Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1953, Page 4

762
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ur mönnunum ljómaði dýrð Drott-
ins.
Ég hlusta á hinn himneska pré-
dikara, sem segir: Verið óhræddir,
því sjá, ég boða yður mikinn fögn-
uð, sem veitast mun öllum lýðn-
um.
Fögnuður, sem er ætlaður öll-
um. Hvílík prédikun. Söfnuðurinn
ætti að gleðjast. Hver er söfnuð-
urinn? Fátækir hirðar á erfiðri
næturvöku.
Fjárhirðum fluttu *
fyrst þann söng Guðs englar,
unaðssöng, er aldrei þver.
Hversvegna var ekki farið til
æðstu prestanna, öldunganna og
hinna skriftlærðu? Hversvegna
var ekki boðberi jólanna sendur
inn í höll Ágústusar? Hversvegna
fór hann ekki inn í gistihúsið til
þess að halda þessa jólaprédikun
fyrir gestgjafanum og gestunpm?
Af hverju fór hann ekki þangað?
Af því að þar voru menn ekki á
hinni heilögu bylgjulengd. Þeir
voru ekki hljóðnæmir fyrir jóla-
boðskapnum.
En orðið, sem kom frá Guði.
leitaði þeirra, sem biðu eftir Guði.
Fjárhirðarnir hlustuðu með eftir-
væntingu eftir rödd frá himnin-
um. Eilífðin var lögð þeim í brjóst.
Hér var því trúað, að fylling' tím-
ans væri komin. Hugurinn var
næmur fyrir tign og friði eilífðar-
innar. Þessvegna var fyrsta jóla-
guðsþjónustan haldin hjá hirðun-
um.
Ef boðskapurinn hefði verið
fluttur í musterinu, þá hefðu menn
sagt: „Hér er allt eins og það á
að vera, og hér er engrar breyt-
ingar þörf“. í höll keisarans hefðu
menn sagt: „Hér er nóg af öllu, og
engin ástæða til þess að vera að
tala um fögnuð og frið.“
í gistihúsinu leituðu menn hinna
jarðnesku gæða og þráðu því enga
fregn írá hinunsölum. Þeir höfðu
nóg yndi af hinum jarðnesku
fregnum.
En engillinn kom til hirðanna.
Þar var höndin, sem tók á móti
gjöfinni. Þar var hjartsláttur trú-
arinnar. Orð jólaprédikunarinnar
náði að hjartanu. Ljósin voru
tendruð í kirkjunni, þar sem vítt
var til veggja og hátt til lofts, þar
ljómaði dýrðarbirtan.
Söfnuðurinn hlustaði með gleði
á jólaræðuna. Nú varð að syngja
sálm, sem væri í hinu nánasta sam-
bandi við ræðuna. Þá var sung-
inn hinn fyrsti jólasálmur, sung-
inn af hinni beztu söngsveit, sálm-
urinn um dýrð Guðs og frið á
jörðu hjá þeim mönnum, sem áttu
velþóknun Guðs.
Þessi jólamessa hafði hin mestu
áhrif. Hirðingjarnir sögðu ekki:
„Þetta voru fögur orð. Vér skulum
tala um þetta litla stund og geyma
þetta sem fagra minning." Hvað
sögðu þeir? Vér skulum fara rak-
leiðis til Betlehem og sjá þennan
atburð, sem orðinn er og Drott-
inn hefir kunngjört oss.
Hér var tekin heilög ákvörðun.
Rakleiðis skyldu þeir fara, bejna
leið að settu marki. Þeir fóru ekki
að deila um þetta og spyrja: „Get-
ur þetta verið rétt? Hefir oss ekki
skjátlast?“ Þá hefði þeir aldrei far-
ið til Betlehem.
Lærum af hirðunum, hvernig
vér eigum að halda jól. Vér eig-
um að sjá það, sem Drottinn hefir
kunngjört oss. Þetta hefir ekki
komið upp í huga nokkurs manns.
Þetta er jólagjöfin frá Guði, hin
fullkomna gjöf frá honum, sem
elskaði heiminn svo heitt, að hann
gaf hið bezta og hið mesta, gaf
son sinn, til þess að hver sem á
hann trúir glatist ekki, heldur hafi
eilíft líf.
Trúum Guði, og þá munum vér
sjá þann atburð, sem orðinn er. Þá
erum vér ekki í vafa, þegar vér
vitum, að það er Drottinn, sem
hefir kunngjört oss sannleikann.
Sjáum þennan atburð, sem orð-
inn er, að Guðs sonur gjörst hefir
maður, að orðið varð hold. Þetta
er hinn mikli leyndardómur, en
ekki leyndarmál. Um þetta á ekki
að þegja. En um þetta skal vitna.
Hugsun mín grípur ekki leyndar-
dóminn. En ég trúi með hjartanu,
og ég játa með munninum.
Jólin koma. Veri þau velkom-
in. En aðalatriðið er, að Drottinn
kemur. Göngum til móts við hann.
Þá er hátíðin ekki aðeins hið ytra,
þá er hún í hjartanu.
Hirðarnir létu sér ekki nægja að
tala um að fara. Þeir fóru með
skyndi. Þeir fundu. Þeir leituðu
til þess að finna. Þeir urðu ekki
fyrir vonbrigðum. Það skal enn
sannast, að þeir sem leita sam-
kvæmt bendingum Drottins, skulu
finna. En þeir sem finna geta ekki
þagað um hið sannasta og bezta.
Hirðarnir hlutu að segja frá því,
sem við þá hafði verið talað um
hið nýfædda harn. Þannig hljóta
þeir að fara að, allir þeir, sem
halda jól með trú og lofgjörð í
hjarta.
Þessvegna opnast kirkjurnar.
Þessvegna loga jólaljósin, þess-
vegna er prédikað og sungið. Þetta
skal kunngjört, að ljósið frá hæð-
um hefir vitjað vor.
Allir, sem heyrðu hirðana tala,
undruðust. Barnið, sem horfir á
jólatréð, undrast. Ættum vér ekki
að undrast, er vér horfum á hina
fullkomnu jólagjöf?
Guð gefi oss hátíð heilagrar
undrunar, og þá munum vér verm-
ast af ástaryl Drottins.
Ég bið þess, að jólaijósið megi
reka myrkrið á flótta. „Óttist ekki,
ég flyt yður boðskap um mikinn
fögnuð.“ Þessa jólakveðju sendi ég
þeim, sem glaðir eru og fagnandi,
svo að gleðin lyftist í hærra veldi.
Sú er mín jólabæn, að geislaskin
jólastjörnunnar náj til þeirra, sem