Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1955, Blaðsíða 5

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
225
Reynisfjall og Reynisdrangar.
ið var fram að sumarmálum, og
var þá alls staðar ófært nema á
Oddsfjöru. — Hefur hann þá orðið
að setja skipið framanundir fjall-
inu, um annað var ekki að gera.
Útlit er fyrir að hann hafi leikið
þetta oftar, því á öðrum stað segir
hann frá því, að hann hafi mætt
svo stórum sjóum á boðanum aust-
ur af Reynisdröngum, að menn
hafi dottið undan árum. En yfir
boðann gat hann ekki farið nema
hann væri að fara inn á Oddsfjöru
eða þaðan.
Ég man eftir því einu sinni þeg-
ar ég reri í Reynishöfn, ekki man
ég hvaða ár það var, en líklega
verið milli 1910—20, að á Góunni
voru þrálátar vestanáttir, svo ó-
fært var að róa í höfninni, því
vestanáttin stóð þar upp á. Ennþá
var róið í Vík og afli var góður.
Þá var svo mikil fjara, að hægt
var að setja skipin framan undir
og var róið af Oddsfjöru í 3 eða
4 daga, en skipin skilin eftir, þar
sem lent var. Sjór var þarna vatns-
dauður. Síðast var róið þarna á
Góuþræhnn, var þá komin veður-
breyting, suðaustan átt með dálit-
illi snjókomu. Voru því skipin sett
vestur fyrir, en um nóttina gerði
austanátt og brim, og eftir 2 daga
var ekki sandkorn eftir af öllum
þessum milljónum tonna af sandi.
Hefði skipunum ekki verið bjargað
burtu þennan dag, hefðu örlög
þeirra áreiðanlega orðið hin sömu
og skipsins hans Odds.
Ég hef oft hugsað um það á síð-
ari árum hver fífldirfska þetta til-
tæki var. Úr fjallinu þverhnýptu
er stöðugt grjóthrun og stundum
svo stórar dyngjur að ekkert líf
gæti bjargazt sem fyrir því yrði.
En þarna voru 4 áttæringar með
nær áttatíu manna áhöfn, sem í
hættu voru hefði illa farið. En guð
og lukkan bjargaði þarna eins og
svo oft fyr og síðar, þó ekki vilji
allir við það kannast nú á þessum
síðustu og verstu tímum.
Til þess að komast upp bjargið
af Oddsfjöru er nú notaður stigi,
sem er úr járnkeðjum með tréstig-
um á milli og er hann 12 faðma
hár. Upp að honum er sæmilegur
vegur æfðum fjallamönnum. — í
ungdæmi mínu var farið annars
staðar, um svonefndan Bárðarhelli.
Þá var notuð keðja í brúninni,
8—10 faðmar að lengd. Þar var
ekki eins bratt, og þar sem stiginn
er nú, en þó algjörlega. ókleift
lausum manni. Þetta er nú hrapað
sf.
r. 6b sfíinBlq/
f‘)v ’l!
Iíörn, sem naga neglur.
RENGJUM hættir fremur til þess en
stúlkum að naga á sér neglury eftir
þvi sem komið hefur í ljós við atþugun
á þessu í Englandi. Athuguð vcu;u rúm-
lega 2000 börn á 12 ára aldri og reynd-
ist svo, að 62% af drengjunúm og 50%
af stúlkunum höfðu þennan leiða
óvana. Um þetta hefur prófessor C. W.
Valentine ritað grein í „British Journal
of Educational Psychology". Segir hann
þar að börn hafi í rauninni eðlilega
tilhneigingu að naga á sér neglurnar,
meðan þau sé á vissu aldursskeiði, en
það sé leiðinlegt ef þetta verði að ávana
hjá þeim, og sé því rétt að venja þau
af því. Ráðleggur hann foreldrum að
gefa dætrum sínum áhöld til nagla-
snyrtingar, það muni venja þær af
þessu. En um drengina sé allt erfðara
viðfangs. Að vísu megi liklega venja
þá af ósiðnum með því að gefa þeim
gúmjórtur, en sá er gallinn á, segir
prófessorinn, að jórtrið er engu minni
ósiður.