Lesbók Morgunblaðsins - 13.11.1955, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
C35
Finnbogi J. Arndal:
Minnst horfins vinar
indamaður, sem nokkuru sinni
hefði ferðazt um jörðina.
Til heiðurs við Humboldt hafa
menn kennt við hann fjöll, tinda,
skriðjökla, vötn og merkur, borgir,
fylki og götur, svo að varla verður
tölu á komið. Við hann er t. d.
kenndur Humboldt-straumurinn
við Perúströnd.
Hann naut mikils heiðurs á efri
árum sem inn mikli vísindaöldung-
ur Norðurálfunnar. Frægir menn
frá ýmsum löndum og álfum gerðu
sér þá ferð til Þýzkalands að heim-
sækja hann. En þrátt fyrir frægð
og margs konar sóma, sem honum
var sýndur, var hann alltaf hóg-
vær og lítiliátur og barst ekki á.
Gengur sú saga, að Prússadrottn-
ing hafi einu sinni verið á útreið
sér til skemmtunar og sá þá gaml-
an karl vera að höggva grjót við
veginn. Hún aumkaðist yfir hann
og sendi þjón sinn með ölmusu til
hans. En þetta var þá Alexander
Humboldt sem sat þar og var að
rannsaka einhvern stein. Keisarar
og konungar höfðu sæmt hann
æðstu heiðursmerkjum, en hann
lét sjaldan sjá sig með slíkt „gling-
ur4', sem hann kallaði svo.
Hann andaðist 6. marz 1859 og
hafði verið ókvæntur alla æfi. Út-
för hans var gerð með mikilli við-
höfn að boði Vilhjálms prins, er
seinna varð Vilhjálmur I. keisari.
Fór útförin fram í Tegel og hvílir
hann þar í blómagarði.
<^^)®®®G^J
Vinnukonan var aS bera morgunverð
á borð oec virtist vera í ágaetu skapi.
— Það liggur sérstaklega vel á þér
í dag, sagði húsmóðirin. Hver er or-
sökin?
— Ég fór á dansleik í gærkvöldi og
trúlofaðist ungum manni.
— Má ég óska til hamingju. Hvað
heitir sá lukkulegi?
— Ekki veit ég það, sagði stúlkan.
Maður getur ekki byrjað á því að verá
með hnýsnisspumingar.
Fagur varstu, fákur minn,
fyrst er sá ég leika þína,
ungur þá og ótaminn
aðdáun þú vaktir mina.
Sterkan búkinn stirndi á,
stóðsins varstu höíuðprýði,
faxið mikið, fjörleg brá,
fimur vel í hverju stríði.
Fallegt var þitt fótatak,
fremst í hópnum jafnan varstu
vöðva mikið var þitt bak,
vel þitt höfuð jafnan baTstu.
Fimm vetra þú fanginn varst,
fjötrum agans köldum bundinn,
hnarreistur þá hlekki barst,
hrygg þó væri frjálsa lundin.
Hlýðni þin og hreysti og vit
huga mínum færði gleði,
námfús varstu á starf og strit,
stökk og tölt þar mestu réði.
Blessað mjúka bakið þitt
bezt og hægast varð mér sæti,
orka þín var yndi mitt,
aldrei steigstu höllum fæti.
Mér er vel í minni fest,
myrka þá er fórum vegi
réðstu för, það reyndist bezt,
ratvísi þín brást mér eigi.
Man ég þegar mjög á reið
mig úr þungum vanda leystir.
Snjórinn hlóðst á langa leið,
ljós þá varð mér öll þín hreysti.
Hafði ég þá hest og vagn
hlaðinn björg í eftirdragi,
eyddist hestsins orkumagn
erfitt varð um mína hagi.
Fyrir vagninn, fákur minn,
festi ég þig í raunum mínum,
í því starfi ótaminn,
— illt gat leátt af kröftum þinum.
Eins og hefðir alia stund,
æft það starf, sem nú var hafið,
drógstu vagninn, ljúfri lund,
léiðir þungör gegn um kafið.
Þú skildir, vinur, vanda minn,
og vildir þreyttan bróður hvíla,
hljóðan skildi ég huga þinn.
— Hér var langt á milli býla.
Aðeins þetta eina sinn
orku þína svona reyndi.
— Vildi spara vininn minn,
vilja hans og krafta treindi.
Fyrir örlög æði liörð
u-ðum við þó brátt að skilja.
1 ‘fnframt skal sú játning gjörð:
Ég lield móti beggja vilja.
Annars manns þú ástúð hlauzt
r.lli, það mér sannri gleði.
Fékkst hjá honum fagurt haust,
forlög góð þeim sporum réði.
Lengi mun ég minnast þín,
mæti þjónn og tryggi vinur.
Hljómar enn í eyrum min
eins og Ijóð þinn hófadynur.
Vatnsormur
IfATNASKRÍMSL eru víðtr en í
Lagarfljóti og Lock Ness. Og
bau eru enn að gera vart við sig.
í tímaritinu „The Icelandic-Canad-
ian“ stendur eftirfarandi:
Okanagan vatnið í British Col-
umbia er mjög fagurt og eins
landslag umhverfis bað, en þar er
einnig, að bví er munnmæli herma,
mjög hræðilegt skrímsl, sem nefn-
ist Ogopogo.
Fyrir skömmu sáu 25 menn Ogo-
pogo. Fólk þetta sat að tedrvkkju
í veitingahúsi á vatnsbakkanum.
Það segir að skrímslið hafi komið
upp tæplega 30 fet frá Iandi og
verið þar nokkrar mínútur.
Það skaut þremur krvppum upp
úr vatninu og sást stundum undir
kryppumar. Hausinn var hnöttótt-
ur, en trantur fram úr, og það var
silfurgrátt að lit