Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1953, Side 2

©Cb^C?^Q=^(?^C^(^(^CP<Q^C?^C^(^C^(^^(^C^(p<C^(?^^cP^C^c^Cb^C?^Q=^ö:=<Ci=,CP><Q=<ö=<Ci=<C=<<i=<t7=<<J=<ú:=<Q»<C?:^Q=<ú:=<Q»©
Bjarni Jónsson biskup:
^Jrin íu
omna
.J
j.olacj.j.oJ'
>^'=9^=5>^>=')>S)>=9>=C»=Í)>=Í>
1
Lúk. 2. 1—20. g
Sl
^>=9>^>=9>^>=2^!^>^>=0!‘S)>=!)>=D©
Eí'TIR ;;ð Guð íorðum hafði oft-
sinnis talað til feðranna og með
mörgu móti fyrir munn spámann-
anna, hefir hann i lok þcssara daga
til vor talað fyrir soninn.
Þannig byrjar eitt bréf Nýja-
testamentisins. Það er litjð til
hinna liðnu daga, en einnig horft
á það, sem er að gerast. Liðin tíð
samtengist nútíðinni.
Þetta gerist nú á heilögum jól-
um. Vér bjóðum minningarn^r
velkomnar um leið og vér fögnum
hátíðinni.
Ég horfi á rennandi fljót. Áfram
rennur tímans elfa, straumur tím-
ans stöðvast eigi. Það er dimmt
fyrir augum, en ég heyri straum-
niðinn. Hvað er það, sem ég nú
sé berast niður eftir fljótinu? Titr-
andi ljós á öldunum. Með jöfnu
milhbili sé ég ljós bætast við ljós.
Nú fer ég að hugsa um aldur minn,
og ég sé hvað ljósin tákna. Það
eru jólaljósin, eitt ljós fyrir hverja
jólanótt ævi minnar. Ég nem stað-
ar á minningahæðinni og horfi á
ljósin á tímans fljóti. Mér verð-
ur hugsað til liðnu daganna, og
þá sé ég, að mörgum er farið líkt
og mér. Þeir fá heimsókn minn-
inganna um þær stundir, er voru
öðrum stundum ólikar.
Hvernig ætti ég að gleyma að-
fangadegi jóla? Annríkið var ein-
kenni dagsins. Allar hendur voru
réttar fram til starfa. Klukkan var
fjögur, buðirnar fuliar af fólki,
mikil umsvif og margskonar undir-
búningur. En svo allt í einu færð-
ist kyrrðin yfir, ekki venjuleg
kyrrð að loknu dagsverki, en heilög
kyrrð. Menn fundu, að nú gerðist
eitthvað nýtt, alveg nýtt. Hátíð-
in var að koma. Nú bættist við enn
eitt Ijós á dimma fljótinu. Jóhn
voru komin. Klukkurnar hringdu,
kveikt var á kertunum. Kvöldið
var ólíkt öllum öðrum kvöldum.
Nú skyldi fagnað gestinum, guðs-
barninu úr himnadýrð. Þeim vini
var bezt fagnað í sælum friði, er
ljósið logaði á heilagri jólanótt.
En slíkar stundir eru þó ólíkar
jólunum. Jólin eiga sérstakan blæ,
þeim fylgir heilög birta.
Um marga ágæta menn er hægt
að halda ræður og rita langt mál
um afrek þeirra. En í sama mund
á hverju ári koma jólin, og þá er
sagt og sungið:
Frelsari er oss fæddur
í foldarreifi klæddur,
því hjómi um allan heim í dag
af hjartans gleði dýrðarlag:
Dýrð sé Guði himna í hæðum.
Um hvern er þetta sagt? Vér
finnum öll við hvern er átt. Á
heilagri nótt fæddist frelsarinn.
Það eru oft haldnar minningar-
hátíðir um ýmsa merka menn, sem
frábærir eru og skara fram úr að
líkamlegu og andlegu atgervi, það
er haldið á loft lofsamlegum um-
mæluni um spekinga og fræði-
menn. Mörg nöfnin geymast, en
enn fleiri gleymast. En einn er
sá, sem ber nafnið hverju nafni
æðra, og því er hátíð haldin, af
því að hann fæddist, frelsarinn,
Kristur Drottinn. Þessvegna er
hver jólanótt nóttin helga.
Nóttin var sú ágæt ein,
í allri veröld ljósið skein.
Þessari nótt er ekki hægt að
gleyma. Þessvegna fylgir heilög
gleði hverri jólanótt.
Hugsum um þessar heilögu
stundir. Guð talaði fyrir mörgum
öldum til feðranna og með mörgu
móti fyrir munn spámannanna. En
hann talaði einnig til feðra vorra
og mæðra, og foreldrar sögðu börn-
um sínum frá, eins og Matthías
Jochumsson lýsir jólahátíðinni, er
móðir hans sagði við hann og bræð-
ur hans:
Þessa hátíð gefur okkur Guð,
Guð, hann skapar allan lífsfögnuð,
án hans gæzku aldrei sprytti rós,
án hans náðar dæi sérhvert ljós.
Móðirin talaði við drengina um
hina sönnu jólagleði.
Siðan hóf hún heilög sagnamál,
himpesk birta skein í okkar sál;
aldrei skyn né skilningskraftur minn
skildi betur jólaboðskapinn.
Þannig talaði Guð fyrir munn
móðurinnar til barnanna.