna er það,
að Zigaunastúlkur eru fengnar til
þess að dansa í helztu skemmti-
'stöðum Spánar, og Ameríkumenn
sækja þær jafnvel til þess að láta
þær sýna list sína í helztu skemmti-
stöðum vestra. Var oss tjáð, að ný-
lega væri ein úr þessum helli far-
in vestur um haf til þess að dansa
fyrir auðmennina þar.
Hitasvækja er í hellinum og þeg-
ar dansinn stendur sem hæst, fer
að koma hreyfing á tjaldið öðr-
um megin í hellinum, og gægjast
þar fram úr svefnherberginu nokk-
ur andlit barna og unglinga- Þau
höfðu ekki haft eirð í sér, urðu að
horfa á dansinn, eða bjó það með-
fram undir að þeim mundi kannske
áskotnast eitthvað? Að minnsta
kosti tóku þau fegins hendi við
sígarettum, sem þeim voru réttar.
Allar skemmtanir taka enda og
eins þessi. Fólkið fer að tínast út.
En það er ekki greitt um útgöngu.
Fyrir dyrum standa dansmeyarnar
og heimta skatt af fólkinu, sígar-
ettur, sælgæti eða peninga. Allt
kemur þeim vel. Vér brjótumst ein-
hvern veginn í gegn um þennan
ásóknarlýð og göngum niður bratt-
an stíginn. Og þá skeði sá atburð-
ur er slökkti hjá mér ævintýra-
Ijómann af þessari sýningu. Kem-
ur hún þá ekki þarna á móti oss
hin tígulega drottning mín, sem
dansað hafði rétt áður í gullsaum-
uðum silkikjól. En nú var hún
orðin önnur. Hún var í argvítugum
lörfum og sá varla í hið fagra and-
lit hennar og hendur fyrir óhrein-
indum. Á handleggnum helt hún á
litlu og óþrifalegu barni, rétti fram
skítugan lófa þess og bað: „Una
peseta“.--------
---o-----
Þegar heim á gistihúsið kom urðu
menn þess varir að einn manninn
vantaði í hópinn. Og menn heldu
að hann hefði einhvern veginn
vilzt frá oss í Zigaunahvérfinu.
Landar töldu svo sem sjálfsagt að
öllu væri óhætt og hann mundi
skila sér. En leiðsögukonu vorri
brá.
— Var hann með mikla peninga
á sér? spurði hún af ákefð.
Henni var svarað því að hann
mundi hafa verið peningalaus. Þá
létti henni stórum og hún sagði
þessi athyglisverðu orð:
— Hamingjunni sé lof, þá er
honum óhætt!
Mikið var rætt um skemmtunina
í Zigaunahellinum og var auðheyrt
að allir höfðu skemmt sér vel. Þótti
sumum þó ljóður á, að hafa ekki
skilið söngvana, sem fylgdu dans-
inum og sungnir voru af svo mik-
illi ákefð og hugaræsingi.
— Ég get sagt ykkur það, sagði
leiðsögukonan. — Allir söngvarnir
voru um ástir fyrir peninga.
Á. Ó.
Gömul frænka hafði keypt gullfisk
til að gefa litlu frænku sinni í afmælis-
gjöf. Og svo spurði hún kaupmann-
inn hvað ætti að gefa gullfiskum að
eta.
— Mauraegg, sagði hann.
— Mauraegg. Alveg rétt. Og hvort
eiga þau þá heldur að vera linsoðin
eða harðaoðin?

(SarnaLjal
ÞAÐ er von á prestinum í hús-
vitjun og mamma var að búa
litlu dóttur sína undir það.
— Presturinn mun spyrja þig
hvað þú heitir og hvað þú sért
gömul. Og þá áttu að segja hon-
um að þú heitxr Anna og sért fjög-
urra ára. Og ef hann skyldi svo
spyrja þig hver hafi skapað þig,
þá mundu að segja að það hafi
guð gert.
Presturinn kom og tvær fyrstu
spurningamar voru eins og
mamma hafði búizt við, og Anna
svaraði þeim rétt. Svo spurði
hann hver hefði skapað hana. Þá
komu vöflur á Önnu litlu, en svo
sagði hún frómt frá:
— Mamma sagði mér hvaða
maður hefði gert það, en ég hefi
steingleymt því hvað hann hét.
— Pabbi, hér stendur að hver
dragi dám að sínum sessunaut.
— Já, það er alveg satt, dreng-
ur minn.
— Verður þá góður maður
vondur ef hann situr hjá vondum
manni ,eða verður vondur maður
góður ef hann situr hjá góðum
manni?
Stina litla kom ekki í skólann,
en skrifaði þetta bréf:
— Ég gat ekki komið í morgun
vegna þess að það fjölgaði heima
hjá okkur, en það var samt ekki
mér að kenna.
Mamma hafði sent Kalla til !
frænku sinnar svo að hann skyldi i
leika sér við drengina hennar. j
Hann kom að vörmu spori aftur ;
og mamma vildi fá að vita hvern- j
ig á því stæði. •
— Mér fannst hún frænka ekki j
vilja hafa mig, sagði Kalli.
— Sagði hún það?
— Ónei, ekki sagði hún það, !
en hún flevgði mér út og skellti |
hurðinni í lás. j
i