Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1953, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
761
Vér erum í þakkarskuld við
þá, sem fluttu oss kveðjuna frá
Guði? Leggur ekki enn birtu af
því ljósi, sem þá var tendrað? Bar
ekki litla jólakertið meiri birtu,
er vér vorum börn, en þúsund
kerta rafmagnsljós nú?
Árin færast yfir. En ég sé enn
bjarmann og fimm enn ylinn af
jólakertinu. Oft náðu þessi orð
að hjarta mínu, svo að ég tók við
þeim með fögnuði:
Hvert fátækt hreysi höll nú er,
því Guð er sjálfur gestur hér.
Blessum hinar hreinu minning-
ar um jólin, sem vér áttum heima
hjá föður og móður. Hvar gat há-
tíðin verið bjartari?
Blessuð jól, bjartari sól
leiftrar frá ljósanna stól.
Hlusta nú, jörð, á hin himnesku ljóð,
helgandi, blessandi synduga þjóð.
Guði sé dásemd og dýrð.
Ég hugsa með þakklæti um þá,
sem bentu mér á fegurð jólanna.
En ég segði ekki allt, eins og var,
ef ég aðeins segði, að mér hefði
verið leyft að halda jól. Mér var
sagt frá honum, sem fæddist á
jólum. Það var indælt að mega
halda jól. En það var aðalatriðið
að fá að kynnast honum, sem kom
í heiminn til þess að frelsa menn-
ina.
Ég hugsa um þessi orð: „Maður
kom fram, sendur af Guði, hann
hét Jóhannes. Þessi maður kom til
vitnisburðar, til þess að vitna um
ljósið, til þess að allir skyldu trúa
fyrir hann. Ekki var hann Ijósið.
heldur átti hann að vitna um ljós-
ið. Hið sanna ljós, sem upplýsir
hvern mann, var að koma í heim-
inn.“
Ég blessa minningarnar um þá,
sem vitnuðu fyrir mér um Ijósið.
Þeir létu sér ekki nægja að gefa
mér hátíð, er væri á enda eftir
fáa daga. Þeim var um það hugað,
að ég kæmist að innsta kjarnanum,
að ég sæi hið sanna ljós. Þess-
vegna fluttu þessir vinir mér boð-
skap jólanna.
Maður kom fram, sendur af
Guði. Ég gæti nefnt mörg nöfn,
nöfn þeirra sem vitnuðu fyrir mér
um hið sanna ljós. Man ég, hvern-
ig foreldrar mínir töluðu við mig.
Ég geymi í huga mínum orð góðra
kennara, ég hugsa með þakklæti
um prestinn, sem fermdi mig.
Aldrei mun ég gleyma, er hinar
vitnandi raddir kölluðu á mig.
Æskulíf mitt hefði orðið snauðara,
ef ég hefði ekki notið blessunar
af vekjandi boðskap þeirra.
Ég hlustaði á menn, sem voru
sendir af Guði, brennandi í anda
kölluðu þeir á æskuna. Svo hug-
fanginn varð ég af vitnisburði
þeirra, að ég, andlega talað, lifi af
því enn. Þá eignaðist ég þann fjár-
sjóð, sem skal ekki verða tekinn
frá mér. Það var vitnað fyrir mér
um ljósið, er kirkjurnar enduróm-
uðu af hinum þróttmikla lofsöng.
Með gleði gat ég einnig sungið:
Sæll er sá máður, er fögnuð þinn fær
fundið, þú Guðsbarna lofsöngur skær.
Maður kom fram. Vér minnumsc
þeirra. Þeir könnuðust við það, að
alla blessun fengu þeir frá honum,
sem er ljós heimsins. Þeir trúðu,
þessvegna töluðu þeir. Um hvað
töluðu þeir? Þeir töluðu um hann,
sem þeir trúðu á. En hann hafði
talað til þeirra. Og upp frá því
gátu þeir sagt: Mitt líf er sjálfur
hann.
En höfum það hugfast, að Guð
talar til vor. Þetta skal brýnt fyr-
ir oss. Hugsun Guðs skal opinber-
ast. Orðið segir frá hugsuninni.
Orðið frá Guði segir frá því, hvað
Guð hugsar. Hugsun hans er lýst
með orðinu, sem opinberast. Hlusta
þú, himinn. Hlusta þú, jörð, því
að Drottinn talar. Orðið var hjá
Guði. En orðið var sent mönnun-
um. Hlusta á þenna jólaboðskap:
„Guð talar“. En um leið og hann
talar, verður það, sem hann vill.
Hvað vill Guð? Hann vildi, að
kærleikur sinn næði til mannanna,
hann vildi, að mennirnir kæmust
að raun um, hvernig Guð er.
En þá gerðist hið mesta undur
kærleikans, hinn mesti viðburður,
er orðið varð hold. Það heyrðust
ekki aðeins skilaboð við og við.
Orðið varð hold. Drottinn kom.
Þetta sást og heyrðist. Þá brauzt
vitnisburður trúarinnar fram: Vér
sáum dýrð hans. Þetta er hinn
sanni jólafögnuður, að menn sjái
dýrð Jesú Krists.
Þessvegna segi ég nú: Horfðu
á hann, og þá sér þú dýrð Guðs.
Þú skalt virða hann fyrir þér, og
þá muntu sjá, hvernig Guð er.
Beygðu þig niður að jötunni, og
um leið og barnið snertir þig með
fingri sínum, finnur þú kærleika
Guðs. Fylg honum, sem var í jötu
lagður lágt, og þú sérð fótspor
Guðs. Nem staðar hjá krossi hans,
og þú heyrir Guðs hjarta slá.
Með gleði hugsa ég um þá, sem
vitnuðu fyrir mér um ljósið. En
þá vil ég líkjast þeim og vitna fyr-
ir þér um hið sanna ljós.
Þó að ég gæti kveikt á ljósum
skynsemi, þekkingar og frægðar,
og látið þig dáðst að þeim um
stund, þá veit ég, að fljótt slokkn-
ar á þeim ljósum. En aldrei bregst
birtan frá ljósinu, aldrei hverfur
bjarmi hinnar skæru Betlehems-
stjörnu.
Hugsun Guðs var lýst með skýru
orði, því að orðið varð hold, og
það sást, að Guð er kærleikur.
Það sást, er sonur Guðs kom og
bjó með oss.
í?essi leyndardómur trúarinnar
vekur enn undrun og tilbeiðslu.
Um leið og vantrúin hneykslast,
syngur kristinn söfnuður Guðs
heilagan jólalofsöng.
Þetta eru hin sönnu jól.
Þegar þessi boðskapur var flutt-