Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1953, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
777
3*1
í geimi austur guðleg blikar stjarna
og gullinn bjarmi sveipar lönd og höf.
Og sorgir léttast sekra jarðar barna,
því send er heimi dýrðleg náðargjöf.
Hver hugans þrá að hástól ljóssins krýpur,
í hljóðri auðmýkt, bæn og þakkargjörð.
Nú eina stund í sátt og cining sýpur
sinn sælubikar friðarvana hjörð.
Og gleymt er fár og geigsár vetrarkviði,
af gleðisöngvum óma lífsins hlið.
Vort æðsta ljós, í döpru drungastríði,
er draumurinn um helgan jólafrið. —
KNÚTUR ÞORSTEINSSON
frá Úlfsstöðum.
ci.
helt Múhamed sína fjallræðu, sitj-
andi á úlfalda uppi á Miskunnar-
fjallinu. Það var um leið kveðju-
ræða hans. Og einmitt þarna eru
Múhamedstrúarmenn minntir á
upprisuna. Á þessum stað segir líka
sagan að Adam hafi hitt Evu, eftir
að þau voru rekin úr aldingarðin-
um Eden og hötðu hrakizt sitt í
hvora áttina.
Við fórum fyrst til Mina, sem er
lítið þorp á leiðinni til Arafa. Þar
er sagt að spámaðurinn hafi haldið
kyrru fyrir um nótt til þess að
hvíla úlfalda sinn. Þarna áttu því
þessar þúsundir pílagríma að hvíl-
ast. Þeir slógu tjöldum sínum á
sléttu undir Thabir-fjallinu og var
þar yfir að líta eins og ólgandi
haf.
(+)
Þegar síminn kom til Arabíu
Tjald föður míns var sett niður
í hlíð, þar sem hann hefur verið
vanur að tjalda áður. Og um leið
og fór að rjúka þar, fóru gestir að
streyma að með gjafir, mat og
drykk. Svo var farið að ræða um
viðhorf Múhamedsmanna til Vest-
urlanda, og það var mikið skrafað
og gamlir menn hristu hærukolla
sína. En stundum var þó tekið upp
léttara hjal. Einn sheikh sagði okk-
ur frá því hvernig Abdul Aziz kon-
ungur hefði komið símanum til
Arabíu.
„Þér verðið að minnast þess, þér
víðsýnu menn“, mælti hann, „að
ulema, prestastéttin í landinu, er
nokkuð siðavönd. Og þegar hún
frétti að konungurinn hefði fengið
eitthvert kolsvart tæki, sem gæti
talað, þá fannst henni ástæða til
þess að taka í taumana.
Konungur lét þá kalla ulema til
hallar sinnar í Riyadh, og þegar
allir voru komnir, rétti hann æðsta
prestinum svarta tækið og skipaði
honum að leggja það við eyra sér.
Presturinn hlýddi, skjálfandi af
ótta, en brátt kom ánægjubros á
varir hans, því að út úr þessu tæki
kom hljómþýð rödd, sem hafði yfir
upphafið af Kóraninum: í nafni
Allah, hins réttláta og miskunn-
sama. Lofaður sé guð, skapar-
inn....
Sá, sem talaði, var í Mekka. Og
nú spurði konungur: Er þetta rödd
Satans?
Og einum rómi hrópuðu öldung-
arnir: Nastaghfrul — Allah — Vér
biðjum guð að fyrirgefa oss“. —
Þá tók annar gestur til máls:
„Höfðu þeir haft rangt fyrir sér?
Mér hefur stundum orðið það á að
halda að síminn sé uppfinning
Satans, þegar mér hefur legið á að
síma frá Mekka til Jidda“.
Þá varð almennur hlátur og
kaupmaður frá Jidda sagði:
„Ég veit vel hvað þú átt við. En
nú hefur ástandið batnað nokkuð.
Um skeið var svo, að ógerningur
var að ná sambandi. Símamennirn-
ir sátu rólegir að kaffidrykkju og
sögðu manni hvað eftir annað: Því
miður er línan upptekin, Feisal
prins er að tala!
Þetta var svo sem skiljanlegt, en
svo var það einn góðan veðurdag
að Feisal prins ætlaði sjálfur að
nota símann. Og þá kemur vana-
svarið: Því miður er línan upptek-
in, Feisal prins er að tala!
Þá vatt prinsinn sér niður á síma
stöðina og lét þá fá orð í eyra. —
Síðan hefur ástandið batnað mik-
ið“.
Ég býst nú við því að þessi saga
sé tilbúningur, en hún sýnir hvern-
ig Múhamedsmenn geta gert að
gamni sínu.
Ferðin til Arafa
Að loknum morgunbænum lögð-
um vér á stað frá Mina til Arafa,
en það er um 18 km leið. Á þess-
um dögum hefur Mekka verið eins
og yfirgefin borg, því að allir sem
vetling gátu valdið, vildu komast
til Arafa.
Þetta var ekki þjóðarganga, hér
var bræðralag allra þjóða á ferð.